Συγνώμη αλλά δε γινόταν να ξεκινήσει αλλιώς αυτό το κείμενο.
Καλό είναι η συζήτηση περί “σκηνής” να τελειώνει. Γιατί η “σκηνή”, εκτός από μουσικούς να παλεύουν (να τρέχουν, να κουβαλάνε όργανα, να κυκλοφορούν δίσκους με έξοδά τους και το βασικότερο… να μαθαίνουν μουσική και να γράφουν τραγούδια!) χρειάζεται και κοινό στο οποίο να απευθύνονται και να τους στηρίζει! Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος! Και φοβάμαι πως δεν υπάρχουν καν οι «φασέοι», πλέον…
With that said, ας περάσουμε στο μουσικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει πρωτίστως. Ένα “gathering of the new blood” ή κάτι τέτοιο, είχα στο μυαλό μου ξεκινώντας για το Ηappening Now Festival. Κάπως έτσι είναι όταν οι εμφανιζόμενοι καλλιτέχνες ή δεν έχουν βγάλει καν δίσκο, ή έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα. Επίσης θα βλέπαμε και μία μπάντα στο πρώτο της μόλις live. Όλο αυτό, δημιουργούσε την πολύ πρωτόγνωρη αίσθηση, ότι πάω να δω κάτι που μπορεί σε λίγα χρόνια να θεωρηθεί ιστορικό. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό ή αστείο, όμως πόσοι δε θα θέλαμε να είχαμε βρεθεί σε κάποιο από τα πρώτα live των Tool, των Joy Division ή των Radiohead; Έχοντας αυτό στο μυαλό, κατέβηκα τα σκαλάκια του αγαπημένου Aν Club.
Mε σχετική χρονική ακρίβεια, την αυλαία άνοιξαν οι Atomic Love. Κοινό χαρακτηριστικό των τεσσάρων από τις πέντε μπάντες (πλην Head On δηλαδή) ήταν ότι τα βασικά φωνητικά ήταν γυναικεία. Έτσι, στους Atomic Love το πρώτο που “πιάνεις” (ή σε “πιάνει” αν θέλετε) από τον ήχο τους είναι τα όμορφα φωνητικά της Εύας, που θεωρώ σχεδόν απίθανο να μην έχει κάνει μαθήματα φωνητικής, πιθανότατα πολλά! Σπουδαία φωνή αλλά και δουλεμένη, με άψογα «γυρίσματα», καθηλωτική πραγματικά. Ο ήχος τους, χτισμένος από την κιθάρα του Πάνου και τα synths και τον προγραμματισμό του Παύλου, μοιάζει να αμφιταλαντεύεται μεταξύ electro-pop (με καλές και κακές συνθετικά στιγμές) και trip hop/ambient (νομίζω πως τους ταιριάζει περισσότερο). Άλλοτε λοιπόν, άκουγες Tricky (με γυναικεία φωνητικά), όπως το Empty Glass, ή το εξαιρετικό Silence, και άλλοτε, στο All Out ας πούμε, αισθανόσουν λίγο το πνεύμα της Bjork γύρω σου. Τέλος, σε στιγμές πήγαιναν προς πιο pop μονοπάτια, όπως στο μάλλον αδιάφορο Lovers, που μου έφερε στο μυαλό τις… Wilson Phillips! Μισή -περίπου- ώρα set και πρόσημο σαφώς θετικό.

Soundcheck, Church of the Sea με τρεις επί σκηνής και τα γυναικεία φωνητικά πάλι σε πρώτο πλάνο. Εντυπωσιακή η σκηνική παρουσία της Ειρήνης, ενώ Βαγγέλης (κιθάρα) και Αλεξ (synths) έχτισαν ένα βαρύ, τραχύ μουσικό τοπίο μεταφέροντας μας άλλοτε σε doom και dark ηχητικά περιβάλλοντα και άλλοτε σε λίγο πιο industrial και electro. Συχνά, αισθανόμουν ότι ακούω την Siouxsie των πρώτων χρόνων, να τραγουδά πάνω σε μουσικές των Massive Attack ή των Sisters of Mercy! Σε κάτι πιο σύγχρονο, θα έλεγα πως βρίσκω παραλληλισμούς με τον ήχο και την παρουσία της Chelsea Wolfe. Μοιάζει δε, εντυπωσιακό το γεγονός ότι αυτό που είδαμε ήταν η πρώτη τους live εμφάνιση! Πολύ ενθαρρυντικό!

Από συνθέσεις, σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα ήταν το Strange Weather (αυτό αλλά και αρκετά ακόμα κομμάτια μου θύμισαν πολύ Miranda Sex Garden) αλλά και το Mojo (ή κάπως έτσι) με καμπάνες και κιθαριστικά riffs να δημιουργούν ζοφερή ατμόσφαιρα. Θα ήθελα πολύ η μπάντα να σκεφτεί και το ενδεχόμενο να βάλει κανονικά ντραμς στον ήχο της, θα τον απογείωνε νομίζω….
Η gothομαυρίλα συνεχίστηκε και με την Emi Path, μόνο που εδώ τα πράγματα πήγαιναν πιο πολύ προς το μινιμαλιστικό, ατμοσφαιρικό ήχο, προς Dead Can Dance για να συνεννοούμαστε! Επίσης και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία φωνή, ενώ το ηλεκτρικό βιολί του Ηλία Σδούκου, πότε έβγαζε μαγευτικούς ήχους από τις χορδές του και πότε ήχους σαν…ποδοβολητό ποντικιών στο ξύλινο πάτωμα παλιάς σοφίτας.
Σε ταξιδεύει τόσο πολύ η μουσική της Emi, είναι τόσο έντονα κινηματογραφική, που έκλεινες τα μάτια και είχες ήδη εμπνευστεί σενάριο ταινίας. Από συνθέσεις, ξεχώρισα το Circle που μου θύμισε το Parisienne Moonlight των Anathema, ενώ για το τέλος άφησαν ένα πολύ δυναμικό κομμάτι με παθιασμένο παίξιμο απ’όλους, που (ίσως και να) λέγεται Continuous Lie.

Είχε έρθει η σειρά των Toxic Rabbit. Τόσο αυτοί όσο και οι Head On, (απ’ότι έμαθα) αναγκάστηκαν να παίξουν χωρίς τον βασικό τους ντράμερ, οπότε πρέπει να δώσουμε ένα credit και στα 2 παιδιά που τα πήγαν μια χαρά στη δύσκολη αυτή αποστολή! Ο ήχος τους δεν είναι στις πρώτες προτιμήσεις μου, παρόλ’αυτα νομίζω πως ζέσταναν το χώρο (θα έλεγα και «κόσμο», αλλά…τα είπαμε παραπάνω), με τις μουσικές και τη σκηνική τους παρουσία. Μπορεί να μην τρελάθηκα μουσικά, παρόλ’αυτά μου άρεσε πολύ το post- punkίζον Underpass αλλά και (κυρίως) το τελευταίο κομμάτι του set, το Vertigo, που μου έφερε λίγο στο μυαλό το London των Bokomolech, στο πιο γρήγορο. Ίσως ήταν το καλύτερο της βραδιάς συνολικά. Σκοτώνει! Εύγε!

Για το τέλος είχε μείνει το καλύτερο. Σοκαρίστηκα με τους Head On! Δεν βρίσκω άλλη λέξη για το συναίσθημα που ένιωσα! Ήχος φοβερός! Κάτι μεταξύ post punk και heavy rock. Άλλωστε τα απίθανα, ταχύτατα κιθαριστικά κομμάτια του Γιώργου αλλά και το παντελώς metal παίξιμο του Γιάννη στο μπάσο παραπέμπουν σε βαρύ ήχο. Ο τραγουδιστής τους, Χρήστος, σε πείθει, πέραν του ότι λατρεύει τη σκηνική παρουσία του Ian Curtis, πως από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό όσο κάνει πάνω στη σκηνή, ΤΑ ΖΕΙ. Για τον προσωρινό ντραμερ δε, Βασίλη Σούκο, τα είπαμε παραπάνω.

Δεν τους είχα δει άλλη φορά και έτσι ο ενθουσιασμός μου είναι ακόμα έντονος! Οι Head On δεν έχουν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού και η “παρέα” των Fontaines DC, Shame, Cabbage, Idles, έχει σίγουρα ένα ακόμα μέλος, από Ελλάδα μεριά! To set list τους δεν το πολυαναλύω, άλλωστε γράφοντας αυτές τις γραμμές ακούω το βινύλιό τους, που τσίμπησα στο φεστιβάλ (το έπαιξαν σχεδόν όλο μαζί με ένα νέο ακυκλοφόρητο κομμάτι) και δε ξέρω ποιά σύνθεση να πρωτοξεχωρίσω! Να το πάρετε, είναι εξαιρετικό! Τους έβλεπα στη σκηνή να κάνουν απίστευτα πράγματα και σκεφτόμουν πώς θα ήταν από εκεί πάνω η θέα του άδειου Αν...! Δε τους αξίζει, όπως και δεν άξιζε σε αυτή τη βραδιά!

Photos/videos: v_era