Μία πολύ ωραία βραδιά μας επεφύλασσε το Plisskën Lab στο Gagarin205 το περασμένο Σάββατο. Εξαιρετική θα έλεγα, με ένα μόνο μελανό σημείο που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μπορεί να μου χαλάσει τις συνολικές εντυπώσεις. Lumerians και The Steams αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο, αφού τόσο οι πρώτοι (αρκετά γνωστοί στο είδος, μα δε τους λες και πρώτο όνομα) αλλά όσο και οι δεύτεροι (πρώτη φόρα τους έβλεπα, ένα κομμάτι είχα ακούσει, και έμεινα με ανοιχτό το στόμα) έκαναν τα πάντα για να περάσουμε καλά.

Ας ξεκινήσουμε όμως με κάτι πολύ βασικό που συνήθως περνάει στο “ντουκου”. Ο ήχος ήταν ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΟΣ! Ήταν τόσο καλός που η παραπάνω συλλαβιστή, και με κεφαλαία γράμματα λέξη, μοιάζει φτωχή για να τον περιγράψει. Μπράβο σε όποιον ευθύνεται για αυτό: στο venue, στη διοργάνωση, στους τεχνικούς; MΠΡΑΒΟ!

Λίγο μετά τις 22.00 οι 4 Τhe Steams, αν και δεν πρέπει να είδαν και πάρα πολύ κόσμο μπροστά τους, δεν πτοήθηκαν καθόλου. Η prog/indie/folk (με αυτή τη σειρά μάλλον) μπάντα μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της -το οποίο τσίμπησα από το merch φεύγοντας, και το ακούω για τρίτη διαδοχική φορά όσο γράφονται αυτές οι γραμμές- είναι απίστευτη! H ενέργεια τους στη σκηνή, η όσο πρέπει αλλαγμένη ζωντανή απόδοση των κομματιών, η ατμόσφαιρα που έφτιαξαν για αυτά τα 40 λεπτά, ήταν εκπληκτική! Θυμίζουν πολλά (παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν), όπως ας πούμε τα φωνητικά που είναι ένας συνδυασμός Grace Slick (Jefferson Airplaine) και Alex Maas (Black Angels), όμως είναι οι The Steams και για αρκετή ώρα μας είχαν να κρεμόμαστε από το κάγκελο μπροστά στη σκηνή. Να κοπανιόμαστε με το ρυθμικό και επικό Black Sand, με το φοβερό και τρομερό The Drought, με το ανατριχιαστικό, την υπερκομματάρα Perfect Storms From Afar. Εξαίσιοι!

Δε γράφω άλλα, τα υπόλοιπα θα ειπωθούν στην άποψη μας για το δίσκο σε άλλο κείμενο. Μπράβο στα παιδιά!

Δεύτερη μπύρα στα γρήγορα, και τσεκάρισμα για το αν αυξήθηκε ο κόσμος. Αυτό είχε όντως γίνει αλλά και πάλι δεν ήταν τόσος, όσος άξιζαν οι 2 μπάντες. Αλλά είναι η πρώτη φορά που δε θα γκρινιάξω καθώς γίνονταν μπόλικες συναυλίες στην πόλη την ίδια μέρα και ως γνωστόν το συναυλιακό κοινό είναι συγκεκριμένο.

Λίγο μετά τις 23.00 τα 4 μέλη των Lumerians εμφανίστηκαν στη σκηνή με τις χαρακτηριστικές μακριές, λαμέ κάπες τους. Αυτές κάλυπταν όλο το πρόσωπο, με 2 κόκκινα λαμπάκια εν είδει ματιών. Μούρλα κανονική, αλλά και πολύ ενδιαφέρον σα θέαμα! Το πράγμα έγινε πολύ πιο εντυπωσιακό βέβαια όταν αυτές οι μορφές (που τις φανταζόμουν ακίνητες, νωχελικές, ατάραχες πάνω στη σκηνή να είναι επιβλητικές μόνο και μόνο με τη μορφή τους), άρχισαν να κοπανιούνται σα να μην υπήρχε αύριο, ή σα να ήθελαν να σου πουν ότι εμείς είμαστε το σήμερα και το αύριο του psychedelic/space rock! Ο ντράμερ φωτιά, έδινε το ρυθμό από ψηλά, επιβλητικός και κυρίαρχος. Πιο μπροστά στη σκηνή, οι υπόλοιποι 3 με τα synths, τις κουδουνίστρες και τα διάφορα κρουστά αλλά φυσικά και με τις φοβερές κιθάρες τους, υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο!

Το set list εξαιρετικό, ιδανικό να σε ανεβάζει και να σε κατεβάζει, να σε στροβιλίζει στον αέρα και λίγο μετά να σε ρίχνει στα τάρταρα. Μόνο για λίγο, και ξανά πάλι ψηλά! Στην αρχή αλλά και προς τη μέση του set υπήρξαν κάποια θέματα με το μικρόφωνο, έτσι κάποια φωνητικά δε τα ακούσαμε ποτέ, η χρειάστηκε να γίνουν επί τόπου προσαρμογές στο τραγούδι για να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Στην πορεία πάντως αυτό νομίζω πως λύθηκε…

Μετά από ένα υπνωτικό warm-up ξεκίνημα (σα να ξυπνά ο γίγαντας ένα πράγμα), ακούσαμε το νωχελικό Masters Call από το φετινό album Call Of The Void. Κατόπιν μπήκαμε σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια με το Dogon Genesis (από το The High Frontier του 2013). Επιστροφή στον φετινό δίσκο με Silver Trash στη live εκδοχή του που μου φάνηκε κάπως πιο γρήγορη και “χορευτική”, ενώ όπως και στο δίσκο, ακολούθησε το Space Curse. Clock Spell για λίγο πιο αργούς ρυθμούς. Το αγαπημένο μου κομμάτι στον καινούριο δίσκο, το απλό και ρυθμικό Fictional, άρεσε όντως πολύ, ειδικά το ξέσπασμά του στο τέλος στο οποίο όλος μα όλος ο κόσμος χόρευε! Για κερασάκι(α) μας επεφύλασσαν το Corkscrew Trepanation (από το πρώτο άλμπουμ τους, του 2007, με τίτλο το όνομα της μπάντας) που μπορείτε να δείτε παρακάτω, καθώς και τα Burning Mirrors, Shortwave Fields (και τα δύο από το Transmalinnia του 2011).

Και εκεί που όλα πήγαιναν εξαιρετικά, το κέφι, ο ενθουσιασμός και ο χορός είχαν φτάσει σε ιδανικό επίπεδο, έρχεται το μελανό σημείο: Στη μία ώρα ακριβώς η μπάντα αποσύρεται και παρ’ όλες τις παροτρύνσεις του κοινού, δεν επέστρεψε ποτέ στη σκηνή. Δε ξέρω τους λόγους, δε ξέρω αν έφταιγε το θέμα με τα μικρόφωνα που είπαμε παραπάνω (δε νομίζω γιατί ήταν κάτι φανερό μεν, προσωρινό δε), αν έλιωσαν μέσα στις στολές τους ή αν έγινε οτιδήποτε άλλο. Δεν έμαθα κάτι ούτε οφείλω να ξέρω. Εγώ κρίνω όσα το μάτι μου συναντά, και επειδή πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι Cure στην Ελλάδα ποτέ δε θα ξεχάσω τις 2 ½ ώρες συναυλίας πριν κάμποσα χρόνια στη Μαλακάσα! Των, σχεδόν 50αριδων τότε, Cure! Δε φεύγεις στη μια ώρα, ειδικά αν είσαι -σχετικά- φρέσκια μπάντα! Δε φεύγεις, τέλος!

Ο κόσμος κοιταζόταν, περίμενε να δει αν θα είχαμε συνέχεια αλλά τελικά τα φώτα άναψαν για τα καλά και μείναμε όλοι με μία απορία στο βλέμμα. Όχι, δε θα μου τη χαλάσει την καλή εντύπωση η γρήγορη φυγή τους. Παρόλ’ αυτά όταν βρέθηκα στο merch, αυτή η τελευταία κρυάδα έπαιξε το ρόλο της και δε πήρα το δίσκο! Εντάξει, υπάρχουν και τα δισκάδικα…

Φωτογραφίες / videos: v_era