Οι αγαπημένοι μας δίσκοι για το 2009 είναι:

10. Jon Hopkins - Insides (Double Six Recordings)
Μεθυστικό, με πολύ πιανάκι -όπως στα 90ς- και με καθόλου δήθεν -wanna be hit- διάθεση! Διακρίνω πολλές καλές επιρροές εδώ μέσα, με τον William Orbit πρώτο απ΄όλους.

9. Archive - Controlling Crowds (Warner Music)
Η έμπνευση δε σταματά ποτέ.Ή "το'χεις" ή δε "το'χεις" τελικά.

8. Sieben - As They Should Sound (Redroom)
Το απόλυτο electro/folk, ακριβώς όπως "πρέπει να ακούγεται".

7. Julian Plenty - Is Skyscraper (Matador Records)
Eνώ τον λατρεύω στους Interpol, o (τραγουδιστής τους) Paul Banks εδώ κατάφερε και έφτιαξε ένα δίσκο που μόνο η φωνή του -άντε και κάνα 2 κομμάτια- τους θυμίζουν. Και πολύ ωραίο δίσκο μάλιστα.

6. The Decemberists - The Hazzards Of Love (Capitol Records)
Πάντα μ'άρεσαν αυτοί οι τύποι τούτος εδώ όμως είναι μακράν ο πιο ολοκληρωμένος τους δίσκος. Δεμένο συγκρότημα, πολλά σημεία με γυναικεία φωνητικά- σπάνε κάπως την μονότονη (ίσως κάποιες φορές) φωνή του βασικού τραγουδιστή. Ένα σπουδαίο concept άλμπουμ που το «έλιωσα» φέτος. Εμπνευσμένο!

5. White Lies - To Lose My Life (Fiction Records)
Ok! To ακούσαμε πάρα πολύ φέτος, χιλιοπαίχτηκε σε ραδιόφωνα, bars κλπ αλλά πώς να το κάνουμε. Είναι δισκάρα, ειδικά για το rock του σήμερα που δε θα έλεγα ότι ζει τις μεγαλύτερες στιγμές του . Και ας κλείνει το μάτι στο παρελθόν και σε κάποιους Joy.

4. Editors - In This Light And On This Evening (Kitchenware Records)
Θεαματική στροφή σε πιο electro μονοπάτια που ή θα τη λατρέψεις ή θα φύγεις τρέχοντας. Εγώ τη λάτρεψα πάντως, το δε ομώνυμο κομμάτι το θεωρώ ως το καλύτερο της χρονιάς.

3. Yeah Yeah Yeahs - Its Blitz! (Interpscope Records)
Από τα πιο φρέσκα ακούσματα της χρονιάς. Κάθε κυκλοφορία τους και μια ευχάριστη έκπληξη. Και μια από τις καλύτερες φωνές στο χώρο του ευρύτερου rock.

2. Mono - Ηymn To The Immortal (Temporary Residence Limited)
Τo απόλυτο soundtrack για κάθε νύχτα, κάθε ταξίδι αυτής της χρονιάς

1. And Also The Trees - When The Rains Come

Δε ξέρω αν είναι «πρέπον» για ένα Top-10 του 2009 να μπεί δηλαδή σε αυτό ενας δίσκος που περιέχει μόλις ένα καινούριο κομμάτι και με όλα τα υπόλοιπα να είναι ακουστικές εκτελέσεις συνθέσεων από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας όμως δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ο δίσκος που άκουσα περισσοτερο φέτος. Μια μπάντα που στην ουσία δεν έγραψε ούτε ένα hit σε όλη την καριερα της. Ευτυχώς, γιατί συνέχισαν όλα τα χρόνια να βγάζουν πανέμορφους δίσκους και μια πιθανή super επιτυχία ίσως, λέω ίσως, να τους αλλοίωνε. Ανατριχιαστικός δίσκος.

Φωτογραφίες: v_era

Η πρώτη δημοσίευση του κειμένου έγινε απο το postwave.gr