Tunde Adebimpe, Jaleel Bunton, Kip Malone (o D. Sitek είναι ανενεργός στην παρούσα φάση, αν και εξακολουθεί να αποτελεί μέλος τους). Τα τρία μέλη των TV on the Radio που σύντομα θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε από κοντά, την Κυριακή 8 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, στα πλαίσια του Plissken Festival. Και επειδή η επανακρόαση των δίσκων τους είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπούμε στο κλίμα, παραθέτουμε παρακάτω κάποιες σκέψεις για κάθε ένα από τα πέντε albums τους.

Desperate Youth, Blood Thirsty Babes (Touch and Go Records, 2004)

To πρώτο studio album της παρέας των Νεοΰορκέζων, ήρθε στα μέσα των 00's. Με τον Tunde και τον David ως πρωτεργάτες, οι Kyp, Jaleel (Bunton) και Gerard (Smith) ως συνένοχοι στο "έγκλημα", καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που ο ήχος του είναι ένα πειραματικό κράμα indie, shoegaze, electronica, art pop αλλά με χαρακτηριστικές soul και gospel στιγμές, που ήρθε να κατακτήσει το κοινό και να τους βάλει δυνατά στο μουσικό παιχνίδι. Κατάφερε, μάλιστα να κερδίσει και το Shortlist Music Price της χρονιάς. 
Το "Ambulance", το εναρκτήριο λάκτισμα, βρίσκεται εκεί για να σε πιάσει από το χέρι και να σε ταξιδέψει στον κόσμο του Desperate Youth, Blood Thirsty Babes, με μοναδικό μουσικό όργανο τη φωνή. Με κομμάτια όπως το "Dreams", ένα γρήγορο - αργό κομμάτι, μελαγχολικό αλλά και συνειδητοποιημένο, οι τότε νέοι και "διψασμένοι" ΤV on the Radio, ψάχνουν να ικανοποιήσουν τις εσωτερικές τους αναζητήσεις και επιθυμίες. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν τραγούδια όπως το Staring at the Sun που χτίζεται σιγά σιγά και σε συνεπαίρνει καθώς σε τυφλώνει το φως του, ή το Wear You Out, βαθιά σκοτεινό και υπνωτιστικό.
Κομματάρες εντός αυτού: Staring at the Sun, The Wrong Way

Return to Cookie Mountain (Touch and Go Records, 2006)

Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το Return to Cookie Mountain. Με ήχο πιο ιδιαίτερο, πιο ζόρικο και στακάτο. Άλλωστε βίωσαν από πολύ κοντά τα ιστορικά συμβάντα της 11ης Σεπτεμβρίου, και επομένως ο δίσκος αυτός δεν μπορούσε παρά να "μυρίζει" καμμένο και να περιέχει θραύσματα που δύσκολα συμμαζεύονται. Προφανώς δεν ήταν τυχαίο ότι κατάφεραν να πείσουν τον David Bowie να χαρίσει τη φωνή του στο "Province".

"Hold these hearts courageously
As we walk into this dark place
Stand steadfast beside me and see
That love is the province of the brave"

Αλλά και στο υπέροχο, πολιτικό Hours, ακούμε την γλυκήτατη φωνή της Kazu Makino των Blonde Redhead, να υπενθυμίζει ότι η αντίσταση θα φέρει πίσω την ελπίδα. Ο κόσμος μπορεί να διαλύεται αλλά εκείνοι θέλουν να παραμείνουν θαρραλέοι και ακλόνητοι. Και φαίνεται ότι τα καταφέρνουν.
Στο αμέσως επόμενο, φασαριόζικο Playhouses, ο ρυθμός σου επιβάλει να μπεις στο παραλήρημα του, πράγμα που συνεχίζεται και στο Let the Devil In, που λειτουργεί σαν ένα ψυχεδελικό πανηγύρι με στίχους αλληγορικούς.

"Beg the bee's forgiveness, as it's falling from your sleeve
Watch it's guts pump poison into sting
Watch it reach completeness, see it fall asleep
Legs above fold in eternal dream"

H απόλυτη κομματάρα, το Wolf Like Me, δε δίνει περιθώρια. Ξεκινάς το χορό και σταματάς άνευ ανάσας, έτσι, για να νιώσεις ότι είσαι ακόμα ζωντανός, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου. Η κάθαρση έρχεται με το Wash the Day Away, στον επίλογο του album. Μια ιδανική έξοδος με την αφαίρεση όλου του "βάρους" που φέρουν τα κομμάτια του και το ξελάφρωμα από τα δύσκολα θέματα με τα οποία καταπιάνεται.
Κομματάρες εντός αυτού: Wolf Like Me, A Method

Dear Science (Interscope, 2008)

Ο μύθος λέει ότι το album πήρε το όνομα του από ένα σημείωμα του Sitek , κολλημένο στο ψυγείο: "Dear Science, please start solving problems and curing diseases or shut the fuck up", πράγμα που μάλλον δείχνει ότι η μπάντα βρέθηκε σε μια φάση γεμάτη ενέργεια, με όρεξη και πηγμή για δημιουργία και ανάγκη για κάτι πιο ζωηρό και αισιοόδοξο. To Dear Science γενήθηκε το 2008, λοιπόν, και άφησε το αποτύπωμα του. Πιο χορευτικό από τα προηγούμενα και με ακόμα περισότερη ενέργεια, θεωρείται ίσως και ο πιο σημαντικός δίσκος τους. Με κομμάτια που έγιναν ακόμα και soudtracks γνωστών σειρών, όπως το DLZ και ακούστηκαν πολύ. Δυνατά, απολύτως καυστικά τραγουδια όπως το Dancing Choose, που "ξυρίζει" με τα φτησμένα από τον Adebimbe, λόγια του, τον σημερινό άνθρωπο που αντιγράφει για να επιδειχτεί και χάνεται μέσα στην πληροφορία:

"He's a WHAT? he's a WHAT?
He's a newspaper man
And he gets his best ideas
From a newspaper stand;
From his boots to his pants
To his comments and his rants
He knows that any little article will do!"

Με συγκινητικές μπαλάντες όπως το Family Tree που κρύβουν τον πόνο του ρατσισμού, πλάθοντας ένα νανούρισμα, μια σχεδόν βουβή έκρηξη. Χορευτικά κομμάτια, όπως το Golden Age, αισιόδοξο και λουσμένο στο φως. Ένας δίσκος ρομαντικά οργισμένος με τη ζωή που έμαθε να ζει ο άνθρωπος τις τελευταίες δεκαετίες.
Κομματάρες εντός αυτού:Dancing Choose, Family Tree

Nine Types Of Light  (Interscope, 2011)

To 2011 κυκλοφορεί το πιο ζωηρό και pop album τους, το Nine Types of Light. Μαζί με το δίσκο κυκλοφόρησε και ένα video project που έντυσε με εικόνα κάθε κομμάτι, καθώς συμπεριελάμβανε και τις κουβέντες ανθρώπων σχετικές με εκείνα (δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι διαθέσιμο στο YouTube). Η διάθεση τους προσδιορίζεται στο Second Song (αν και πρώτο στην πραγματικότητα), ο τρόπος τους να μιλήσουν για την αξία της δράσης και της αντίδρασης προκειμένου να βγεις από το σκοτάδι. Το Will Do σίγουρα το γνωστότερο του δίσκου, χωρίς σοφίες και βαρύγδουπα λόγια, μιλάει για τον έρωτα τρυφερά. Πιο πονεμένο το Keep Your Heart, μια indie μπαλάντα, παλεύει να σταθεί όρθια και δυνατή για να αντιμετωπίσει όσα δύσκολα μπορεί να φέρει η αγάπη.
Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του φωτεινού αυτού δίσκου, έρχεται για την μπάντα μια περιόδος σκοτεινιάς, μιας και ο μπασίστας τους Gerard Smith, φεύγει από τον κόσμο από καρκίνο, όντας μόλις 36 χρόνων. Κάποιοι θεωρούν ότι το Killer Crane ήταν στην πραγματικότητα ο προάγγελος των κακών μαντάτων, καθώς μοιάζει να είναι ένας αποχαιρετισμός στον αγαπημένο τους φίλο που είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του κάποιο καιρό πριν.

"Sunshine I saw you through the hanging vine
A memory of what was mine fading away
But this night heals the ground
And the moonlight steals the sound
I could leave suddenly unafraid"

O δίσκος κλείνει με το πιο δυνατό κομμάτι του album, Caffeinated Consciousness, προσωπικό μου αγαπημένο, να ακούγεται σαν κάποιου είδους παραλήρημα. Σε μπάζει στο χαοτικό ρυθμό του σημερινού κόσμου και σου θυμίζει ότι η αισιοδοξία είναι πολύ σπουδαίο όπλο, ό,τι κι αν έχει συμβεί:

 "In severed light
Our souls are damaged
And with that caged
To the cause of light
Now I can see
Another language
Gone optimistic
We're gonna survive".

 Κομματάρες εντός αυτού: Caffeinated Consciousness, Killer Crane

Seeds (Harvest, 2014) 

O τελευταίος -έως σήμερα- δίσκος των TOTR, ήρθε το 2014. Ο χαμός του Smith έφερε αρκετό πόνο στο group, που όμως στο νέο album αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον θάνατο και τη θλίψη κατάματα, να στηλώσει τα πόδια και να προσπαθήσει να γιατρέψει τις πληγές. Το album αρχίζει να στροφάρει και η γιορτή ξεκινά με το Quartz, μια μουσική πρόσκληση να ανέβεις στην πίστα και μέσα από το στροβίλισμα να καταφέρεις να αφήσεις πίσω ό,τι γήινο και δύσκολο. Το κομμάτι που προμήνυσε, όμως, τη διάθεση του Seeds, ήταν το εξαιρετικό uptempo, super χορευτικό Happy Idiot! Μιλάει για την απογοήτευση της απόρριψης και πως το κλειδί είναι τα ξεχάσεις όλα: "What you don't know won't hurt you, yeah /Ignorance is bliss /I'm a happy idiot". Σε electro pop ρυθμούς και με ένα επαναλαμβανόμενο "Oui Je t'aime", το Careful You, δηλώνει τον έρωτα ... Το Right Now και το Test Pilot μάλλον ακούγονται βαρετά για μια μπάντα σαν τους TOTR. Παρακάτω και λίγο πριν το τέλος, το ρεφρέν του Trouble-αν και αρκετά απλοϊκό- έρχεται να δηλώσει την έντονη αίσθηση της επανεκκίνησης και της αναθεώρησης των πραγμάτων: 

"Everything's gonna be okay!" (I'll be okay)
Oh, I keep telling myself
"Don't worry, be happy!"

Άλλωστε οι καλλιτέχνες αναγεννούνται μέσα από την τέχνη τους και ξορκίζουν ό,τι τους τρομάζει και τους καταπίνει. Ο επίλογος μπαίνει με το ομώνυμο, αργό, Seeds, μια ερωτική εξομολόγηση με πόνο για τον ερχομό του τέλους της σχέσης. Οι πληγές δεν θα πάψουν να ανοίγουν όσο υπάρχει ζωή. Η δύναμη να τις επουλώσεις όμως είναι πρωταρχική ανάγκη για να καταφέρεις να σηκωθείς και να χαρείς που ξημερώνει ξανά.

Κομματάρες εντός αυτού: Happy Idiot, Lazerray