Στο παρόν κείμενο θα διαβάσετε μια σύντομη αναδρομή στην σπουδαία δισκογραφική πορεία ενός από τα μεγαλύτερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα της χώρας, των Last Drive!

Φέτος οι Last Drive (2018), συμπληρώνουν 35 χρόνια από το ξεκίνημα της πορείας τους, και παρά την σημαντική περίοδο hiatus, η επιστροφή τους στις ζωντανές εμφανίσεις αρχικά και τη δισκογραφία αργότερα, ήταν θριαμβευτική, με αποκορύφωμα το live στο Βερολίνο του 2013 αλλά και το φετινό εκπληκτικό άλμπουμ, The Last Drive. Προφανώς τα κάμποσα χρόνια διαλείμματος λειτούργησαν ευεργετικά!

Η δισκογραφία των Last Drive, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα μας.

 Εδώ λοιπόν θα διαβάσετε τη δική μας ματιά στην πορεία τους μέσα στα χρόνια, στη διαδρομή και τις επιρροές ή τις αλλαγές στο μουσικό τους ύφος. Η άποψή μας δε μπορεί να διαφέρει και πολύ από αυτήν των περισσοτέρων που τους αγάπησαν. Μία αγάπη που προήλθε αβίαστα ακόμα και αν ήταν μια από τις «σαν τη μύγα μέσ’το γάλα» μπάντες που τραγουδούσαν στα αγγλικά, σαν εξωγήινοι δηλαδή για τα δεδομένα του χώρου στα 80’s και (αρχές) 90’s. Και πέρα από τις πιθανές αλλαγές ύφους, αγαπήθηκαν γιατί (κατά την άποψή μας) δεν έδωσαν ποτέ σημασία σε μόδες, στις μουσικές τάσεις και τις απαιτήσεις των μεγάλων δισκογραφικών. Οι ίδιοι πάντως λένε ότι “πάντα punk παίζαμε” (ο Αλέξης Καλοφωλιάς το έχει πει αν δε κάνω λάθος), οπότε μη δίνετε και πολύ σημασία στο πως βλέπουμε εμείς την εξέλιξη του ήχου τους.

The Last Drive - Δισκογραφία

Underworld Shakedown (Hitch Hyke, 1986) 

Ο δίσκος με τον οποίο μας συστήθηκαν, παρά το γεγονός ότι ήταν ήδη μπάντα για καιρό, με ήδη πολλά live στην πλάτη. Εγώ τον άκουσα βέβαια αρχές 90’s αλλά η «δράση» του, κρατούσε καλά ακόμα. Κρατάει 32 χρόνια άλλωστε! Ήχος πρωτόλειος, που παραπέμπει φυσικά στις αρχικές εποχές του garage των 60’s. Valley Of Death, Poison, The Shade of Fever είναι κομμάτια που έρχονται πρώτα στο μυαλό όταν μιλάμε για τους Drive. Ακόμα με θυμάμαι πάντως, να προσπαθώ να πείσω τους πάντες ότι το Misirlοu, κομμάτι που μάθαμε -οι περισσότεροι- στο OST του Pulp Fiction, ήταν δικό τους. Οκ, δεν ήταν, η εκδοχή τους όμως εδώ ήταν και θα είναι για πάντα μαγική! Όταν λέμε ελληνικό garage, αυτόν τον δίσκο εννοούμε νομίζω!

Ακούστε εδώ

Heatwave (Hitch Hyke, 1988)

Ok, εννοούμε και αυτόν! Ο Heatwave παρουσιάζει την εξέλιξη του ήχου της μπάντας, αν και πιο σωστή διατύπωση είναι ότι ουσιαστικά εδώ η συνθετική τους ικανότητα είναι αυτή που αναδεικνύεται περισσότερο, αφού το ύφος εξακολουθεί να παραπέμπει σε good old garage rock’n’roll! Παραδόξως, ήταν ο πρώτος δίσκος των Drive που άκουσα, έτσι είναι και αυτός που με έχει σημαδέψει περισσότερο. Η εξαιρετική-για τα δεδομένα της εποχής στην Ελλάδα- παραγωγή, είναι ξανά δική τους. Η μίξη του άλμπουμ έγινε από τον Peter Zaremba ( των The Fleshtones) ενώ υπήρξε και μια αλλαγή στη σύνθεση τους, του Πάνου Κασιάρη (P.Pep) αντί του Νίκου Καπετανόπουλου (Nick "Pop Mind") στην κιθάρα. “Αστέρια” του δίσκου είναι τα I Love Cindy και Gone Gone Gone και φυσικά το Baby It’s Real.

Ακούστε εδώ

Time EP (Hitch Hyke, 1989)

Το EP Time ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο (Studio 88), όπου και η μπάντα βρέθηκε -μια σημαδιακή για την πόλη και τον πλανήτη χρονιά- για συμμετοχή σε festival. Η ηχογράφηση έγινε ένα μήνα πριν την πτώση του τείχους. Σε αυτό θα συναντήσουμε δύο κομματάρες: Have Mercy και Black Limo. Στο πρώτο, αλλά πολύ περισσότερο στο δεύτερο, φαίνεται μια στροφή στον πιο σκληρό ήχο, γεγονός που έγινε πιο ξεκάθαρο στον επόμενο δίσκο. Στην ουσία βέβαια, δεν υπήρξε “αλλαγή ήχου”. Πάντα την “ψάχνανε”, επηρεάζονταν από διαφορετικά μεταξύ τους είδη και αισθάνομαι πως γράφανε χωρίς παρωπίδες.

Ακούστε εδώ

Blood Nirvana (Hitch Hyke, 1990 

Ένα χρόνο μετά ήρθε η δισκάρα με το Overloaded, σε παραγωγή Paul Cutler (The Dream Syndicate). Εδώ είναι σαφές ότι το heavy rock αλλά και μία πιο indie, ας πούμε, ηχητική κατεύθυνση, τους έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον. Ακούστε το Holy War και θα καταλάβετε. Δε χάνουν σε καμία περίπτωση την επαφή με το garage παρελθόν τους, όπως στο Desert Rose. Όμως, σε όλο το δίσκο διακρίνεται πλέον πιο πολύπλοκη ενορχήστρωση, πιο βαριές κιθάρες, ακόμα και όταν το ύφος παραπέμπει σε garage ήχους. Για την προώθηση του δίσκου περιοδεύουν μαζί με τους Dead Moon, και αναπτύσσεται μεταξύ των δύο συγκροτημάτων μια σχέση που κράτησε… για πάντα.

Ακούστε εδώ

F*head Entropy (Hitch Hyke, 1992)

Το F*head Entropy (παραγωγή και πάλι από τον Cutler), βρίσκει πλέον στην κιθάρα τον Θάνο Αμοργινό. Πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο στη θρυλική Hitch Hyke και είναι κατά πολλούς ο καλύτερος δίσκος της πρώτης περιόδου. Η άποψη μου είναι πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που προέκυψαν από τα 90’s και παρά το γεγονός ότι τον προώθησαν με περιοδεία και εκτός Ελλάδας (Iσπανία), είναι από τις φάσεις που λες “κρίμα που γεννήθηκαν στην Ελλάδα”. Κομμάτια όπως τα Sinner, Killhead Therapy έκαναν τους garagαδες οπαδούς τους να ψάχνονται στο τι συνέβη, και εμάς τους υπόλοιπους να τους “καμαρώνουμε” που και σε αυτό το μουσικό ύφος (heavy rock / ψυχεδέλεια που κλείνει το ματάκι ελαφρώς στο metal) τα καταφέρνουν μια χαρά. Το εντυπωσιακό είναι πως, σήμερα, στην εποχή της αναβίωσης της (heavy) ψυχεδέλειας, το κομμάτι (και όλος ο δίσκος) ακούγεται τρομερά επίκαιρος.

Ακούστε εδώ

Subliminal (BMG, 1994) 

Πρώτος δίσκος στην πολυεθνική BMG, και τελευταίος της πρώτης περιόδου της μπάντας, καθότι ένα χρόνο μετά είχαμε τη “διακοπή εργασιών”. Περιπετειώδης, αν μη τι άλλο, με ψυχεδελικές στιγμές, garage εμμονές και βαριά riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο, σε μία μάχη ανάκτησης εδαφών. Δε ξέρω ποιο μουσικό ρεύμα “κέρδισε” τελικά, ξέρω πάντως ότι λίγο καιρό μετά η μπάντα σταμάτησε να είναι μαζί. Βασικά, δίσκος που ξεκινά με την garage/alternative κομματάρα Blood From The Stone και συνεχίζεται με τον surf ύμνο Skin, πόσο κακός μπορεί να είναι; Kαθόλου θα έλεγα, ωστόσο είναι πιθανότατα ο λιγότερο γνωστός δίσκος τους (δε ξέρω αν είναι σωστή η λέξη “γνωστός”, ειδικά όταν πρόκειται για δίσκο που ανήκει σε πολυεθνική εταιρεία, άρα με εξασφαλισμένη διαφήμιση). Οφείλω να παραδεχθώ πως και εγώ τον άκουσα πολλά χρόνια μετά, έτσι δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα “κτήμα μου”. Ποτέ δεν είναι αργά.

Ακούστε εδώ

Heavy Liquid - Happy Crasher 2009 (cd) / Inner Ear 2009 (vinyl) 

Η επιστροφή τους ως μπάντα είχε σαν πρώτη LP κυκλοφορία το Heavy Liquid, 2 χρόνια μετά την “επανέναρξη εργασιών” (και το πρώτο live στο Gagarin), μέσω της δικής τους ανεξάρτητης δισκογραφικής πλέον. Στο μεσοδιάστημα είχαν προκύψει άλλες μπάντες με τους πιο ακουστικούς / surf The Earthbound (Καλοφωλιάς, Αμοργινός) και τους πιο heavy/ψυχεδελέ Blackmail (Κοντονικόλας) και έχεις την αίσθηση πως εδώ συνέβη ακριβώς η μίξη αυτών των δυο σχημάτων. Το μουσικό ύφος του άλμπουμ μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κάνεις από την εναρκτήρια ψυχεδελική κομματάρα A Glass Of Broken Dreams. Μια βόμβα, που σηματοδοτεί μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ επιστροφή και όχι αστεία! Δε ξεχνάνε το garage παρελθόν πότε βέβαια, προϊόν του οποίου είναι το κομμάτι Mountains.

Ακούστε εδώ

News From Nowhere Ε.P (Happy Crasher, 2012)

Μάλλον μία μέτρια κυκλοφορία τους, και ευτυχώς που ήταν ΕP (το δεύτερο της καριέρας τους), εδώ που τα λέμε. Μη τρελαθούμε, όλοι έχουν δικαίωμα σε κάποια αστοχία. Ακούγονται σχετικά προβλέψιμοι, με ελαφρώς αδιάφορους ρυθμούς και μελωδίες, με εξαίρεση το χαοτικό και με ωραία jamαρίσματα Child Of The Sky.

Ακούστε εδώ

The Last Drive (The Lab Records - Labyrinth Of Thoughts, 2018)

Μεσολάβησαν πολλά από το τελευταίο LP. Σχεδόν 9 χρόνια, πάρα πολλά live με αποκορύφωμα αυτό του 2013 στο Βερολίνο, αλλαγή κιθαρίστα (από το 2013, Στέφανος Φλώτσιος) και φυσικά πολλές και συνταρακτικές αλλαγές στην Ελληνική αλλά και παγκόσμια κοινωνία, ασφαλώς και στις μουσικές που ακούμε. Ο δίσκος των Drive ήρθε και έσκασε με πάταγο μπροστά μας. Always The Sun και White Knuckles είναι δύο υπεραπίστευτες κομματάρες αλλά και ο δίσκος συνολικά, κινείται σε υψηλά συνθετικά επίπεδα. Φαίνεται εδώ για μια ακόμα φορά, η μαεστρία με την οποία γράφουν και παίζουν τις συνθέσεις τους, πόσο μεγάλη μπάντα είναι και πόσο τυχεροί είμαστε που βρίσκονται στην Ελλάδα και μπορούμε να τους βλέπουμε συχνά. Επ’ευκαρία του νέου δίσκου έδωσαν μπόλικες συναυλίες, μία εκ των οποίων παρακολουθήσαμε κι εμείς και μπορείτε να διαβάσετε σχετικά παρακάτω. Τον δίσκο τον αφιέρωσαν στη μνήμη του αγαπημένου τους φίλου, Fred Cole των Dead Moon.

Ακούστε εδώ

Στα πλαίσια της προώθησης του τελευταίου τους άλμπουμ είχαμε την τύχη να δούμε και να καταγράψουμε τις εντυπώσεις μας από την φοβερή εμπειρία ενός live των Drive.

Φωτογραφία επικεφαλίδας: v_era

Φωτογραφίες εξώφυλλων: google search