Τι δουλειά έχει ένα συγκρότημα όπως οι Prolapse να επιστρέψει (με την ίδια σύνθεση) 26 ολόκληρα χρόνια μετά από την τελευταία της κυκλοφορία, στα μουσικά πράγματα; Τόσα χρόνια πριν δε θυμάμαι καν αν είχαμε internet και σίγουρα αυτό δεν είχε ιδιαίτερη επίδραση στη μουσική. Ζούσε ο Bowie, o Lemmy, ζούσε ο Mark E. Smith (που αποκλείεται να μην ήταν μια σημαντική επιρροή τους). Δεν είχε γίνει η «9/11», ούτε η πανδημία COVID, μιλάμε για έναν άλλο κόσμο δηλαδή. Πως αποφασίζεις να επιστρέψεις λοιπόν; Kαι κυρίως πως γίνεται να ακούγεσαι τόσα χρόνια μετά, απίστευτα σύγχρονος;
Δεν μπορώ να τα απαντήσω αυτά, ίσως σε μία συνέντευξη στο μέλλον (και αν αποφασίσουν να έρθουν Ελλάδα) να μας τα πουν.
Πάμε όμως να δούμε λίγο για τι πράγμα μιλάμε στον I Wonder When They’re Going To Destroy Your Face.
Η μπάντα αποτελείται από 6 συμφοιτητές της Αρχαιολογικής σχολής του Πανεπιστημίου του Λέστερ, με ξεκίνημα το 1992. Λίγο μετά προστέθηκε και ο κιθαρίστας Donald Ross Skinner. Το μουσικό τους ύφος σε γενικές γραμμές είναι indie με στοιχεία noise και kraut επαναληψιμότητα. Βέβαια υπάρχει και shoegaze ατμόσφαιρα, άλλωστε σκοπός τους ήταν να φτιάξουν την πιο καταθληπτική μπάντα όλων των εποχών αλλά δε νομίζω ότι τα πολυκατάφεραν.

Όλος ο δίσκος στηρίζεται στις διπλές και τριπλές κιθάρες που συνήθως είναι γεμάτες…ηφαιστειακή ενέργεια όπως στο ασταμάτητο Ectoplasm United.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των Prolapse είναι η συνύπαρξη των φωνητικών δύο εντελώς διαφορετικών ηχοχρωμάτων και υφών. Η αντιφατική αλληλεπίδραση μεταξύ των τραγουδιστών Mick Derrick (με τη χαρακτηριστική Σκωτσέζικη προφορά, ως Γλασκωβιανός) και Linda Steelyard. Το τραχύ, συχνά spoken (Cha Cha Cha 2000) και άλλοτε σε ύφος Mark E. Smith, του Derrick (όπως στο εναρκτήριο, καταπληκτικό The Fall of Cashline) και η πιο κοφτή και γλυκεία ερμηνεία της Steelyard (άλλοτε θυμίζει...Stereolab και άλλοτε φέρνει στο μυαλό πρώιμη PJ Harvey), συνδυάζονταν πάντα με έναν ανησυχητικό ταιριαστό τρόπο με αποτέλεσμα οι ακροατές να αφήνονται να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες στην ηχητική μάχη των φωνητικών αλλά και του νοήματος του κάθε τραγουδιού. Η φάση του συνταιριάσματος των φωνητικών τους κρύβει πάντως αρκετή ιστορία πίσω της γιατί ξεκίνησε με τσακωμούς των δύο πάνω στη σκηνή, σε βαθμό να προκαλείται άγχος και στο κοινό αν θα τα βρούν ή θα "σκοτωθούν" μέχρι το τέλος του live. 
Η προαναφερθείσα μάχη αλλά και ο δυναμισμός μαζί με την αντιφατική joydivison-ική μαυρίλα εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο στο Err on the Side of Dead, ένα από τα αστέρια του δίσκου, με μία κολασμένη μπασογραμμή. Παράλληλα στο αργόσυρτο Ghost in the Chair ακούμε την πιο κινηματογραφική/post rock πλευρά τους. Και θέλοντας να επιτείνουν την αντιφατικότητα τους, αμέσως μετά ακούμε το πλέον…χορευτικό κομμάτι του δίσκου, On the Quarter Days.

To θέμα μας εδώ, μετά από αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο, δεν είναι αν οι Prolapse δε γνωρίζουν σε ποιον πλανήτη προσγειώθηκαν, 26 χρόνια μετά την προηγούμενη επαφή τους με τη δισκογραφία. Το θέμα είναι να χάρηκαν και οι ίδιοι τόσο πολύ όσοι εμείς (εγώ έστω) με την επιστροφή τους στα μουσικά πράγματα, τόσο που να θέλουν να παραμείνουν. Τους έχουμε ανάγκη. Έφεραν στη ζωή έναν ήχο που ναι μεν μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, αλλά επειδή η ζωή και η μουσική κύκλους κάνει, μοιάζει με ό,τι πιο φρέσκο και αληθινό εκεί έξω.
Πιθανότατα μόλις μιλήσαμε για τον δίσκο της χρονιάς.
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Err on the Side of Dead, Ectoplasm United.
9.5/10