Ένα μείγμα προσδοκιών, απωθημένων και απορίας συνέθεταν για εμάς τα δεδομένα της 5ης ημέρας του Release Athens. Από τη μία η μπάντα με τον αγαπημένο μας δίσκο του 2018 (οι BRMC και το Wrong Creatures). Μία μπάντα που για διάφορους λόγους δεν είχα καταφέρει να δω ποτέ, πράγμα που έκανε την προσμονή τεράστια. Από την άλλη, το πρώτο όνομα, οι Clutch, μια μπάντα που ποτέ δε με «έπιασε», δε με έπεισε ποτέ να πάρω δίσκο! Μαζί τους, 3 ελληνικές μπάντες. Οι Planet of Zeus που έχω δει μπόλικες φορές (Βουκουρέστι η πιο πρόσφατη) και 2 ακόμα που θα έβλεπα για πρώτη, αλλά με εξαιρετική φήμη να τις συνοδεύει. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τις ελληνικές, το ερώτημα ήταν, αν θα επιβεβαίωναν τις προσδοκίες μου οι BRMC και (λιγότερο) αν θα με τούμπαραν οι Clutch…

Στη Νεροπλατεία φτάσαμε από νωρίς, και…κλασσικά αυτή φρόντισε -για άλλη μια φορά- να επιβεβαιώσει το όνομά της, αφού το είχε το νεράκι της από τη βροχή που προηγήθηκε, όχι όμως τίποτα ενοχλητικό (δε χρειαστήκαμε “μπρατσάκια» όπως με N. Cave δηλαδή). Αυτό φυσικά δε σταμάτησε κανέναν απ’ όσους είχαν πρόθεση να έρθουν στο festival, και έτσι από νωρίς υπήρξε κόσμος που με μια μπύρα στο χέρι περίμενε τις μπάντες να πάρουν σειρά πάνω στη σκηνή.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Whereswilder, με το χρονολόγιο να τηρείται απόλυτα, ως συνήθως. Σε σχέση με συγκροτήματα σε προηγούμενα φεστιβάλ, ήταν τυχεροί καθώς τα σύννεφα πάνω από τον Αττικό ουρανό έκαναν την προσπάθεια της μπάντας να αποφύγει τη θερμοπληξία, πιο εύκολη. Στα 30-35 λεπτά του set, κατάφεραν να βάλουν τον κόσμο σε συναυλιακό mood. Είναι και το είδος -και το ύφος- της μουσικής που βοηθά, καθώς η old school διάθεση και το 70’s groove τους, είναι δύσκολο να μη σε παρασύρει. Αυτό που κάνουν το κάνουν καλά, ενώ και τα φωνητικά του Γιάννη Ράλλη (εξαιρετική προφορά by the way) τονίζουν την χίπικη, καλοκαιρινή, χαλαρή διάθεση. Ότι έπρεπε! Από τα 7 κομμάτια που ακούσαμε, αυτά που ξεχώρισα και νομίζω είχαν και περισσότερο αντίκτυπο στο κοινό ήταν το This Feeling (που μου έφερε στο μυαλό τους Who) με το φοβερό τρίλεπτο και πλέον τζαμάρισμα και φυσικά το “hit” Show and Tell (και τα δυο από το Hotshot του 2017). Πολύ δυνατό και το Something About Her (που άνοιγε το Yearling του 2014 και θυμίζει Tame Impala, αν και να με συγχωράτε αλλά τα…"δικά μας” τα παιδιά μ’ αρέσουν πολύ περισσότερο). Ακούσαμε και 2 νέα κομμάτια, ένα εκ των οποίων λέγεται No Lover (ωραιότατο!). Μία -ας πούμε-συμβουλή: Μεταξύ μπαλάντας και…τζαμαρίσματος, θα τους πρότεινα να επιλέξουν με τρέλα το δεύτερο. Τους ταιριάζει πολύ περισσότερο.

Soundcheck και ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω να δούμε πως τα πάει η μέρα από θέμα προσέλευσης (μια χαρά) και προς τα πάνω για να δούμε αν κινούνται σωστά τα βροχοσύννεφα (μια χαρά και αυτά…αφού εξαφανίστηκαν!).
Godsleep για τη συνέχεια και τα decibel ανεβαίνουν επικίνδυνα. Μπροστά σε αρκετά περισσότερο κόσμο, η μπάντα μας ταρακούνησε για περίπου 40 λεπτά με τον φασαριόζικο heavy rock (περισσότερο) και stoner (λιγότερο) ήχο της, και τα ταιριαστά γυναικεία φωνητικά (που κατά την άποψη μου πρέπει να γίνουν πιο συχνά στο συγκεκριμένο ήχο γενικότερα, βοηθούν το είδος να «αναπνεύσει»). Η φωνή της Amie χρωματίζει τις συνθέσεις και το σημαντικό είναι ότι μπορεί να ανταποκριθεί τόσο στα πιο χαμηλά σημεία (αν μπορεί να πει κανείς ότι υπήρξαν τέτοια), όσο και στα πιο…metal καλέσματα της μουσικής τους (κι ας μην τα προτιμώ).

Η μπάντα είναι εξαιρετική στα live της, με τα μέλη της να δίνουν ψυχή και σώμα πάνω στη σκηνή. Μερίδα του λέοντος στο set είχε φυσικά το περσινό άλμπουμ, Coming of Age απ’ όπου ακούσαμε τέσσερα κομμάτια, με κορυφαία κατά την άποψη μου πάντα, τα Unlearn και N.O.U. Από το πρώτο άλμπουμ (και την προηγούμενη φάση της μπάντας, πριν την αλλαγή στα φωνητικά δηλαδή), το Thousand Sons of Sleep, ακούσαμε το αγαπημένο μου, The Call, το οποίο και με τα γυναικεία φωνητικά εξακολουθεί να είναι επικά υπέροχο. Σίγουρα οι Godsleep είναι στο σωστό δρόμο για να ξεχωρίσουν στο μέλλον. Πραγματικά, κάτι (καλό) μας ρίχνουν στο νερό σε αυτή τη χώρα, δεν εξηγείται αλλιώς…(δείτε τους εδώ)

Βέβαια από την άλλη, ίσως και εξηγείται όταν το δρόμο έχουν ανοίξει μπάντες όπως οι Planet of Zeus, για τους οποίους δε χρειάζεται να γράψω και πολλά. Είναι μια από αυτές που θεμελίωσαν και διέδωσαν παγκοσμίως τον Ελληνικό heavy ήχο, ενώ κάθε φορά που τους βλέπω αισθάνομαι ότι μπροστά μου έχω μια ακόμα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ μπάντα. Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν από το πάρτυ των…φίλων τους, Clutch, τους οποίους είχαν συνοδεύσει σε ένα μέρος της μεγάλης Ευρωπαϊκής περιοδείας των τελευταίων, του 2015. Προσφάτως ανακοίνωσαν και την υπογραφή συμβολαίου με την Heavy Psych Sounds, ενώ ο νέος δίσκος έρχεται…! Full εργασιών κοινώς, κάτι που φάνηκε και στο καταιγιστικό live στο Release, στο οποίο ακούσαμε και το καινούριο, πολύ ανεβαστικό κομμάτι τους, Revolution Cookbook. Φυσικά το set περιελάμβανε όλους τους δυναμίτες τους (The Great Dandolos, Macho Libre A Girl Named Greed, Loyal to the Pack, Leftovers, Vigilante μερικοί από αυτούς) τα τζαμαρίσματα, τα σολαρίσματα και τις συνεχείς παραινέσεις προς τον κόσμο να συμμετέχει. Οι οποίες παραινέσεις φυσικά, πάντα έπιαναν τόπο…!
Όσα και να ζήσω πάντως στα live της μπάντας στην Ελλάδα, πάντα το πιο εντυπωσιακό που θα έχω στο μυαλό μου είναι οι αντιδράσεις από το κοινό στο Βουκουρέστι, στην εκεί εμφάνισή της. Εκεί κατάλαβα ότι η μπάντα αυτή γίνεται τεράστια!

Και φτάσαμε στο κυρίως πιάτο, για εμένα τουλάχιστον. Η στιγμή που θα έβλεπα μία από τις αγαπημένες μου μπάντες της τελευταίας 20ετίας, και που είχαν κάνει τα πάντα για να… αποφύγουν να τους δω, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οι Καλιφορνέζοι Peter Hayes, Robert Been, μαζί με την από το 2008 ντράμερ τους, Leah Shapiro, οι B.R.M.C, ανέβηκαν στην…παραλιακή σκηνή της Αθήνας σε ταιριαστή ώρα (σούρουπο) και με ιδανικό (ζεστούλα μεν, απλά με ένα χαλαρό αεράκι) καιρό. Μιας και ήμουν μπροστά σκέφτηκα να αρχίσω να απαγγέλω το “προτεινόμενο, προσωπικό μου set list” αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δε θα έβγαζε πουθενά, οπότε περιορίστηκα σε ένα “παίχτε τα όλα!!!”. Για να επιστέψουμε όμως στην πραγματικότητα, στην περίπου μιάμιση ώρα στην οποία ο Robert και ο Peter εναλλάσσονταν στα κύρια φωνητικά, ακούσαμε αρκετά από τα τεράστια κομμάτια της μπάντας (ξεκίνησαν με… διπλή εκτέλεση του Red Eyes and Tears, κάπου στη μέση ακούσαμε το Stop, ενώ προς το τέλος ο χαμός έγινε με τα Ain’t No Easy Way, Spread Your Love, Whatever Happed To My Rock 'N' Roll (Punk Song)) ενώ έπαιξαν και μπόλικα που δεν τα πολυπερίμενα (όπως τα Teenage Disease, Shade Of Blue). Με στεναχώρησαν γιατί δεν υπήρξαν στο set πολλά από τον περσινό σπουδαίο δίσκο τους -αν δε κάνω λάθος ακούσαμε μόλις 2, τα Little Thing Gone Wild, King Of Bones-, ενώ θεωρώ πως τα Question of Faith και All Rise είναι εξίσου «συναυλιακά» κομμάτια και έλειψαν. Θεωρώ πως για αρκετή ώρα μετά το αρχικό ξέσπασμα, έχασαν λίγο τον κόσμο, αλλά αυτά συμβαίνουν. Λίγο η κούραση (τελευταία μέρα του tour όπως είπε ο Robert, ενώ την προηγούμενη μέρα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη), λίγο ίσως η set list που δε την έλεγες και “best of”, μπορεί να επηρέασαν. Νομίζω πάντως πως αυτά που έπρεπε να δώσουν τα έδωσαν, και ειδικά τα τελευταία 20-25 λεπτά ήταν φωτιά, με τον Robert κατά το Punk Song να κατεβαίνει από τη σκηνή και να γίνεται -σχεδόν- ένα με τον κόσμο. Ωραίο over all feeling, δυνατό τέλος και για την περιοδεία τους!

Πάμε και στο κυρίως όνομα της βραδιάς, τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Clutch. Μπροστά σε πολύ κόσμο (δε μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά σίγουρα ήταν πάνω από 6-7 χιλιάδες), περισσότερο απ’ όσο ομολογουμένως περίμενα καθ ’ότι έρχονται συχνά στη χώρα μας, οι Αμερικάνοι έδωσαν μία ακόμα δυνατή παράσταση. Η αποδοχή του κοινού, η ενέργεια της μπάντας, το τέλειο παίξιμο της αλλά και η φοβερή επικοινωνία που αναπτύσσει με τον κόσμο ο Neil Fallon, είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Έπαιξαν ένα αρκετά απλωμένο (σε μεγάλο κομμάτι της 25χρονης καριέρας τους) set, και πολλά κομμάτια ξεσήκωσαν το κοινό. Αποθέωση στην αρχή με το Gimme the Keys, Willie Nelson, χαμός με το Mob Goes Wild, ωραία σκηνικά με τα How To Shake Hands, Book Of Bad Decisions. Το κλείσιμο της βραδιάς έγινε με τα Regulator και Electric Worry με επικό τρόπο και με τον κόσμο να παραληρεί, ακούγοντας πιθανότατα ακριβώς τα 2 κομμάτια που ήθελε για το τέλος, με τα προβλεπόμενα singalongs βέβαια.

Αν αναρωτιέστε αν με κέρδισαν μουσικά, η απάντηση δυστυχώς είναι όχι, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου, δεν έχει να κάνει με την απόδοση της μπάντας, οπότε δεν είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι για κάτι λιγότερο ίσως από 1 ½ ώρα, ο κόσμος το καταχάρηκε και η μπάντα έδειχνε πως πέρασε πολύ καλά. Φαίνεται πως πραγματικά απολαμβάνει την αγάπη του ελληνικού κοινού και φροντίζει να την ανταποδίδει πάντα. Και αυτός είναι λόγος να θες να ξαναβρεθείς σε live τους.
Συμπερασματικά …με σκοτώνει που πρέπει να τρέχω μετά από το τέτοια φάση σπίτι γιατί την επόμενη μέρα έχει πρωινό ξύπνημα. Όλες οι συναυλίες, ειδικά τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, πρέπει με…νόμο να γίνονται Παρασκευή ή Σάββατο, να προλαβαίνουμε να χαλαρώσουμε απ’ όσα ζήσαμε…! Οκ, ξέρω πως δεν είναι εφικτό αλλά έπρεπε να πω τον πόνο μου. Αλλιώς σταματήστε τον χρόνο παρακαλώ. Κατά τ’ άλλα, ανυπομονώ να ξαναδώ B.R.M.C, αλλά θα το προτιμούσα σε κλειστό χώρο αυτή τη φορά.
Μπράβο σε όσους συνετέλεσαν στο να κυλίσουν όλα ομαλά και να καταγραφεί ως άψογα οργανωμένη και επιτυχημένη άλλη μία μέρα του Release Athens Festival.

Photos / videos: v_era