Υπάρχουν στη μουσική ορισμένες μπάντες με ξεχωριστή γοητεία που γίνονται cult είτε για την ιδιαιτερότητα της μουσικής τους, είτε λόγω του φανατικού κοινού τους, ή ακόμα και λόγω της φήμης που αποκτούν από τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Περίοπτη θέση στην κατηγορία αυτών των συγκροτημάτων έχουν οι Βέλγοι dEUS, οι οποίοι, το σημαντικότερο, εκπληρώνουν και τις τρεις ανωτέρω προϋποθέσεις. Μια παρέα της οποίας τα μέλη συχνά άλλαζαν, πάντα όμως βρίσκονταν υπό την καθοδήγηση του ηγέτη Τom Barman που μαζί με τον τύπο πίσω από τα keyboards- Klaas Janszoons είναι και τα μοναδικά σταθερά μέλη από το ξεκίνημα του γκρουπ το 1991.

Η αρχή έγινε σε μια πλούσια, μποέμ πόλη της Φλαμανδίας, την Αμβέρσα. Μεγάλο λιμάνι της Ευρώπης που η κουλτούρα, η ανάπτυξη των Καλών Τεχνών και η γενικότερη καλλιτεχνική αναζήτηση και δημιουργία, κυριαρχούν. Σε αυτό το πλαίσιο προέκυψαν οι dEUS. Όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον μοιάζει μονόδρομος το να στραφείς στις τέχνες. Ότι θα «σκαρώσεις» όμως ένα από τα πλέον πειραματικά, ανατρεπτικά και ακομπλεξάριστα συγκροτήματα στο χώρο του alternative -indie ήχου δεν είναι και το πλέον αναμενόμενο.

Το 1994 οι dEUS κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το Worst Case Scenario. Αρχικά η κυκλοφορία έγινε στο Βέλγιο από την εταιρία Bang!, σύντομα όμως υπέγραψαν συμβόλαιο με την Island, η οποία και το επανακυκλοφόρησε με ελαφρώς αλλαγμένη τη λίστα των τραγουδιών. Ήδη είχαν πετύχει ένα σημαντικό, αναπάντεχο στόχο αφού ήταν να γίνουν η πρώτη μπάντα από το Βέλγιο που υπέγραφε συμβόλαιο με παγκόσμιας εμβέλειας δισκογραφική εταιρεία.

Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ντεμπούτο, αγριεμένο, μυστηριώδες, πανέμορφο και με καμία διάθεση να «στρογγυλέψει τις γωνίες». Το πόσο πολυδιάστατο είναι, το καταλαβαίνεις άμεσα με την ολοκλήρωση της πρώτης ακρόασης. Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα ήχων και επιρροών είναι που δημιούργησε θέμα και στο μουσικό τύπο (και κυρίως αυτόν που κυριαρχεί στο χώρο, δηλαδή τον Βρετανικό) αφού δε μπόρεσε ποτέ να κατατάξει σε κάποιο είδος τόσο το άλμπουμ όσο και τους dEUS γενικότερα. Το γεγονός αυτό σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μη μαζική αποδοχή του δίσκου, βοήθησε τελικά όμως το συγκρότημα να παραμείνει συγκεντρωμένο στο στόχο του και να συνεχίσει να μας δίνει δισκάρες. Οι πωλήσεις μεταγενέστερων άλμπουμ ήταν μεν καλύτερες, όμως ήταν κάτι που προέκυψε περισσότερο σαν συνέπεια της δικής τους σταθερής ποιότητας στο χρόνο παρά της προβολής από τον Τύπο. Αυτή στην ουσία ποτέ δεν ήρθε στο βαθμό που τους άξιζε.

Το άλμπουμ τούτο είναι πασπαλισμένο από μελωδίες που «κολλάνε» στο μυαλό, στιγμές ωμού ροκ, παραμορφώσεις και σημεία όπου το μπάσο σκοτεινιάζει και βαθαίνει τον ήχο μοναδικά, αλλά και τζαζ περάσματα που κάνουν ακόμα πιο ιδιαίτερο το συνολικό αποτέλεσμα και μάλιστα σε μια εποχή που δεν ήταν μόδα να μπλέκεις τζαζ με alternative ήχο. Και όλα αυτά συνοδευόμενα από τα «δύστροπα», παράξενα φωνητικά του Tom Barman. Άλλοτε κραυγάζει, κάποιες φορές ακούγεται σαν μέσα από... σπηλιά, συχνά τραγουδά ψιθυρίζοντας. Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν λίγο Tom Waits, πολύ σωστά συμβαίνει αυτό, καθότι πρόκειται για βασική επιρροή των dEUS, τόσο στο συγκεκριμένο άλμπουμ όσο και σε όλη την διάρκεια της καριέρας τους.

Χαρακτηριστικά κομμάτια, που συν τω χρόνω αναδείχτηκαν (υπολογίζοντας κυρίως το πόσες φόρες τα ακούσαμε σε μπαρ και ραδιόφωνα) υπάρχουν μπόλικα. Το Suds & Soda δε θα πάψει ποτέ να ξεσηκώνει, και προσωπικά η δυναμική του μου φέρνει στο μυαλό τους Pixies. Είναι το απόλυτο hit του δίσκου και ενδεχομένως όλης της μέχρι τώρα πορείας τους. Εκπληκτικές μελωδίες και σκληρά κιθαριστικά ξεσπάσματα στα Via και Hotellounge.

 Θυμηθείτε το τελευταίο (εδώ)

 Εκφραστικά, ευαίσθητα φωνητικά συνοδευόμενα από μεθυστικές μελωδίες στα Jigsaw You και Right As Rain. Αυθορμητισμός και παροξυσμός στα Great American Nude και Morticiachair.

Ίσως μια απόδειξη του μεγαλείου του Worst Case Scenario είναι ότι στα τέλη του 2009 κυκλοφόρησε νέα deluxe έκδοση, εμπλουτισμένη με b-sides, ζωντανές εκτελέσεις και dvd, ενώ περιλαμβάνεται και το πρώτο τους EP, Zea. Πιστεύω όμως ότι το άλμπουμ αυτό συνεχίζει να ακούγεται φρέσκο, επίκαιρο και ζωντανό και αυτό είναι σίγουρα απόδειξη του πόσο καλό είναι, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε πωλήσεις. Είναι ένας άναρχος δίσκος, ατίθασος και μακριά από νόρμες. Και αυτό τον κάνει τόσο μα τόσο γοητευτικό και με αξία αναλλοίωτη στο χρόνο.

Φωτογραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε το 2012 στο stereoworld.gr και κατόπιν στο soundgaze.gr