Όπως σημειώσαμε και στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, οι Liars είναι ο ορισμός της «υποτιμημένης μπάντας». Αυτό βέβαια κάθε άλλο από το να μειώνει την αξία τους καταφέρνει, όπως και το να σταματά εμάς από το να τους απολαμβάνουμε. Σίγουρα παίζει ρόλο στα χρήματα που βγάζουν βέβαια, αλλά αυτό δε φαίνεται να πτοεί τον Angus Andrew (μοναδικό σταθερό μέλος) και την κατά καιρούς μουσική παρέα του.
Στα 20 χρόνια πορείας έχουν σταθερότατη παρουσία στη δισκογραφία με 10 προσεγμένα άλμπουμ, τα οποία έχουν πάντα νόημα ύπαρξης, πάντα έχουν κάτι να «πουν». Η μουσική των Liars πάντως, δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, δεν κατηγοριοποιείται. Dance-Punk, Experimental, Post Punk with a twist; Το μόνο σίγουρο που μπορείς να πεις πριν ακούσεις ένα δίσκο τους, είναι ότι δεν ξέρεις τι θα ακούσεις. Και αυτή η μη προβλεψιμότητα είναι το πρώτο γοητευτικό στοιχείο της ταυτότητας τους. Όπως και να’χει, νομίζω πως ο The Apple Drop είναι ο πιο εύκολος δρόμος στο να τους προσεγγίσει ένας -ας πούμε- mainstream rock ακροατής. Δε νομίζω ότι το έκαναν επίτηδες, δεν ξύπνησαν μια μέρα είκοσι χρόνια μετά και είπαν «ας μπούμε επιτέλους σε best of the year» λίστες. Ακόμα όμως και αν έγινε αυτό, έγινε με τόσο «δικό τους», τόσο υπερβολικά γαμάτο τρόπο αλλά και χωρίς ίχνος έκπτωσης στα ποιοτικά τους στανταρτς.
Αναμφισβήτητα, και παρά το συνολικά πολύ υψηλό επίπεδο όλων των συνθέσεων, υπάρχουν κάποιες που ξεχωρίζουν. Το Sekwar ας πούμε, το -ο…δισκοκριτικός να το κάνει- hit του δίσκου, με τα περίεργα synths και την απαγγελία των στίχων από τον Andrew.
Μαγικά όμορφο, catchy και πιο κιθαριστικό είναι το Big Appetite, με ένα απόκοσμο αλλά και γυαλιστερό riff. “I walk alone with you, Asylum in full view, There is not a finer one than you, No I won't come back from you, Living alone living alone will do”. Άντε βγάλε άκρη…
Τρίτο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το σαφώς πιο ήπιο και ατμοσφαιρικό From What the Never Was. Εξίσου ατμοσφαιρικό αλλά και μυστηριώδες είναι το Slow and Turned Inward, με καταπληκτική ενορχήστρωση που δίνει μια πιο folk χροιά στο δίσκο. Και έξαφνα-όχι και τόσο, καθότι Liars είναι αυτοί- περνάμε σε garage ήχους με το My Pulse to Ponder. Φοβερό, περιπετειώδες είναι και το Acid Crop, αναμφισβήτητα η πιο καθαρά indie/alternative στιγμή του άλμπουμ.
Φυσικά, όπως και σε κάθε δίσκο έτσι και εδώ, ένα από τα γερά χαρτιά της μπάντας είναι η φωνή του Andrew, που μπορεί τη μια στιγμή να ψιθυρίζει σα να βρίσκεται σε trip hop μπάντα και την άλλη, με τον τρόπο του πάντα, να μοιάζει στιβαρή και «αυστηρά» καταγγελτική, σα να βρίσκεται στην πιο επαναστατική punk μπάντα.
O The Αpple Drop, εκτός από πραγματικά διασκεδαστικός και ενδιαφέροντας δίσκος, μου έβγαλε και κάτι ακόμα: αυτή δεν είναι μια μπάντα κουρασμένη. Δεν είναι μια μπάντα που κάθεται πάνω στις δάφνες των 20 χρόνων της. Είναι μία μπάντα ζωντανή, σημερινή, έτοιμη πάντα να ηγηθεί και όχι να αντιγράψει τις μόδες της εκάστοτε εποχής. Φρέσκια, δυναμική και γεμάτη ιδέες. Κύριε Andrew συνεχίστε έτσι…
Έτσι: “Let the apple drop, What we do now will forever define us, What we do now will absolutely define us, What they do may somehow hurt us but but but,
What they ever gonna do about what happened to my mind”.
• 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Big Appetite, Sekwar.
8,5/10
Photos: v_era
