Οι Sleepin Pillow, το πολυαγαπημένο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, είχε καιρό να εμφανιστεί ζωντανά στην πρωτεύουσα. Πάνω από τέσσερα χρόνια πέρασαν χωρίς κάποια σημάδια συναυλιακής δραστηριότητας, παρά το γεγονός ότι το 2014 είχαν κυκλοφορήσει το EP This World Is Over. Και ξαφνικά, μέσα σε ένα χρόνο αποφάσισαν να μας αποζημιώσουν στο έπακρο για την παρατεταμένη απουσία τους. Από την περσινή Δεκεμβριανή εμφάνιση τους στο Ρομάντζο μέχρι την βραδιά που ζήσαμε φέτος και θα περιγράψουμε παρακάτω, μεσολάβησαν άλλα δύο live. Τέσσερα συνολικά μόλις σε ένα χρόνο.

Οι μηχανές λοιπόν της μπάντας δουλεύουν πλέον στο full, κάτι που αποδεικνύεται τόσο από τη κυκλοφορία του νέου τους δίσκου όσο και από την ζωντανή παρουσίαση αυτού, που ήταν άλλωστε και το βασικό «θέμα» της βραδιάς. Στο χώρο του Fuzz Club είχα τη δυνατότητα να φτάσω νωρίς (ας είναι καλά οι γιορτινές μέρες με την χαλαρότητα τους) και έτσι από την αρχή μπόρεσα να ακούσω το dj set των Stiko & Wag. Τα δυο μέλη (τρία μαζί με τον υπεύθυνο για τα όμορφα visual effects) ανέλαβαν να ζεστάνουν τον κόσμο. Ανέβηκαν στη σκηνή και σε θέση Kraftwerk, στάθηκαν όρθιοι μπροστά από τα laptops τους, ενώ πίσω τους διαρκώς εναλλάσσονταν στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες, λικνιζόμενες ινδές και ψυχεδελικά fractals. Οι dub/electro/ambient μουσικές τους βοήθησαν τόσο στον εγκλιματισμό του κόσμου όσο και στο «λύσιμο» των σωμάτων, βουτώντας τα στο ρυθμούς τους. Σίγουρα, με το κρύο που επικρατούσε έξω, η διάθεση για κίνηση που επέβαλαν με τον ήχο τους, ήταν ότι έπρεπε.

Η ώρα αναμονής για τους Sleepin Pillow πέρασε γρήγορα και ευχάριστα, όσο ευχάριστα έρεε και το -γιορτινό- αλκοόλ στα ποτήρια μας.

Άλλα πράγματα σχεδίαζα να γράψω, να γίνω -ως συνήθως πιο περιγραφικός και αναλυτικός - όμως συνειδητοποίησα μόλις, ότι δεν έχει τόσο νόημα, ειδικά για την περιγραφή της χθεσινής συναυλίας. Δυο λόγοι μου το προξένησαν αυτό: η απίστευτη φόρμα που βρέθηκε η μπάντα και η μικρή προσέλευση του κόσμου. Πιο πολύ αξίζει κανείς να σταθεί σε αυτά τα δυο γεγονότα και λιγότερο σε όλα τα υπόλοιπα.

Τα μέλη της μπάντας, βγήκαν στη σκηνή μαυροντυμένα (νομίζω μόνο ο ντράμερ δεν ακολουθούσε ενδυματολογικά). Λίγο μετά, η εμφάνιση του επίσης ντυμένου στα μαύρα Nomik (φωνητικά) μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι στη σκηνή βρίσκεται ένα επιπλέον μέλος (κιθαρίστας), επτά άτομα στο σύνολο λοιπόν. Δε ξέρω αν αυτή η προσθήκη ήταν ο λόγος (σίγουρα έπαιξε το ρόλο του πάντως) ή η γενικότερη διάθεση της μπάντας, αλλά όλα τα τραγούδια ήταν μπολιασμένα με πολύ μεγάλη δόση progressive ύφους. Πιθανότατα θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον εξαιρετικό ήχο του venue και την άνεση του χώρου που τους έδινε η μεγάλη σκηνή ενώ φαίνεται πως-ορθώς- θέλησαν να «δυναμώσουν» τον ήχο τους. Όπως και να έχει, οι λίγοι που βρεθήκαμε εκεί, μείναμε με το στόμα ανοιχτό.

Η πώρωση μου για την μπάντα προυπήρχε -παγιωμένη χρόνια άλλωστε-, ήρθε και ο πολυοργανίστας Νίκος (Nick Jacqueline) με τη μπλούζα Tool να με …καταστρέψει. Είχα δε την αίσθηση από την πρώτη στιγμή, πως όποιο όργανο και αν έπαιζε (πνευστά, κρουστά, μπουζούκι), το έκανε με …ύφος Tool προσθέτοντας αντίστοιχο χαρακτήρα σε όλα τα τραγούδια.

Ξεκίνημα με το πρώτο κομμάτι του νέου άλμπουμ, το αρκετά πιασάρικο That Girl, όπου αμέσως καταλάβαινες τη διαφορά στον ήχο σε σχέση με το δίσκο. Εκεί το κομμάτι σε καμία περίπτωση δεν βγάζει το δυναμισμό του live που είδαμε (να επαναλάβω τη λέξη progressive; Αυτό!). Οι στροβιλιζόμενοι χοροί του Nomik, που είναι καταπληκτικός frontman και μάλιστα συνεχώς βελτιώνεται, το εξαιρετικό παίξιμο και δέσιμο όλης της μπάντας αλλά και τα πολύ ταιριαστά visual effects και φώτα (έγινε ονομαστική αναφορά στο τέλος σε όσους βοήθησαν στο να στηθούν όλα αυτά, κάτι που δείχνει ότι έγινε πολύ επαγγελματική δουλειά) έδωσαν σε όλα τα καινούρια τραγούδια τη δυνατότητα να “περάσουν” εύκολα στον κόσμο. Μάλιστα συνέλαβα και μερικούς ήδη να τραγουδούν στίχους, παρά το ότι ο δίσκος μόλις κυκλοφόρησε.

Ανάμεσα φυσικά στις συνθέσεις του νέου δίσκου (προσωπικό αγαπημένο μέχρι στιγμής μάλλον το In Athens που στο live ήταν δαιμονιώδες αλλά και το Life On Mars), είχαμε την ευκαιρία να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε με τις απίστευτες κομματάρες από τα προηγούμενα άλμπουμ. Rise, Apples On An Orange Tree (νομίζω πως ειδικά με αυτά τα δυο ακόμα δεν έχω σταματήσει να χορεύω, αρκετές ώρες μετά), Amplifier In My Heart, Masterpiece (καταπληκτική εκτέλεση με το μπουζούκι να κυριαρχεί! Αποθέωση της μοναδικής τους ικανότητας να ανακατεύουν ελληνικά και ανατολίτικα στοιχεία με το δυτικό ήχο και την ψυχεδέλεια) ενώ στην εκτέλεση του Instrument Of Time συνειδητοποίησα για τα καλά ότι η extra κιθάρα του νέου μέλους (αν έμαθα σωστά) Σάκη Αζά ,«γέμισε» απίστευτα τον ήχο τους.

Η κανονική διάρκεια της συναυλίας έκλεισε με το The Light Is Real με το Νίκο αγκαλιά με το τύμπανο, όρθιο, να δίνει μοναδική folk/ethnic χροιά σε ήχο και εικόνα. Και εκεί που είπα μέσα μου “ας τελειώσει η συναυλία έτσι, τι άλλο να παίξουν;” προσγειώνεται μια συναισθηματική γροθιά στα αυτιά και τα μάτια μας. The Past Is Already Here, αργόσυρτο - μου φάνηκε πιο αργό και από το δίσκο - και με προβολή στο video wall εικόνων από διωγμούς λαών από τους τόπους τους, εικόνες τόσο γνώριμες στα μάτια μας, και στις ζωές των παππούδων μας.

Στο encore ζήσαμε άλλες δυο δυνατές στιγμές. Μια εκπληκτική εκτέλεση του Black Sea, με την αρχική καθαριστική μελωδία να αποδίδεται από τον, μόνο στη σκηνή Ris Pa, και τέλος με τον απίστευτο δυναμισμό του Holy Monster. Μια ώρα και σαράντα λεπτά μαγείας.

Τελικά μάλλον δε το απέφυγα και ανέφερα πολλά, λίγα όμως για να περιγράψουν τα όσα μας προσέφερε αυτή η απίστευτη μπάντα.

Συνοψίζοντας πάντως, οι Sleepin Pillow προσωπικά μου επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά ότι αξίζει να τους ακούει, ακολουθεί και ενισχύει κανείς όσο μπορεί. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξαν πρώτο όνομα σε μεγάλη σκηνή (μιλάω πάντα για κλειστό χώρο), με εξαιρετικό ήχο. Κρίσιμο τεστ, θα σε καταπιεί η σκηνή ή θα την κατακτήσεις εσύ; Τα κατάφεραν περίφημα, στάθηκαν αντάξιοι του χώρου και όσο τους έβλεπα σκεφτόμουν ότι είναι ώρα να βάλουν πλώρη για κάτι μεγαλύτερο στο εξωτερικό. Τη σκέψη μου αυτή ενίσχυε και κάθε γύρισμα μου προς τα πίσω, όπου αντίκριζα την ισχνή μεν, ενεργή δε, παρουσία του Αθηναϊκού κοινού. Στους S.P. αξίζει κάτι καλύτερο και εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να το κατακτήσουν. Στις δε εκατοντάδες χιλιάδες νέων (σε ψυχή και σώμα) μουσικόφιλων της Αθήνας αξίζουν μάλλον μπουζουκοναοί, talent shows και επιδερμική προσέγγιση της μουσικής και της ζωής γενικότερα.

Υ.Γ1: Αυτό θα το πω από υπερβολική αγάπη προς τη μπάντα και μόνο. Ακούγοντας ξανά και ξανά το νέο cd και ενθυμούμενος τις εκτελέσεις στη live παρουσίαση, οφείλω να εκφράσω την απορία μου γιατί στο cd δεν ακούμε τη δύναμη στις κιθάρες που θα έπρεπε και το πιο «φευγάτο» και «φασαριόζικο» παίξιμο που απολαύσαμε. Είναι μια εποχή που φαίνεται από τα συγκροτήματα (και μάλιστα ελληνικά) που κάνουν επιτυχία και γεμίζουν χώρους, πως ο σκληρός ήχος έχει διεισδυτικότητα στα πλήθη. Οι Sleepin Pillow στα δικά μου μέτρα είναι οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ σε αυτό, το δείχνουν στα live, γιατί να μη το κάνουν και στο cd;

Φωτογραφίες/video: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr