Nα ξεκινήσω διευκρινίζοντας ότι τους Pulp τους λατρεύω τόσο για μουσικούς όσο και συναισθηματικούς λόγους. Είναι μία από τις 5-6 μπάντες που μου θυμίζουν τα νιάτα μου μιας και χαρακτήρισαν τα φοιτητικά μου χρόνια, τη φάση της ζωής που όλα ήταν πιθανά. Επομένως, δε θα είναι και εντελώς αντικειμενική η (υποκειμενική, έτσι κι αλλιώς) άποψή μου για τον More., την επιστροφή τους από τα παλιά...

Είχα γράψει για το reunion και τον ερχομό τους και στην Ελλάδα πέρσι, τα κάτωθι: “Πολύ καλά όλα με τους Pulp, λατρεία που τους ξαναείδαμε, ξαναχορέψαμε μαζί τους και, ναι αμέ, δακρύσαμε και πάλι. Όμως θα ήθελα να έχουν έρθει με ένα νέο δίσκο, μία νέα μουσική πρόταση…! Για να μου φύγει και αυτό το ισχνό αίσθημα της “ζω με τα περασμένα μεγαλεία” (λίγο… πυξ λαξ) σκέψης.
Γιατί rock (για εμένα) σημαίνει: «αγαπώ το παρελθόν αλλά κοιτάω μπροστά…»!”
Προφανέστατα λοιπόν, η χαρά μου ήταν τεράστια όταν έμαθα πως αυτό το reunion θα είχε τελικά ουσία, θα υπήρχε συνέχεια, νέα τραγούδια και δίσκος. Το αν ήταν «φρέσκα», αν δηλαδή «χρειαζόμασταν νέα Pulp τραγούδια» που -προφανώς- να φέρνουν άρωμα 90’s, είναι μια άλλη συζήτηση. Είδα μερικές σχετικές απαξιωτικές αναφορές και…απόρησα με το δισταγμό κάποιων. Φυσικά και χρειαζόμαστε! Βέβαια, δεν πρέπει να γενικεύουμε. Ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι είναι οι άλλοι; Δεν υπάρχει ενιαίο κοινό και ενιαία ανάγκη. Προφανώς δεν έχω απαίτηση ή φιλοδοξία από ένα άτομο 15 ή 20 ή ακόμα και 30 ετών να θέλει ένα δίσκο Pulp, ή να τον ενδιαφέρει ποιοι είναι και αν και από που επέστρεψαν. Αυτό όμως δε σημαίνει πως ακόμα και αυτής της ηλικίας οι ακροατές δεν θα βρουν ομορφιά στον More..

Νομίζω πως πολλοί είναι οι λόγοι που ώθησαν την μπάντα στο να επιστρέψει στη δισκογραφία. Ένας από αυτούς, και επειδή μιλάμε για τους Pulp, μια κατ’εξοχήν συναισθηματικά καθοδηγούμενη μπάντα, ήταν το σοκ του θανάτου του μπασίστα Steve Mackey και η συνειδητοποίηση (όπως ανέφερε και ο ίδιος ο frontman, Jarvis Cocker) πως «ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να κάνουμε πράγματα είναι πεπερασμένος». Θέλησαν να φτιάξουν λοιπόν κάτι για να του το αφιερώσουν.
Δεύτερος λόγος είναι αυτός που συνήθως συμβαίνει σε reunion-τζαμαρίσματα. Όλο και κάποιο παλιό τραγούδι που είχε ξεμείνει θα δοκιμαστεί, όλο και μπαίνοντας στο στούντιο θα φέρει ο καθένας πράγματα που κουτσοέγραφε τόσο καιρό, όλο και προβάροντας τα παλιά κομμάτια θα προκύψουν και νέες ιδέες. Τρίτος λόγος και βασικότερος ίσως, το ότι, όπως είπε και ο ντράμερ Nick Banks: «Είδαμε πως τα πηγαίνουμε καλά μεταξύ μας».
Και έτσι…εγένετω "More.".
Πάμε όμως και στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Καταρχάς, ο Jarvis τόσο στο παρελθόν όσο και τώρα με την ευκαιρία του νέου δίσκου, εξέφρασε την αποστροφή του στον όρο brit pop. Εγώ δε θα του χαλάσω χατίρι και δε θα αναφερθώ σ'αυτόν, αν και τουλάχιστον τρεις δίσκοι τους των 90΄s (Separations - 1992, His’n’Hers -1994, Different Class -1995) ήταν δίσκοι ορόσημα του είδους (αν υπάρχει τελοσπάντων τέτοιο).
Ο More. έχει λίγο από κάθε φάση των Pulp, έχει τον ηλεκτρισμό των πρώτων χρόνων (Spike Island, My Sex) τη διασκεδαστική διάθεση της μεσαίας περιόδου (Got to Have Love) και τον λυρισμό των 2 τελευταίων δίσκων (This is Hardcore -1998, We Love Life - 2001) (Background Noise, Tina). Τα αγαπημένα μου κομμάτια πάντως είναι δύο. Πρώτο το Slow Jam που έχει κάτι το μεγαλειώδες, το θεϊκό αλλά ταυτόχρονα και ερωτικό, μέσω μιας soul/jazzy χροιάς. Με τον Jarvis  να ψιθυρίζει «Here comes the Holy Trinity, Behold the crown of all creation, Come on, let's have a threesome, baby, You, me, and my imagination ,I said, you, me, and my imagination».

Δεύτερο αγαπημένο το Grown Ups. Με το επαναλαμβανόμενο ακόρντο, το σταθερό tempo και το υπέροχο ρεφραίν (πιο αντιπροσωπευτικό της γραφής του Jarvis, δε γίνεται):

«Trying so, so hard to act just like a grown up, And it's so, so hard
And we're hoping that we don't get shown up, 'Cause everybody wants to grow up».

Με τον Jarvis να πλάθει ιστορίες με διαστημόπλοια…! Πόσο υπέροχος…
Φυσικά, πάντα κυρίαρχη είναι η φωνή του Jarvis. Τον ακούς, ακούς τη χροιά και την προφορά και αυτόματα οπτικοποιείς κάθε φράση των στίχων. Ξέρεις ότι εννοεί κάθε λέξη που λέει, μπορείς να τον φανταστείς πάνω στη σκηνή με τη τρελοφράντζα του να σου κλείνει το μάτι, να σου δίνει το χέρι και να σου λέει: “έλα, να το ζήσουμε μαζί”.
Το αν ο δίσκος είναι καλός ή αν μου φαίνεται καλύτερος απ’ότι πράγματι είναι επειδή απλώς είναι Pulp, θα φανεί. Πάντως παραδέχομαι πως σε κάθε ακρόαση βρίσκω και νέα όμορφη στιγμή, νέα σημεία που χαμογελάω ή που σπεύδω να διαβάσω τους στίχους.

Εν κατακλείδι (γιατί με βλέπω να γράφω…σεντόνι και είναι αντιεμπορικό μάλλον πλέον), ο More. είναι ένας ειλικρινέστατος δίσκος, είναι η παρέα των Pulp όπως αισθάνεται σήμερα, χωρίς φτιασιδώματα και προσπάθεια να δείξουν κάτι άλλο. Δεν υπήρξε πρόθεση να φτιάξουν ένα νέο Common People, να ηγηθούν μιας γενιάς με hits και συνθήματα. Αντιθέτως αισθάνθηκα ότι, ήρθαν για να πουν στη γενιά των 90’s αλλά και σε όσους έχουν διάθεση να ακούσουν, πως «είμαστε κοντά σας, είμαστε ένα από εσάς, περνάμε όλοι μαζί αντίστοιχες καταστάσεις, μεγαλώνουμε παρέα, ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε με στυλ».
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωής σας: Grown Ups, Slow Jam.
8/10.