Η ανακοίνωση του live του Μάνου Μυλωνάκη στην Αθήνα, μας προκάλεσε άμεσα το ενδιαφέρον σε σχέση με το καθαρά μουσικό κομμάτι, αφού θα τον βλέπαμε για πρώτη φορά ζωντανά. Παράλληλα όμως, ο χώρος διεξαγωγής του event (το -σχετικά- νέο venue εντός του όμορφου Underflow Record Store) αποτέλεσε ένα ακόμα πειρασμό. Όπως αποδείχθηκε, η συναυλία δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες μας καθότι παρακολουθήσαμε ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι σε ένα ταιριαστό και καλαίσθητο χώρο.
Ως συνήθως, φτάσαμε στο σημείο νωρίς, τόσο που σχεδόν διακόψαμε το sound check. Μετά από μια σύντομη βόλτα στο κυρίως μαγαζί (με τα λατρευτά βινύλια), κατευθυνθήκαμε στο υπόγειο για τη συναυλία. Ο χώρος δεν είναι πολύ μεγάλος και εκτός από κάποιες καρέκλες, υπήρχαν σκόρπια μεγάλα μαξιλάρια για άραγμα στο ξύλινο πάτωμα. Καθίσαμε, και σύντομα ο χώρος γέμισε ενώ ο φωτισμός χαμήλωσε. Στη μικρή σκηνή ανέβηκε ο Μάνος υπό τη συνοδεία τριών ακόμα μουσικών.
Ο Μάνος έπαιξε πιάνο, μελόντικα, μεταλόφωνο (δε ξέρω αν δε συγκράτησα κάποιο άλλο όργανο από αυτά που είχε μπροστά του) και χειριζόταν όλους τους προηχογραφημένους ήχους από το laptop. Ο Θοδωρής Παπαδημητρίου ήταν στο τσέλο, ο Γιώργος Παπαδόπουλος στην κιθάρα και τα αναλογικά synths και η εντυπωσιακή Ισλανδή Björk Óskarsdóttir στο βιολί. Οι τέσσερεις τους αποτέλεσαν μια εξαιρετική μπάντα που απέδωσε τέλεια όσα γνωρίζαμε από πριν ότι θα ακούσουμε. Το κάπως “Sigur Ros”-ικό στυλ (χωρίς τα drums και με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία βέβαια), το lo-fi ύφος αλλά κυρίως το είδος της μουσικής που είναι γραμμένη για soundtracks, απαιτεί μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση από το κοινό. Και αυτό, την προσέφερε με το παραπάνω.
Ο Μάνος από την αρχή μας ενημέρωσε ότι θα ακούσουμε στην ουσία δυόμιση soundtracks. Τo Festen (της ομώνυμης παράστασης του ΚΘΒΕ και του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου) το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε cd από την καναδέζικη Moderna Records), που είχε διάρκεια περίπου 45 λεπτών, ήταν πολύ ιδιαίτερο. Χαμηλών τόνων ως επί το πλείστον, με τα δυο έγχορδα σε δευτερεύοντα ρόλο. Κυρίαρχο ήταν το πιάνο και τα synths. Τα έγχορδα έκαναν σαφώς περισσότερο αισθητή την παρουσία τους τα επόμενα 30-35 λεπτά κατά την παρουσίαση επιλογών από τα soundtracks για το Zyklon και για το Γλάρο του Τσέχωφ. Πολύ έντονο παίξιμο, εξαιρετικά δυνατές στιγμές, μαγευτικές μελωδίες. Μάλιστα στις αρχές του δεύτερου μέρους, αισθάνθηκα λίγο σα να βρίσκομαι στο ξεκίνημα συναυλίας των Godspeed You! Black Emperor, όπου ακούγονται όλα τα όργανα μαζί, σα να κουρδίζονται, δημιουργώντας μια μαγική παραφωνία.
Νωρίτερα έγινε αναφορά στην αντιμετώπιση του κόσμου. Χάρηκα πάρα πολύ γιατί βρεθήκαμε σε μια συναυλία (έστω διαφορετικού “τύπου”, σαν μουσική δωματίου ας πούμε) και δε χρειάστηκε να πάρω μαζί μου μπουκάλα οξυγόνου για να αναπνέω από την τσιγαρίλα. Επίσης, ευχαριστήθηκα πολύ γιατί μεταξύ των κομματιών (αλλά και κατά τη διάρκεια τους) δεν άκουγες “κιχ”. Όλοι όσοι ήρθαν, το έκαναν γιατί συνειδητά ήθελαν να ακούσουν μουσική. Πράγμα πολύ σπάνιο στην εποχή μας.
Μπράβο στο Μάνο και τη μπάντα του, μπράβο και στην όλη διοργάνωση.
Φωτογραφίες/video: v_era
