Είχα αρκετό καιρό να αισθανθώ τόση χαρά, ξεκινώντας για ένα live. Δεν εννοώ για το πως τελικά εξελίχθηκε η βραδιά, μιλάω καθαρά για την προδιάθεση. Δύο ήταν οι λόγοι: Ο πρώτος ήταν ότι θα πήγαινα να δω δύο μπάντες που λατρεύω, τους ανυπέρβλητους All Them Witches και μία από τις 2-3 αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, τους The Steams. Ο δεύτερος ήταν ότι, καθώς έχω φάει πολλές συναυλίες με μικρή προσέλευση, είχα καταχαρεί που δύο τόσο αρεστές σε εμένα μπάντες προκάλεσαν τέτοιο εκκωφαντικό sold out σε μεγάλο μάλιστα χώρο. Γεγονός που ανάγκασε τους διοργανωτές να την μεταφέρουν στον εξωτερικό χώρο του venue.

Τα πράγματα πήγαν όπως περίπου έλεγε η προδιάθεση μου. Ίσως με μία δύο εξαιρεσούλες, όπως ας πούμε ότι κατάφερα να ψιλοκρυώσω, αλλά καλά να πάθω αφού έφυγα προς το τέλος από την πρώτη σειρά (πακτωμένος μέσα στον κόσμο) και ανέβηκα στην εξέδρα…!
Στο προκείμενο όμως. Ξεκίνημά με τους The Steams, μία μπάντα που έχουμε παρακολουθήσει από την αρχή της, έχουμε αναφερθεί σε αυτούς και τα live ή τις κυκλοφορίες τους τόσο που ίσως να έχουμε κουράσει αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο. Αυτό αποδείχτηκε ακόμα μία φορά στην εν λόγω εμφάνισή τους που έγινε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, γεγονός που δείχνει ότι πολύς κόσμος -παρότι καθημερινή-, ήρθε να δει και αυτούς.

Η αλλαγή σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είδαμε (11/24)  ήταν διττή. Αρχικά είχαμε την επιστροφή του αρχικού ντράμερ στην μπάντα. Επίσης ήταν η πρώτη φορά (για εμάς στο Sliding, που δεν τους είχαμε προλάβει στην εμφάνισή τους μεσημεριάτικα σε ένα Release όπως πιθανότατα κανείς απ’ όσους θα διαβάσετε αυτό το κείμενο) που θα τους βλέπαμε σε πολύ μεγάλη σκηνή. Και τα δύο λειτούργησαν μία χαρά. Και ο Gustav Penka ήταν εξαιρετικός και σα να μην έλλειψε ποτέ αλλά και η μπάντα στάθηκε άψογα πάνω στη μεγάλη σκηνή.

Χάρηκα επίσης γιατί εκεί μπροστά στις πρώτες σειρές υπήρξε κόσμος που δεν τους ήξερε (?) και ξετρελάθηκε! Τέλεια θα πω εγώ αλλά παιδιά….να διαβάζετε Sliding Backwards για να ενημερώνεστε εγκαίρως, ε;
Στα του set list, στα 50 περίπου λεπτά που έμειναν στη σκηνή ακούσαμε ορισμένα από τα κλασσικά κομμάτια τους πλέον μαζί με 2 ή 3 από τα καινούρια που έρχονται με τον τρίτο δίσκο. Αυτό που μου έμεινε περισσότερο είναι φυσικά το δεκάλεπτο Vile Wonders, ένα progressive/psychedelic έπος που τους πάει κατευθείαν σε…νέα πίστα! Αναμένουμε το νέο δίσκο που μοιάζει να είναι διαφορετικός αλλά εξίσου (με τους 2 πρώτους) υπέροχος!

Μετά από ένα απαραίτητο soundcheck οι τέσσερεις τύποι από το Nashville έκαναν την ταπεινή εμφάνιση τους στη σκηνή. Προηγουμένως είχαμε κάνει βαρβάτο warm up με κομματάρες να αναδύονται από τα ηχεία (από τις φορές που πραγματικά απόλαυσα τα διαλείμματα και τις αναμονές γιατί πραγματικά οι μουσικές ήταν ασύλληπτες) από Tool και Black Sabbath μεταξύ άλλων (στους τελευταίους, τραγούδαγε και ο κόσμος, τι ωραία!), και έτσι όταν τελικά ανέβηκαν στη σκηνή ήμασταν όλοι (μπάντα και κόσμος, «φτιαγμένοι»).
Η αλλαγή και σε αυτή την περίπτωση (όπως και με τους The Steams) ήταν στον ντράμερ. Την τελευταία φορά είχαν έρθει με τον φανταστικό Robby Staebler, ιδρυτικό μέλος, στη σημαντική θέση αυτού που δίνει το ρυθμό. Έτσι, ο νέος έπρεπε να γεμίσει τα παπούτσια ενός καταπληκτικού μουσικού. Θυμάμαι πως την προηγούμενη φορά που τους είδα (2017), το μεγάλο μου κόλλημα ήταν το παίξιμό του (έγραφα:” Έχω χρόνια να αισθανθώ τέτοιο δέος από την απίστευτη επιβλητικότητα ενός ντράμερ”). Πάντως ό Christian Powers τα καταφέρνει νομίζω μια χαρά, άλλωστε είναι πολύ νέος ακόμα στην μπάντα.

Highlight για εμένα ήταν η καταπληκτική extended version, full εμπλουτισμένη με ατμόσφαιρα και πάθος, εκτέλεση του -έτσι κι αλλιώς- φοβερού Diamonds. Πραγματικά ανατριχιαστική στιγμή του live.
Το φοβερό είναι πως καταφέρνουν να τα κάνουν όλα να φαίνονται τόσο εύκολα. Βέβαια αυτό συμβαίνει όταν έχεις τρεις μουσικούς που είναι τεράστια ταλέντα και που φαίνεται πως δουλεύουν πάρα πολύ ώστε να μπορούν να στέκονται σε αυτό το επίπεδο, μίας από τις κορυφαίες rock'n'roll μπάντες του πλανήτη, κατά την άποψή μου. Κορυφαίοι μεν αλλά όχι ξύλινοι και απομακρυσμένοι από το κοινό. Αντιθέτως, έχεις την αίσθηση οτι συνεχώς αφουγκράζονται τον κόσμο, ανεβάζουν και κατεβάζουν εντάσεις ανάλογα με τις αντιδράσεις του κοινού. Είναι μαγικό και καθαρά δικό τους στοιχείο αυτό.

Ακούσαμε πολλές κομματάρες τους, όπως τα θεϊκά Βlood and Sand/Milk and Endless Waters, Enemy of My Enemy, The Marriage of Coyote Woman. Το live δε θα μπορούσε να κλείσει χωρίς ένα encore, άλλωστε η Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους και επίσης Τετάρτη βράδυ κάπου στον…Κηφισό, ήρθαν 3000 άνθρωποι να σε χειροκροτήσουν, οπότε…! Χατίρι δεν χάλασαν και έτσι φύγαμε με το «χορευτικό» -όπως είπαν- Alabaster, που σαφώς και ήταν ένα από τα αγαπημένα του κοινού τους.
Αποχωρήσαμε προς τον πολύβουο Κηφισό όλοι ευχαριστημένοι νομίζω. Πάντως να πω την αμαρτία μου, όπως άλλωστε και σχεδόν όλες τις μπάντες, έτσι και τους αγαπημένους μου All Them Witches, θα τους προτιμούσα σε κλειστό venue. Όμως έτσι, στο εκτός, μπόρεσε να τους δει περισσότερος κόσμος οπότε χαλάλι.

Photos/videos: v_era