Tα πέντε χρόνια απουσίας ήταν πολλά για τους The Bats. Τόσα χρειάστηκαν για να επιστρέψουν στη δισκογραφία και να φέρουν στην επιφάνεια το Corner Coming Up, που διαδέχτηκε το Foothills. Πάντως τα δέκα χρόνια hiatus (ή διάλυσης της μπάντας, διαλέχτε) σίγουρα είχαν καλή επίδραση στα τέσσερα σταθερά και μόνιμα μέλη, καθώς η μπάντα από τη Νέα Ζηλανδία από το 2005 και μετά, κυκλοφορεί από καλούς έως πολύ καλούς δίσκους. Πέντε,μετά την επανασύνδεση, με τον φετινό να είναι πιθανότατα ο κορυφαίος.
Τέσσερα σταθερά μέλη (Robert, Kaye, Paul και Malcolm) που, ως The Bats παίζουν μαζί από την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1982 αυτόν το χαρακτηριστικό ήχο που βγήκε από τη Νέα Ζηλανδία. Βασικά μέλη άλλωστε της παρέας που καθιέρωσε τον “ήχο του Dunedin” (αν και οι ίδιοι προέρχονται από την άλλη μεγάλη πόλη, το Christchurch), μίας μίξης post punk, ψυχεδέλειας και garage.

Πάμε όμως στα του Corner Coming Up. Δεν είναι ένας δίσκος soft, από «ηλικιωμένους» μουσικούς που απλά κυκλοφόρησαν ένα δίσκο για να πίνουν το χαμομήλι τους παρεά…! Το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο, το Loline είναι γεμάτο από fuzzαριστές κιθάρες, τζαμάρισματα και καταπληκτικές μελωδίες. Το έβαλαν και στρατηγικά στο τέλος του δίσκου ώστε να σου αφήνει ακόμα καλύτερη εντύπωση αυτός τελειώνοντας. Αν και δεν έχει ανάγκη καθώς οι pop λαμπερές στιγμές, τα indie ξεσπάσματα, οι κιθαριστικές εκρήξεις αλλά και τα σημεία όπου απλώς η μελωδία μιλάει και χρωματίζει τον ήχο, είναι πάρα πολλά.

Μιλώντας για μελωδίες ακούστε το εναρκτήριο The Gown και θα αντιληφθείτε για τι συνθετική ικανότητα μιλάμε. Το δεύτερο στο άλμπουμ, Lucky Day αποπνέει αυτόν τον κλασσικό ήχο της Flying Nun του 1981, της εταιρείας που «έφτιαξε» τον ήχο του Dunedin. Αρμονικά φωνητικά, πιάνο και συγχορδίες. Το κομμάτι που δίνει τον τίτλο του στον δίσκο είναι πιο ρυθμικό, με εθιστική κιθάρα που συνοδεύεται από λαμπερά πλήκτρα.
Στην «δεύτερη πλευρά» του δίσκου το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο ήταν το υπέροχο, ρυθμικό A Crutch a Post ενώ και η μελωδίες που αναβλύζουν από τα Smallest Falls και Eyes Down είναι μοναδικές.
Αυτό που προσωπικά μου κάνει εντύπωση είναι πως, αν αντιλήφθηκα σωστά, ο δίσκος σε φυσική μορφή κυκλοφόρησε (προς το παρόν έστω) μόλις σε 150 κομμάτια στη Νέα Ζηλανδία. Για τα περαιτέρω, online μέσω bandcamp.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτοί οι τέσσερις μουσικοί συνεχίζουν δυνατά αλλά και ταπεινά, γράφουν υπέροχα τραγούδια και απ’ότι διαβάζω, στα live τους βγάζουν ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια απ’όσο μπορούμε να φανταστούμε ακούγοντας το δίσκο. Μακάρι να τους δούμε σύντομα και στην Ελλάδα.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Τhe Gown, Loline.
8/10.