ό,τι και να κάνεις, η κυριακή θα βρει ένα τρόπο να σε τσακίσει

μια ιστορία λοιπόν που ταιριάζει στη μέρα

ήσουν η μεγαλύτερη ελπίδα της folk σκηνής στο λονδίνο της δεκαετίας του ’60. σε διασκεύαζε ο nick drake, οι simon & garfunkel, ο προστάτης του εδιμβούργου bert jansch, οι pentagle

όλοι περίμεναν ότι η επόμενη μεγάλη επιτυχία θα ήταν δική σου. όταν ήσουν μικρός, έκανες χρόνο στα νοσοκομεία, κάποιος σου έφερε μια κιθάρα για να περάσει η ώρα, κάποιος έφερε μια κιθάρα και σου την άφησε και δεν κατάλαβε τι έκανε εκείνη τη στιγμή, ένωσε σε μια χειρονομία τους δύο κόσμους στους οποίους θα ζούσες για πάντα, τη λευκή μοναξιά και το μέλι της μελωδίας. πρόλαβες και γνώρισες τον elvis όταν ήσουν 13. όλα φαίνονταν υποσχόμενα

ο πρώτος σου δίσκος βγήκε το 1965 και απέτυχε. οι υπόλοιποι γύρω σου άρχισαν να απογειώνονται, συναυλίες, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, χρήματα. φεύγεις, γυρνάς στην πόλη που γεννήθηκες, φτιάχνεις μια οικογένεια, καταρρέει, σβήνεις τα χνάρια σου, οι φίλοι και οι γνωστοί σε χάνουν, κατοικείς σε τυφλές γωνίες που δεν σε βλέπουν, εξασκείσαι στην έκλειψη, φεύγεις χρόνια μετά, άφραγκος και άστεγος, όπως και πρέπει για να κλείσει σωστά η φάρσα της ατυχίας

η ειρωνεία: τα τραγούδια σου ταξίδεψαν στα μεγαλύτερα σαλόνια, από το brown bunny του vincent gallo μέχρι το περσινό πλατινένιο joker. εσύ δεν ήσουν εδώ, ήσουν μια σκιά σε ένα ίδρυμα, μια μορφή που πέρναγες τη μέρα σου κοιτάζοντας τα φανάρια σε μια επαρχιακή πόλη, ήσουν στόχος για παιδιά με όπλα στους δρόμους της νέας υόρκης

όλα αυτά είναι πράγματα που συνέβησαν στον jackson c. frank σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα κοσμικά χαστούκια μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. και όμως ο ίδιος το άντεχε, όσο ερχόταν η κουβέντα στη μουσική

βάζεις τα τραγούδια σου σε ένα μπουκάλι, το πετάς, περνάει ο καιρός, σε ξεχνάνε και τα ίδια, μετά από χρόνια γυρίζουν, δεν είσαι εκεί, αλλά μέσα στο μπουκάλι υπάρχει απίστετα πολύς κόσμος, άγνωστοι άνθρωποι λένε το όνομα σου. εσύ δεν είσαι εδώ. έχεις φύγει άφραγκος και άστεγος. πρόλαβες και γνώρισες τον elvis όταν ήσουν 13

αγαπητές/οί, η φωνή και η κιθάρα στην πιο αυθεντική τους στιγμή. και για να παραφράσω έναν άλλο μουσικό, θα ανέβαινα με τις μπότες μου στο τραπέζι του bob dylan και θα το φώναζα

καλή μας Κυριακή,

“Just like anything, to sing is a state of mind”

ακούστε

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era