Οι Brian Jonestown Massacre επιστρέφουν στη δισκογραφία με το Fire Doesn’t Grow On Trees. Η λέξη βέβαια «επιστρέφουν» δεν είναι και τόσο εύστοχη στην περίπτωση τους, γιατί μιλάμε για μία μπάντα (παρέα δυναμικής ισορροπίας, πιο σωστά) που δεν «έφυγε» ποτέ από τη μουσική παραγωγή. 19 άλμπουμ μέσα σε 32 χρόνια καριέρας οι απίστευτοι, βέβαια τα 3 χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη κυκλοφορία τους είναι ένα …ρεκόρ απουσίας για αυτούς. Το αξιοπερίεργο είναι πως είτε κάνουν 3 χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο, είτε κυκλοφορούν 2 σε μία χρονιά (ναι αμέ!) , πάντα κάτι έχουν να πουν, πάντα ο Anton Newcombe και η παρέα του καταφέρνουν να κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο.
Πώς; Καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας του έμειναν σταθεροί στην ανάγκη να τραβούν το δικό τους δρόμο στο χώρο του indie ήχου, μακριά από εμπορικές προσταγές, μόδες και άλλου τύπου απαιτήσεις. Το πέτυχαν αυτό σε απόλυτο και αταλάντευτα σταθερό επίπεδο, κάτι που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το…οικονομικό τους πρόβλημα το είχαν λύσει. Το αναφέρω αυτό γιατί -όπως και να το κάνεις- είναι ένας παράγοντας που θεωρώ ότι κάθε μουσικός κάποια στιγμή τον υπολογίζει. Οι BJM λοιπόν, σε όλους τους δίσκους, κατάφερναν να πειραματίζονται με όσα θεωρούσαν ενδιαφέροντα τη δεδομένη στιγμή. Έμπλεκαν shoegaze με garage ήχους, space rock με country blues, post punk με folk και ψυχεδέλεια ενώ όταν αισθάνθηκαν την ανάγκη, εξερεύνησαν και το χώρο της electronica, προσαρμόζοντας την φυσικά στον ήχο τους.
Στο φετινό Fire Doesn’t Grow On Trees δίνουν άλλη μία μεγάλη ψυχεδελική, κιθαρίστικη indie παράσταση, απλώς φαίνεται πως το μπάσο ήρθε λίγο πιο μπροστά και ο ήχος επέλεξαν να γίνει λίγο πιο σκοτεινός. Είναι η φάση που βρίσκονται, είναι οι περίεργοι και δύσκολοι καιροί που περάσαμε και περνάμε όλοι; Η ηχογράφηση πάντως έγινε στο Βερολίνο εν μέσω πανδημίας, το 2020 και το 2021 με φυσική παρουσία ή και από απόσταση (τηλεργασία και στη μουσική αναγκαστικά) από τους κάτωθι μουσικούς που συνόδευσαν τον Anton Newcombe: Ricky Maymi (κιθάρα), Ryan Carlson Van Kriedt (πλήκτρα), Hakon Adalsteinsson (κιθάρα), Hallberg Daði Hallbergsson (μπάσο), και Uri Rennert (ντράμς). Ο τίτλος του δίσκου μαρτυρά πολλές από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που ανέπτυξε ο Anton κατά τη διάρκεια της πανδημίας. «Τραγουδάω για να δώσω δύναμη στον κόσμο και να βοηθηθώ και εγώ από αυτό. Παίρνω πραγματικά όσα χρειάζομαι από όλο αυτό, βλέπω όμως ότι και ο κόσμος ταυτίζεται. Έχουμε δύναμη/φωτιά μέσα μας, από εμάς προέρχεται, δεν φυτρώνει στα δέντρα. Εμείς δημιουργούμε μια κουλτούρα, δεν υπάρχει από μόνη της παρά μόνο αν συμμετέχουμε σε αυτή” είπε σε μία συνέντευξή του σχετικά με τη δημιουργία του δίσκου.
(photo:v_era)
Στο Fire Doesn’t Grow On Trees υπάρχουν πολλά κομμάτια που ξεχωρίζουν αλλά και αρκετά που είναι απαραίτητοι συνδετικοί κρίκοι. Από τα κορυφαία είναι το πρώτο στη λίστα του δίσκου αλλά και πρώτο single, The Real. Το φαντάζομαι κάπου στην αρχή του καλοκαιρινού μου Mixtape, να μου δίνει διάθεση να αφεθώ σε όσα το καλοκαίρι και οι διακοπές έχουν να προσφέρουν. Το βασικότερο, να ξεχάσω δουλειές, να απομακρύνω τα πράγματα που δεν χρειάζομαι.
«You can't ever get enough?
You fill your mind with useless stuff
There's no room for what you need
It's killing you, now I believe
There has got to be a way
And to God I hope and pray
He will wake you from your sleep
Or break your neck, now I believe
No one said life would be fair
Though it helps if you're aware
Fight the beast until it dies
And raise your sword up to the sky».
Ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου (κυρίως στιχουργικά) κομμάτια του δίσκου είναι το, κατάμαυρο αλλά και με ένα υπέροχο αίσθημα αλληλεγγύης να αναβλύζει από μέσα του, What’s In A Name?. Πιο στοχευμένοι στίχοι για την εποχή που ζούμε, πραγματικά δεν ξέρω αν έχουν γραφτεί:
“You say that life has never been this bad
And everyone you know is feeling sad
It's getting hard to find the strength to live
Cause no one's got a shit left to give
So I wrote another song for you
I know that everybody's feeling blue
So here's a song to let your spirits fly
Just let it in and make you feel alive”.
Η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζω να επικεντρώνομαι στους στίχους, αλλά τα δύο παραπάνω αποσπάσματα δεν μου άφηνουν πολλά περιθώρια. Υπάρχουν και άλλα υπέροχα τραγούδια όπως το groove-άτο και σκοτεινό ταυτόχρονα Ineffable Mindfuck. Επίσης το φοβερό, alt-country και λίγο desert ύφους You Think I'm Joking? που μας προτρέπει να αφήσουμε τις σκοτούρες, για τη…μετα θάνατο ζωή:
«And if life is looking grim to you
Just remember what I said
There'll be time enough to worry
It can wait until you're dead
And when you're gone, then you are gone».
Υπέροχο πραγματικά, γεμάτο συμπόνια και μουσική δύναμη, υπόγεια και φανερή. Τέλος, μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του δίσκου είναι το Don't Let Me Get in Your Way, που ρίχνει και την αυλαία του. 37 λεπτά και προλαβαίνουν να σε κάνουν να ξεφύγεις από αυτόν τον κόσμο, ή να πάρεις δύναμη να τον αντιμετωπίσεις, ξανά και ξανά.
Στους 19 εξαιρετικούς δίσκους τους, σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν, όπως οι Methodrone (1995), Their Satanic Majesties' Second Request (1996), Aufheben (2012), Revelation (2014). Ο Fire Doesn’t Grow On Trees, θεωρώ πως φλερτάρει με αυτή την κατηγορία, των καλύτερων, ο χρόνος απομένει να μας το δείξει. To καλοκαίρι του 2022 θα είναι γεμάτο από Brian Jonestown Massacre για εμένα πάντως…
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Ineffable Mindfuck, The Real.
8,5/10.
Photos: https://thebrianjonestownmassacre.com/ & v_era
