Εντάξει…! Η βραδιά εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ότι την είχαν φανταστεί όσοι πήραν εισιτήριο για ολόκληρο το line up. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν ανακοινώνει απόσυρση το πρώτο όνομα, ο Morrissey δηλαδή. Μάλιστα τυχαίνει αυτό το πρώτο όνομα να βρίσκεται, στο εμπορικό κομμάτι, πολύ μακριά από τα επόμενα, τα εναπομείναντα που θα σήκωναν το βάρος της απουσίας του. Έτσι μοιραία η βραδιά είχε βουνό να διανύσει ώστε να γίνει «μία νύχτα για να θυμάσαι καιρό».
Και δεν έγινε…
Τους The Lobsters δεν τους γνώριζα και δυστυχώς δεν πρόλαβα πολύ από το σετ τους. Το πρόβλημα είναι πως (απ’ότι μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία) δεν είμαι ο μόνος που δεν τους πρόλαβε. Έπαιξαν μέσα σε μπόλικη ζέστη, μπροστά σε ελάχιστο (για το χώρο) κόσμο. Η αλήθεια πάντως είναι πως ενώ αρχικά περίμενα κάτι καλύτερο ή έστω πιο γνωστό σε προσθήκη, τελικά, από τα λίγα που πρόλαβα, αλλά και από όσα άκουσα από φίλους που τους είδαν, πρόκειται για μία χαρά μπάντα. Μπόλικη ροκ’ν’ρολ διάθεση βασισμένη σε 90’s alternative ήχο και σημεία όπου τα κιθαριστικό κομμάτι πήγαινε προς το πιο heavy. Εξαίσια δηλαδή και φαίνεται πως θα ακούσουμε καλά πράγματα από αυτούς και στο μέλλον.
The Lobsters Set List
Gypsy Blood
Bite My Lips
Aκυκλοφόρητο
I Will Never know
Guilty Pleasures
Σύντομα ήρθε η ώρα των ιστορικών The Damned. Και μόνο ότι κατάφερνα να τους δω, έστω και τώρα, στα τελειώματα τους, το θεωρώ πολύ σημαντικό. Μια ανατριχίλα τη νιώθεις βλέποντας τους τέσσερεις μουσικούς να τα δίνουν όλα σε αυτή την ηλικία και στο φόντο να υπάρχει το χαρακτηριστικό λογότυπο τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για την μπάντα που πρωτοξεκίνησε τον punk ήχο με το New Rose -που φυσικά ακούσαμε- να θεωρείται το απόλυτο ξεκίνημα.
Το σετ κινήθηκε σε πολλά κομμάτια του αρκετά μακρινού παρελθόντος τους με κορυφαίες βέβαια στιγμές τα Machine Gun Etiquette, Stranger On The Town, Ignite, ενώ πολύς χορός έπεσε με το History of The World. Υπήρξαν όμως και πιο καινούρια κομμάτια όπως το Beware Of The Clown, όπου ο David Vanian τα έχωσε σε όλους τους πολιτικούς, αριστερούς και δεξιούς και μπράβο του φυσικά. Στο encore ακούσαμε το White Rabbit, τη διασκευή στο κομμάτι των Jefferson Airplane, μία καλή επιλογή αφού όλος ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε. Παραπάνω ανέφερα πως θεωρώ σημαντικό, τιμή, ότι τους είδα. Χάρηκα μάλιστα γιατί είχαν τρομερή ενέργεια και κέφι, παρά τη ζέστη. Επειδή όμως δε δηλώνω και οπαδός, λιγάκι προς τη μέση του σετ αισθάνομαι ότι γίνεται μια κοιλιά, μπορεί βέβαια αυτό να είναι και απλώς μια λανθασμένη εντύπωση μου, ίσως κούρασή μου. Πολλές οι συναυλίες φέτος…
The Damned Set List
Love Song
Machine Gun Etiquette
Wait For The Blackout
Lively Arts
History Of The World (Pt.1)
Stranger On The Town
I Just Can't Be Happy Today
Dr. Jekyll And Mr. Hyde
Beware Of The Clown
Eloise Barry Ryan cover)
Fan Club
Ignite
Neat Neat Neat
New Rose
Encore:
White Rabbit (Jefferson Airplane cover)
Smash it Up
Οι Supergrass ανέκαθεν μου ήταν μια συμπαθής μπάντα. Αρκετά ποιοτική, με μια δεκαριά καλά τραγούδια και πολύ «good feeling» διάθεση γενικώς. Τη βραδιά του Release υπήρξαν τίμιοι αλλά νομίζω πως δεν μπορώ να πω κάτι πολύ καλύτερο. Δυστυχώς τους έκατσε ο βαρύς ρόλος του headliner της βραδιάς, νομίζω πως δεν το πολυπερίμεναν και αντικειμενικά δε θα μπορούσαν να το φέρουν εις πέρας. Είναι πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε για τον οποιονδήποτε να πραγματοποιήσει επιτυχημένο headline show, σε κοινό που προοριζόταν για άλλον. Έτσι, αν εξαιρέσουμε τον κόσμο στις πολύ μπροστινές σειρές, παντού έβλεπες κουβεντούλες, χασμουριτάκια, κενά μεταξύ του κόσμου σα να είμαστε σε παραλία και γενικώς μια υπερβολικά χαλαρή διάθεση. Δεν είναι κακό αυτό βέβαια, καλοκαιράκι είναι αλλά, αλλά…
Πάντως αν το δούμε και αντικειμενικά το πράγμα, αν ρώταγες 100 ανθρώπους που άκουγαν brit pop (ή έστω αυτή τη φάση γενικώς) δε νομίζω να έβρισκες πάνω από 3-4 που θα σου έλεγαν πως αγαπημένη τους μπάντα είναι οι Supergrass. Όλοι θα σου έλεγαν ότι είναι τιμιότατοι, όλοι σχεδόν όμως θα επέλεγαν μία εκ των James, Suede, Pulp, Blur, Oasis. Αυτό φάνηκε και στο live, καλώς ή κακώς.
Κατά τα άλλα, ακούσαμε όλα τα hits τους (Caught By The Fuzz, Mansize Rooster, Alright, Moving, Grace, Pumping On Your Stereo) και φυσικά μιας και η περιοδεία τους γίνεται λόγω της συμπλήρωσης 30 χρόνων (απίστευτο...) από το ντεμπούτο τους, I Should Coco, ακούσαμε σχεδόν όλα τα κομμάτια του. Είχαμε και μια πετυχημένη μπιχτή από τον frontman Gaz Coombes, προς τον Morrissey («λείπει σήμερα, ίσως είναι σπίτι επειδή του έσπασε κανένα νύχι ή κάτι τέτοιο») που έκανε λίγο πιο πικάντικη τη βραδιά. Στο τέλος δε, είχαμε και ένα πολύ ωραίο σερί με διαδοχικές κομματάρες και ζέστανε αρκετά το πράγμα. Moving, Grace, Sun Hits The Sky, Pumping On Your Stereo χωρίς ανάσα. Σίγουρα είναι μια μπάντα που έδειξε απόλυτα ενεργή και γεμάτη διάθεση, κάτι που αφήνει και ελπίδες τόσο στο να τους ξαναδούμε (ελπίζω σε κλειστό χώρο) όσο και να υπάρξει νέο υλικό, που πρέπει να είναι ο στόχος και η ουσία κάθε επανένωσης.
Supergrass Set List
I'd Like To Know
Caught By The Fuzz
Mansize Rooster
Late In The Day
Mary
Strange Ones
Sitting Up Straight
Alright
Time
She’s So Loose
Lenny
Sofa (Of My lethargy)
St. Petersburg
Richard III
Moving
Grace
Encore:
Sun Hits The Sky
Pumping On Your Stereo.
Photos/videos: v_era