Κατευθυνόμενος προς την Death Disco, η πρώτη σκέψη που στροβιλιζόταν στο μυαλό μου αφορούσε στην ανταπόκριση που θα έδειχνε ο κόσμος σε μια μπάντα προερχόμενη από το μάλλον άγνωστο μουσικά Μεξικό(!). Ο τελευταίος δίσκος του shoegaze/kraut/psych ύφους ντουέτου Lorelle Meets The Obsolete, το φετινό Balance, είχε δεν είχε μόλις προλάβει να φτάσει στα αυτιά του κοινού στο οποίο απευθύνεται (κυκλοφόρησε στις 16 Σεπτεμβρίου), και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι αυτό θα ήταν αρκετό για να προσελκύσει το Αθηναϊκό κοινό σε μια έτσι κι αλλιώς αρκετά underground συναυλία. Το προσωπικό όριο που έχω θέσει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι κάπως έτσι: Να είμαστε αρκετά περισσότεροι αριθμητικά από τη μπάντα και τους εργαζόμενους στο venue. Αν γίνει αυτό (όπως και έγινε και με το παραπάνω), τότε αρχίζεις να αισθάνεσαι μέλος μια «εκλεκτής» ομάδας ανθρώπων που αποφάσισαν να περάσουν μαζί το βράδυ της Παρασκευής τους. Και με μπάντες σαν τους LMTO το βράδυ περνάει πολύ, μα πολύ ευχαρίστα.

Ομολογώ πως, ενώ το ψυχεδελικό Μεξικάνικο δίδυμο βρίσκεται στα μουσικά πράγματα από το 2011 και με συμμετοχές σε γνωστά festival όπως τα Liverpool Psych και Austin Psych, προσωπικά τους έμαθα σχετικά πρόσφατα. Άκουσα το Chambers του 2014, και πρόλαβα να πάρω μια γρήγορη «τζούρα» από το Balance. Και τα δυο μου άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις και επέτειναν την όρεξη μου να θέλω να δω ζωντανά την μπάντα, ίσως και να ακούσω και παλαιότερα τραγούδια, καθότι από το 2011 συνολικά οι δίσκοι τους είναι πέντε (!), με τέσσερις studio και μια live (in London παρακαλώ…) κυκλοφορίες.

Η αρχή της βραδιάς όμως θα δινόταν από τους Cruel Anagrams των Ανδρέα Ιωάννου (κιθάρες, πρώην μέλος Matisse-Closer) και Lily Truble (vox, synths). Η μπάντα παίζει ένα μίγμα post και electronica και το κάνει σε αξιοπρεπές επίπεδο. Στη μισή ώρα που έπαιξαν κράτησαν ζεστό το κοινό, έβλεπαν το χώρο να γεμίζει σιγά-σιγά και όλο και περισσότερα μάτια να κοιτούν προς αυτούς με προσοχή. Η πλειονότητα του κόσμου μάλιστα, ακολουθούσε με την κίνηση της το ρυθμό της μπάντας στα έξι κομμάτια (αν τα μέτρησα σωστά) που επέλεξαν να μας παρουσιάσουν. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές τα πήγαν καλά, η σκηνική παρουσία και των δυο ήταν άνετη και ενθουσιώδης αλλά σαφώς χρειάζεται βελτίωση τόσο συνθετικά όσο και στο κομμάτι των φωνητικών. Αναμένουμε σύντομα με ενδιαφέρον το πρώτο τους EP.

Λίγα λεπτά πριν τις 11, η πενταμελής (στις ζωντανές της εμφανίσεις) μπάντα των LMTO ανέβηκε στη σκηνή, αφού πρώτα οι ίδιοι είχαν φροντίσει να στήσουν τα μηχανήματα τους και να κάνουν ένα σύντομο soundcheck. Η συναυλία «άναψε» από την πρώτη νότα καθώς επέλεξαν να ξεκινήσουν με το La Distincion, το πρώτο single από το φετινό Balance. Η, σε υπερθετικό βαθμό, catchy κιθάρα και ο groovy ρυθμός κατέκτησαν αμέσως το κοινό ενώ τα στροβιλιζόμενα φωνητικά της “Lorelle” Lorena Quintanilla έδιναν έμφαση στην psych ατμόσφαιρα που ξέρουν καλά να δημιουργούν. Ακολούθησε το ομώνυμο του άλμπουμ Balance, που είναι μια πιο αργόσυρτη και μελωδική σύνθεση. Το κοινό, που είχε πλέον σχεδόν γεμίσει τον κάτω χώρο της Death Disco, απολάμβανε τις παραμορφώσεις της κιθάρας του “The Obsolete” Alberto González και επευφημούσε σε κάθε κενό μεταξύ των τραγουδιών.

Ακολούθως, επέλεξαν (στο πλαίσιο της προώθησης του νέου άλμπουμ) να παίξουν τρίτο σερί κομμάτι από το Balance, το Eco Echo. Το κομμάτι στηρίζεται κατά πολύ στο μπάσο, που στις live εμφανίσεις ανήκει στον Fernando Nuti από τους New Candys που συνοδεύει τη μπάντα στην περιοδεία.

Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο καταπληκτικό άλμπουμ Chambers του 2014 (που η συναυλία το ξαναέφερε στο προσκήνιο και εδώ και 3 μέρες το έχω λιώσει) και στο κομμάτι Music For Dozens. Εδώ το πράγμα βαραίνει, η παραμόρφωση σε φωνητικά και κιθάρα αυξάνεται και η ατμόσφαιρα θυμίζει έντονα Black Angels. Τα «ρέστα» του στα τύμπανα δίνει ο Andrea Fox Volpato, που και αυτός συνοδεύει τους LMTO στη φετινή περιοδεία και είναι πραγματικά εξαιρετικός. Το επόμενο κομμάτι μας πάει πιο πίσω, στο επτάιντσο What’s Holding You? του 2013 και το b-side Medicine To Cure Medicine Sickness, με το κλίμα όμως να μένει στο ίδιο ψυχεδελικό, αργόσυρτο ύφος. Απλώς σε αυτό το κομμάτι φαίνεται να βουτάνε αρκετά στον ήχο της americana τονίζοντας έτσι τη διάθεση τους να αναμιγνύουν πολλά μουσικά είδη. Φοβερή σύνθεση και ενθουσιασμός από το κοινό κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος του κομματιού.

Αισίως φτάνουμε στο έκτο κομμάτι, το μεθυστικό, χαοτικό Waves Over Shadows, με επιστροφή στο κλίμα του Balance. Για το τέλος μας επεφύλαξαν δυο πολύ εύστοχες επιλογές. Ναι μεν από τα οκτώ συνολικά κομμάτια του set, επέλεξαν να παίξουν τέσσερα από το νέο άλμπουμ για την προώθηση του, όμως ήξεραν πως ο περισσότερος κόσμος με το Chambers τους έμαθε. Το κυρίως set λοιπόν έφτασε στο τέλος του με τα Sealed Scene και What’s Holding You?, τα δυο πιο γνωστά κομμάτια του άλμπουμ και της, μέχρι ώρας, καριέρας τους. Και τα δυο τα ακούσαμε σε εκτεταμένη εκτέλεση (έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον) και φυσιολογικά προκάλεσαν ενθουσιασμό και διάθεση για χορό στο κοινό. Είναι δε πολύ οξύμωρο να βλέπεις την συνεσταλμένη και λιλιπούτεια Lorelle να γίνεται ένα θηρίο ανήμερο πάνω στη σκηνή και να φέρεται αρκούντως βίαια στην κιθάρα της. Πραγματικά απολαυστικό. Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν τέτοιος που τους οδήγησε σε δυο encore αν και θεωρώ πως η διάρκεια του κυρίως set ήταν πολύ μικρή έτσι κι αλλιώς (γύρω στα πενήντα λεπτά). Μετά τα δύο encore και ενώ λίγο πριν το δεύτερο (The Myth Of The Wise, πάλι από το Chambers), η αμήχανη Lorelle απαντούσε στην απαίτηση μας για ένα ακόμα τραγούδι με ένα ενστικτώδες “Ok, Maybe In A Little While..”, η συναυλία έφτασε στο τέλος και το merchandise πρέπει δικαίως να ξεπούλησε. Νομίζω πως όσοι βρέθηκαν εκεί την Παρασκευή το βράδυ, θα ανυπομονούν όπως και εγώ να τους ξαναδούν. Πιστεύω παράλληλα πως και η ίδια η μπάντα έφυγε από τη χώρα μας με τις καλύτερες εντυπώσεις για το κοινό και τη διοργάνωση, τουλάχιστον αυτή της Αθήνας που εγώ είδα. Εις το επανιδείν!

Υ.Γ: Ζητώ συγνώμη από τον μουσικό στα πλήκτρα καθώς δεν κάνω αναφορά στο όνομά του. Δε μπόρεσα να το μάθω ούτε προέκυψε σε κάποιες από τις πηγές που ανέτρεξα. Ήταν εξαιρετικός πάντως.

Δείτε ενα video απο τη βραδιά:

Φωτογραφίες/video : v_era

 Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr