Είχε για τα καλά μπει το 2010 όταν ένας φίλος μου είπε: “Εσένα που σου αρέσουν οι Pink Floyd, για άκου αυτό…” ωθώντας με να ακούσω το We Forgotten Who We Are, από το Ι, Vigilante, άλμπουμ μιας άγνωστης σε εμένα έως τότε μπάντας, των Crippled Black Phoenix. Περιττό να πω πως μου έπεσε το σαγόνι και πως μετά από καμιά δεκαριά συνεχόμενες ακροάσεις, δεν είχα ακόμα βρει λέξεις για να εκφράσω την έκσταση μου. Μα καλά, έπρεπε να πάει 2010, να μετράνε ήδη έξι χρόνια καριέρας, για να τους ανακαλύψω;
Ποιοι είναι οι Crippled Black Phoenix; Πρόκειται για μια κολεκτίβα μουσικών, ήδη γνωστών και επιτυχημένων από μπάντες όπως οι Mogwai, οι Electric Wizard, και οι Iron Monkey με προεξέχοντα την ηγετική μορφή του Justin Greaves. Στην ουσία αυτός αποτελεί την ψυχή της μπάντας και το μέλος που την κρατά ενεργή στο πέρασμα των χρόνων. Κάμποσα χρόνια μετά από αυτό το άλμπουμ μάλιστα χρειάστηκε να “διεκδικήσει” στα δικαστήρια την μπάντα (του) από άλλα μέλη με τα οποία ήρθε σε διαμάχη. Το 2004, ο Justin, με τη βοήθεια του Dominic Aitchison (Mogwai) αποφάσισαν να χαράξουν κοινή διαδρομή. H μπάντα, λειτουργόντας λίγο-πολύ σαν κολεκτίβα μουσικών με βασικό πάντα τον Justin κυκλοφόρησε ήδη 11 άλμπουμς (στούντιο, tributes και live, αν τα μετράω σωστά). Δισκογραφικό ξεκίνημα το 2006 με το A Love of Shared Disasters και τελευταία κυκλοφορία το φετινό Great Escape.
Το ύφος της μπάντας αλλά και του I, Vigilante συγκεκριμένα, το μαρτυρά πάνω-κάτω η ατάκα του φίλου που προανέφερα. Επιρροές από Pink Floyd, με post rock και heavy στοιχεία να περιπλέκουν τον ήχο, ενώ κάθε δίσκος τους εμπλουτίζεται με νέες μουσικές πινελιές, διαφορετικές ιδέες. Ο πειραματισμός είναι άλλωστε χαρακτηριστικό της μπάντας, θα έλεγα μάλιστα πως είναι η ζωοποιός δύναμη που τους δίνει διαρκώς νέα πνοή. Αρνούνται να μπουν κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα “είδους”, κάτι που τονίζουν όποτε βρουν ευκαιρία.
Το I, Vigilante μπορεί να εκληφθεί ως ένα mini - concept album (στην ουσία περιλαμβάνει 4 νέες συνθέσεις και μια διασκευή), όμως αποτελεί όχι μόνο ένα «κανονικό» άλμπουμ αλλά, κατά την άποψή μου, το καλύτερο τους. Άλλωστε τα 45 λεπτά δεν είναι διάρκεια που να παραπέμπει σε EP, μη πω πως πλέον αυτά θεωρούνται έως και πολλά για άλμπουμ. Η πλέον μεγαλειώδης στιγμή του δίσκου είναι χωρίς καμία αμφιβολία το We Forgotten Who We Are. Είναι από τις κορυφαίες συλλήψεις της δεκαετίας, ίσως και της ίδιας της ιστορίας της rock μουσικής, και ας ακούγομαι υπερβολικός! Η διαρκής εναλλαγή ρυθμού και συναισθημάτων είναι καθηλωτική. Αργόσυρτο σε φάσεις, απίστευτα δυναμικό με riffs που κόβουν την ανάσα, σε άλλες. Το πιάνο που κατακλύζει το κομμάτι αλλά και τα βαθιά, βραχνά φωνητικά του -τότε- τραγουδιστή Joe Volk, δίνουν μια επική διάσταση στη σύνθεση. Σκοτεινό -όπως και όλο το άλμπουμ- νωχελικό και με στίχους που γράφτηκαν για να προβληματίσουν. Πιο επίκαιροι από πότε, μιλούν για τους λαούς και το πώς το παρελθόν, τους αιχμαλωτίζει αιώνια... “As men make their own history / Still they know we are chained / And bound by all the past traditions / Of dead generations”
Εξίσου ανατριχιαστική σύνθεση είναι και το Fantastic Justice, ένα νεφέλωμα, ένα ταξίδι στα πιο παράξενα μονοπάτια της ψυχής. Και μόνο το πιάνο ν’ ακολουθήσεις, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του κομματιού, παρασύρεσαι παραδομένος στη μελωδία. Και ας μην ξέρεις που θα σε βγάλει. Ούτε και αυτοί ήξεραν που θα φτάσουν και μάλλον έτσι γεννιούνται αριστουργήματα όπως αυτό. “If you give me more time, I won't make you be dead, and I'll look to the side when you're walking ahead”.
Ακούστε το εδώ
Αυτός ο δίσκος είναι ένα διαμάντι. Είναι αυτό που λέμε «φρέσκο και ζωντανό κομμάτι της μουσικής» παρά το γεγονός ότι οι αναφορές στο παρελθόν της rock ιστορίας είναι παντού. Αν δεν κατάφερα να πείσω για την αξία του με όλα τα ανωτέρω, ίσως αξίζει να ακούσει κάνεις μόνο την εξαιρετική διασκευή στο Οf A Lifetime των Journey. Εδώ οι CBP δείχνουν ποιες είναι οι ρίζες τους και φυσικά τις τιμούν. Με σκοτεινή διάθεση και αρκετά πιο prog αίσθηση από το πρωτότυπο -η δίκη τους συνεισφορά στο κομμάτι- αλλά και γυναικεία φωνητικά, που το ανεβάζουν τονικά προσδίδοντάς του ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο ορισμός της επιτυχημένης διασκευής.
Όσοι δεν έχετε ακούσει αυτή τη δισκάρα, κάντε μια χάρη στους εαυτούς σας και αφιερώστε λίγο χρόνο. Οι υπόλοιποι ξέρετε πολύ καλά για τι (και γιατί) φλυαρώ τόση ώρα…
Φωτογραφίες: v_era
