ποιος ξέρει για ποιο πράγμα τελικά μιλάει το bright red της laurie anderson;

μετά από τόσα χρόνια, όσο περισσότερο επιστρέφω σε αυτό το album, τόσο πιο άπρακτος φεύγω. το album είναι ορθάνοιχτο, σαν σπίτι χωρίς τοίχους, ο χρόνος όμως εκεί μέσα είναι διαφορετικός, οι δείκτες στα όργανα τρελαίνονται

και έπειτα αυτή η μουσική. στα όρια της μη-μουσικής, υπάρχουν κάποια όργανα εδώ και εκεί, η φωνή της, όλα όμως αρνούνται να ραφτούν μαζί σε κάτι ξεκάθαρα γνώριμο. όλα όσα ξέρουμε είναι εδώ ζαλισμένα και υπνωτισμένα. και αυτή η φωνή, πότε θρηνητική, πότε ειρωνική, ενώ ξέρουμε ότι είναι με το μέρος μας, υποδύεται τόσες άλλες φωνές που στο τέλος μας αποσυντονίζει, όπως τα όνειρα μας που εκπέμπουν μέσα στη μέρα και μας μπερδεύουν

το έτος ήταν 1994 όταν η laurie anderson, στη συνέχεια του strange angels και στην επιθυμία της να κάνει pop albums (γελάμε), άρχισε να απεργάζεται το blueprint του bright red με τον brian eno. πέρα από την παραγωγή, ο eno συνυπογράφει κάμποσα από τα τραγούδια. και ο δίσκος μετά γίνεται υπόθεση διακριτικών καλεσμένων που έρχονται και χρωματίζουν ανεπανόρθωτα το αποτέλεσμα, από αυτή την άπλετη δεξαμενή νεοΰορκέζικου intellect. o arto lindsay φέρνει ένα νηφάλιο τρόμο στο ομότιτλο, ο marc ribot θα περάσει σα φάντασμα μέσα από το ‘poison’, ο andrian belew θα απλώσει αλλού τις κρυστάλλινες κιθάρες του, ο cyro baptista αναλαμβάνει τα κρουστά στα περισσότερα κομμάτια, ισότιμα υπεύθυνος για την τελική εικόνα του album όσο η laurie anderson και o brian eno, μιας και είναι ένα κατεξοχήν percussive album, μέλη από τον κύκλο του john zorn θα δηλώσουν την παρουσία τους, o lou reed θα τραγουδήσει μαζί της στο ‘in our sleep’, ένα chant υπνωτισμού, σα να σου μιλάει κάποιος ενώ βυθίζεσαι στον rem ύπνο και εσύ τον ακούς

και είναι όλοι αυτοί οι κύκλοι που γίνονται γύρω από το όνειρο, τον ύπνο,
που τελικά σε κάνουν να πιστεύεις ότι το album το ίδιο είναι φτιαγμένο με την επτασφράγιστη συνταγή του ονείρου

το βλέπεις, το κρατάς στα χέρια σου, αλλά δεν ξέρεις τι σημαίνει, πρέπει να δουλέψεις προς τα πίσω για να μάθεις, τότε το όνειρο σε κλωτσάει πίσω, όπως η laurie anderson διαθλά αυτή την ακτίνα laser στο εξώφυλλο με την παλάμη της

στο ‘same time tomorrow’, με τον ήχο του ξυπνητηριού, μας αποχαιρετάει κουρασμένη από το όνειρο, τον ύπνο, το χρόνο, ένα σχόλιο για τις ζωές μας που εγγράφονται αδιαλείπτως κάπου αλλού, έξω από εμάς, μια υποψία νέου έρωτα κυλάει ανάμεσα σε κάποιους στίχους, τελικά είναι ένας αποχαιρετισμός

αυτό που θέλω να πω κορίτσια και αγόρια είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ζωής. και εγώ να προσπαθώ να δικαιώσω 53 λεπτά μουσικής που έφεραν τα πάνω κάτω για τον υπογράφοντα χωρίς να το καταφέρνω για μια ακόμα φορά

καλή τύχη,

“World without end, remember me”

ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era