Όσο να΄ναι, όταν ένα ταξίδι στο εξωτερικό συνδυάζεται με μια συναυλία, είναι μούρλια! Παίρνεις τον “αέρα” σου, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις και πως αντιδρά το κοινό σε μια άλλη χώρα, βλέπεις διαφορετικά venues και άμα είσαι τυχερός -στην περίπτωση πάντα που δεν έχεις κανονίσει το ταξίδι, με συγκεκριμένο συναυλιακό στόχο- βλέπεις και ένα καλό όνομα.

Αυτή τη φορά, το ταξίδι μας στην Κοπεγχάγη συνέπεσε με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση καλλιτεχνών. Της παραδοσιακής δύναμης που ακούει στο όνομα Belle And Sebastian και της Jane Weaver, της electro/folk ιέρειας από το Liverpool, που ειδικά την τελευταία πενταετία έχει ακουστεί αρκετά. Στην ουσία πηγαίναμε να δούμε ένα -σχεδόν- double bill (έτσι το είχα στο μυαλό μου τουλάχιστον). Δυστυχώς, δεν έγιναν τα πράγματα ακριβώς όπως τα περιμέναμε και παρακάτω θα δούμε το γιατί.

Ας ξεκινήσουμε από το βασικό, το μέρος διεξαγωγής της συναυλίας. Αυτή γινόταν σε ένα χώρο, που για τις ανάγκες ενός live είχε διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε να μοιάζει με μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων. Βρισκόταν εντός ενός συγκροτήματος, σχετικά νεόδμητων, φουτουριστικών κτιρίων στη νότια πλευρά της πόλης, όπου στεγάζονται μέγαρο μουσικής (το DR Koncerthuset), τηλεοπτικοί σταθμοί, ραδιόφωνα, πανεπιστημιακοί χώροι, εστίες, τράπεζες, εστιατόρια, μια πολιτεία κανονική. Φανταστείτε ένα "Νιάρχος" στο πιο γυάλινο και 2-3 φορές μεγαλύτερο.

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις 20.00 και η Jane εμφανίστηκε στη σκηνή, ακριβώς στην ώρα της. Ο χώρος δεν ήταν γεμάτος (ποτέ δε γέμισε), όμως πάνω από 1000 άτομα βρίσκονταν ήδη εκεί για να την ακούσουν. Από την αρχή όμως, το πράγμα φάνηκε να στραβώνει. Θες, η σχετική αδιαφορία του κόσμου απέναντί της, θες η πιθανή δική της κακή διάθεση, ίσως και λίγο η αίσθηση που είχαμε ότι (αν όχι αρπαχτή), εμφανίστηκε λίγο “απροετοίμαστη” (με μόλις ένα κιθαρίστα και ένα ντράμερ), ελαφρώς διεκπεραιωτική.

Τι “έχω πρόγονο Δανό” τους είπε, τι “μάλλον έχετε έρθει να δείτε τους B&S” τους προκάλεσε (2,3 φορές μάλιστα) μπας και τους πιάσει στο φιλότιμο, μπας και τους κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά μάταια…

Έχω πάντως την εντύπωση ότι στραβωμένη, ή έστω μη κεφάτη, ήταν από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή. Όπως και να έχει, μπορεί η αλληλεπίδραση με το κοινό να μην ήταν σπουδαία (δε θέλω καν να σκέφτομαι την ακινησία που έβλεπε από τη σκηνή, κοιτώντας προς τα κάτω), μουσικά όμως περάσαμε ικανοποιητικά, αν και μόλις για 32 λεπτά.

Όπως είπαμε παραπάνω το θέαμα στη σκηνή περιλάμβανε δυο μουσικούς (τύμπανα, κιθάρα) και την Jane μπροστά από τα synths της, με ένα μικρόφωνο στο χέρι και ελαφρά, θεατρική κίνηση σε κάθε τραγούδι. Σε μωβ φόντο και με μπόλικο καπνό. Το set ήταν μικρό, σε αυτό όμως περιέλαβε πολλές από τις δυνατές της στιγμές, με σχετική επικέντρωση βέβαια στο περσινό ε ξ αι ρ ε τ ι κ ο Modern Kosmology. Το Did You See Butterflies?, το Slow Motion, το The Lightning Back μαζί με το I Need A Connection (από το The Amber Light του 2015) επιστρατεύτηκαν μεταξύ άλλων, ώστε με την electro/groovy ατμόσφαιρά τους να σπρώξουν τον κόσμο στο να κουνηθεί λίγο, αλλά τελικά μάλλον μόνο οι δυο Έλληνες του κοινού ανταποκρίθηκαν. Εμείς καλά περάσαμε και ελπίζουμε κάποτε να την δούμε και στην Ελλάδα, headliner κατά προτίμηση. Άλλωστε η σχεδόν εικοσαετής καριέρα της εξασφαλίζει άνετα υλικό για ένα ικανοποιητικό σετ , και όχι το…σφηνάκι που είδαμε.

Μετά από αναμονή ενός εικοσαλέπτου, για τα απαραίτητα soundchecks, και ενώ ο χώρος άρχιζε να γεμίζει (όπως διαπίστωσα φεύγοντας πάντως, έμεινε μακριά από sold out), οι Belle And Sebastian έκαναν την εμφάνιση τους εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων. Από την αρχή φάνηκε ότι ήρθαν με κέφι και διάθεση να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Ξεκίνημα με το groovy/pop Act Of The Apostle από το The Life Pursuit του 2006 και ο χορός ξεκίνησε. I’m A Cuckoo (από το Dear Catastrophe Waitress του 2013) και τώρα που σας έχουμε ζεστούς πάρτε και το (πολύ ενδιαφέρον, synthy αλλά και με μπάσο που σκοτώνει) φετινό single We Were Beautiful. Ακολούθησε μια μικρή κοιλιά στο set (κακά τα ψέματα, μεγάλη η καριέρα των B&S, όμως γίνονται και μονότονοι σε φάσεις) και η απάντηση στο γιατί αυτή υπήρξε ήταν απλή. Η μπάντα επισκεπτόταν την Κοπεγχάγη για τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια. Οπότε “αναγκάστηκε” να κάνει τροποποιήσεις στο πρόγραμμα, για να μη παίζει τα ίδια και τα ίδια. Την πατήσαμε κοινώς εμείς που δε θα χαλιόμασταν αν ακούγαμε και κάνα hitακι παραπάνω. Στο Electronic Renaissance (από το φοβερό ντεμπούτο τους, Tigermilk του 1996), ξαναπήραμε τα “πάνω” μας, κομμάτι που προλόγισαν σαν “disco prog electronic”και δεν είχαν πολύ άδικο γιατί ήταν πράγματι από τις πλέον prog-χορευτικές στιγμές της βραδιάς. Κάπου εκεί έκαναν ένα αστειάκι με την ηλικία τους και ότι στο ξενοδοχείο αλλά και backstage τους είχαν τσαγάκι… αλλά πραγματικά σε καμία στιγμή δε φάνηκε έλλειψη ενέργειας ή διάθεσης από μέρους τους. Ο μεγάλος χαμός έγινε στο Τhe Boy With The Arab Strab. Η μπάντα άρχισε να προσκαλεί ένα-ένα, άτομα από το κοινό να ανέβουν στη σκηνή και το κομμάτι εξελίχθηκε σε ένα δεκάλεπτο πάρτυ με πάνω από σαράντα άτομα να χορεύουν μαζί με τη μπάντα και να ζουν ένα παραλήρημα. Όλη η αίθουσα το ζούσε!

Μετά από μιάμιση ώρα, με χορό και πολλές καλές στιγμές, αποχώρησαν για λίγο από τη σκηνή, όμως γρήγορα επέστρεψαν για να μας αποχαιρετήσουν οριστικά με τους electro-beat ήχους του The Party Line (από το Girls in Peacetime Want to Dance του 2015). Πολύ καλά περάσαμε αν και παραδέχομαι πως ήδη σε εκείνο το σημείο η σκέψη μου έτρεχε ήδη στο χιόνι και τους “μείον κάτι” που θα συναντούσαμε στην έξοδο. Χαλάλι…

Δείτε λίγο από B&S:

Φωτογραφίες / videos: v_era