Κουσούρια που έχουμε μαζέψει στο διάβα της ζωής είναι δύσκολο να τα ξεπεράσουμε, ακόμα και αν το προσπαθήσουμε. Ένα από αυτά για μένα, ήταν ότι δεν μου ταίριαζε ο ελληνικός στίχος στη μουσική που προτιμώ να ακούω. Λίγες (ελάχιστες θα έλεγα) ήταν οι εξαιρέσεις που απλά μου επιβεβαίωναν τον κανόνα: Δεν είναι μόνο ότι όποτε χρησιμοποιείται ελληνικός στίχος δε μου κάθεται καλά, αλλά ότι κατά μια διαβολεμένη σύμπτωση, όταν γίνεται αυτό, συνήθως οι ενορχηστρώσεις μου ακούγονται κάπως «έντεχνες» (στην καλύτερη περίπτωση) και η παραγωγή μοιάζει να είναι από μέτρια έως κακή. Οι δε στίχοι ή θα είναι μοιρολόγια (εντάξει, αλλά κάπου φτάνει…) ή ανέμπνευστοι. Και μετά έρχονται κάτι τύποι σαν τον Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) και μου σμπαραλιάζουν το σύμπαν.
Τον Λόλεκ τον είχα πρωτοπετύχει σε ένα Synch το 2010, σε ένα αμφιθέατρο της «Tεχνόπολις» και με είχε εντυπωσιάσει κυρίως η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη μουσική του και το πόσο αυστηρή, κρυστάλλινη και πειστική ήταν η φωνή του. Έκτοτε, κάποιες φορές τον ξαναείδα και πάντα είχα καλή άποψη για τη δουλειά του. Μέχρι που σχεδόν τυχαία έπεσα πάνω στο περσινό «Άγρια» που με συντάραξε και άλλαξε οριστικά (θέλω να ελπίζω) όλα τα…κόμπλεξ και τις προκαταλήψεις περί ελληνικού στίχου, παραγωγής, και ενορχήστρωσης και της επαγωγικής σκέψης πως αυτά οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο, βαρετό για εμένα, κλίμα. Το Άγρια είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ που χτυπά στα ίσα, σε όλους τους τομείς της μουσικής δημιουργίας, οποιονδήποτε δίσκο από φτασμένους καλλιτέχνες προηγμένων χωρών στον τομέα της μουσικής βιομηχανίας, χωρών με παράδοση στο χώρο! Είναι post punk, είναι βαρύς όταν πρέπει, είναι alternative, είναι artpop, electo αλλά και goth ενώ έχει ένα λυρισμό, ελληνικό, Χατζηδακικό, που λίγες μπάντες μπορούν να αποδώσουν (And Also The Trees, ας πούμε). Το μπράβο δε, στο κομμάτι της παραγωγής και ενορχήστρωσης εκτός από τον Λόλεκ (ηχογραφήσεις και μίξη δικές του, εκτός από τις ηχογραφήσεις του τσέλου και των κρουστών που έγιναν από τον Νίκο Βελιώτη), πρέπει να δοθεί και στο Νίκο Βελιώτη, ο οποίος τα συνυπογράφει.
Στο κομμάτι των στίχων να πω το εξής: Κακά τα ψέματα, ένα...βουνό που έχουν να ξεπεράσουν όσοι Έλληνες καλλιτέχνες γράφουν στη γλώσσα τους, είναι ότι σε αντίθεση με το όταν γίνεται χρήση αγγλικού στίχου, κάθε λέξη περνά από…κόσκινο από τον ακροατή. Κάθε φράση πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης, κάθε νόημα δεν καλύπτεται από τις νότες αλλά αναλύεται και υπεραναλύεται από τον ακροατή. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο το έργο του στιχουργού και το αναγνωρίζω σε απόλυτο βαθμό. Ο Λόλεκ και στον τομέα αυτό είναι πολύ καλός. Στα περισσότερα κομμάτια είναι ποιητικός, σε κάποια είναι καταγγελτικός, σε άλλα απλά προσεκτικός, πάντα όμως με μία εξαιρετική ποιότητα. Αναφέρω απλά ορισμένα παραδείγματα:. Στο dark wave ύφους, Joydivisionικής ατμόσφαιρας, Άγρια, μιλά για τον πόσο επιδραστικός μπορεί να είναι ο έρωτας στην προσωπικότητα του ατόμου: "Εσύ που με αφήνεις να προσποιούμαι, εσύ που μου θυμίζεις τον εαυτό μου, εσύ που με ελέγχεις, εσύ που μου λες να λέω ψέμματα, εσύ ο συνεργός μου". Ερωτικό είναι και Το Κυνήγι αφού μιλάει στο φανταστικό του ερωτικό ταίρι, και "άλλαξα το περπάτημά μου, τον τρόπο που μιλάω, τις αντιλήψεις μου για εσένα, μόνο να συναντηθούμε κάποια μέρα ελπίζω", με το φανταστικό τσέλο να προσθέτει ένα δραματικό τόνο στο κλεισιμο του τραγουδιού. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, το Sigur Rosικής, ρομαντικής χροιάς, Απουσία, θα μπορούσε άνετα να είναι soundtrack σε σκανδιναβική σειρά. "Εσύ, το κομμάτι μου που λείπει, που χάθηκε". Επόμενο κομμάτι που με εντυπωσίασε ειναι το πιο δυναμικό του δίσκου Οι Άλλοι. EBM, grunge έως και Industrial ήχοι σε ένα υπέροχο ξέσπασμα μουσικό αλλά και στον τομέα των φωνητικών. Φανταστικό κομμάτι! "Δείξε τι κρύβεις, κάτω από αυτό το όμορφο, το βαρετό σου δέρμα"

Ο Λόλεκ εκτός από τα εννέα κομμάτια στα οποία έχει γράψει τη μουσική, έχει διασκευάσει καταπληκτικά και το κομμάτι «Αυτός Ο Άνθρωπος» του Λυκούργου Μαρκέα και της Μάρως Μπιζάνη (γνωστό σε όλους μας τραγουδισμένο από τη φωνή της Ρίτας Σακελαρίου). Μιλάμε για τον ορισμό της πετυχημένης διασκευής, όπου σε ένα πολύ αναγνωρίσιμο κομμάτι δίνεται ένα εντελώς νέο σώμα και κυρίως νέα ψυχή, μία εντελώς goth ψυχή εν προκειμένω.

Είναι ελπιδοφόρο να έχουμε στη χώρα μας καλλιτέχνες σαν το Λόλεκ. Με εξαιρετικό μουσικό ταλέντο, σημαντική στιχουργική ικανότητα, ταιριαστή φωνή και χαίρομαι που μου άνοιξε το μυαλό και τον ορίζοντα σε ένα κομμάτι (ελληνικός στίχος) που ελάχιστες μπάντες το είχαν καταφέρει, Στέρεο Νόβα, Διάφανα Κρίνα, για να αναφέρω μερικές. Όσο το καλοσκέφτομαι βέβαια, το έργο του Λόλεκ έχει πολλά κοινά με τη δουλειά και των δύο προαναφερθέντων μπαντών, τόσο υπέροχος είναι...
ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε υπό το αδιανόητο ψυχολογικό βάρος του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη και της άδικης απώλειας τόσων ζωών. Η ακρόαση του δίσκου βοήθησε λίγο το μυαλό να ξεχαστεί. Μια περίεργη όμως σύμπτωση: Σε μία συνέντευξη του Λόλεκ που πέτυχα, (LIFO, 2015) είχε δηλώσει: "Θυμάμαι ότι είχα τρέλα με τα τρένα, από πολύ μικρός. Έλεγα «όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω "τρενάς"», εννοώντας οδηγός τρένου"...
# 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Οι Άλλοι, Απουσία.

8/10

Βρείτε το album από την Inner Ear

01.INTRO
02.ΠΑΜ ΠΑΜ ΠΑΜ
03.ΑΓΡΙΑ
04.ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ
05.ΑΠΟΥΣΙΑ
06.ΣΕ ΓΑΜΑΝΕ Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΟΥ (THIS BE THE VERSE)
07.ΟΙ ΑΛΛΟΙ
08.ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
09.ΠΑΡΑΔΟΣΗ
10.Η ΓΛΥΚΙΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ

«Είμαστε αστείο ή εξιστορούμενη τραγωδία»