Πάνε πολλά χρόνια από τότε που πρωτοέπεσε στα χέρια μου το Darklands των The Jesus and Mary Chain. Κυκλοφόρησε μεν το 1987 αλλά παραήμουν μικρός τότε. Κάπου λίγο μετά τις αρχές των 90’s λοιπόν, εκεί που νόμιζα ότι είχα ψιλοβρεί τον μουσικό μου δρόμο, ήρθε το σκοτάδι του Darklands, ο θόρυβος και η μελαγχολία των April Skies και Happy When it Rains και μου άνοιξε τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό. Με εισήγαγε στον shoegaze κόσμο τους, στον noise ήχο με το έντονο fuzz και φυσικά στα βραχνά, νωχελικά φωνητικά τους.
Μέρες μετά από την πρώτη αυτή ανακάλυψη, κυκλοφορεί και το Honey’s Dead που μου έδωσε το οριστικό χτύπημα. Η μάλλον, αυτό δόθηκε στην εμφάνισή τους στο Rock of Gods της Δραπετσώνας το 1996. Από τότε, όσες φορές τους είδα (Ελλάδα ή εξωτερικό) τα συναισθήματα ήταν κάπως ανάμεικτα. Μέχρι την περασμένη Τετάρτη που στο Gazarte έδωσαν μία καταπληκτική παράσταση και επιβεβαίωσαν πόσο τεράστια live μπάντα μπορούν να γίνονται, αν το θέλουν.

Το ξεκίνημα της συναυλιακής συνάντησης της Τετάρτης δόθηκε από τους Deaf Radio οι οποίοι είναι ο ορισμός της μπάντας που διαρκώς εξελίσσεται. Προσωπικά έπεσα τελείως έξω μαζί τους και πολύ το χαίρομαι. Την πρώτη φορά που τους είχα δει δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Όχι κακοί απλά μάλλον προς το «αδιάφοροι». Έκτοτε η βελτίωση τους, κατά την άποψή μου, τόσο ατομικά σαν μουσικοί όσο και σαν σύνολο, αλλά ασφαλώς και συνθετικά, είναι αξιοπρόσεκτη. Τόσο, που πλέον τους θεωρώ μία από τις πιο σημαντικές νέες εγχώριες μπάντες. Πραγματικά απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, στα live τους.

Νομίζω πως το ίδιο πρέπει να νιώθει και το ευρύτερο κοινό καθ’ότι αυτό (όπως διαπίστωσε και ανέφερε από σκηνής και η ίδια η μπάντα) ήρθε και γέμισε το Gazarte από νωρίς για να δει ΚΑΙ αυτούς. Στην Ελλάδα έχει καταντήσει αξιομνημόνευτο γεγονός το να πηγαίνουμε νωρίς για να βλέπουμε τις -εγχώριες- μπάντες που ανοίγουν τα live. Kάτι σαν… «οπαδοί της νίκης, όχι του αθλήματος». Μεγάλη κουβέντα, αντικείμενο άλλου κειμένου.
Ακούσαμε αρκετά κομμάτια και νιώσαμε τη δύναμη της μπάντας τόσο στις πιο χαλαρές και σκοτεινές στιγμές της όσο και στα πιο έντονα και δυναμικά σημεία της έως τώρα καριέρας της (όπως το φοβερό Colours -δείτε το σχετικό video παρακάτω- ας πούμε, ή το πρώτο πολύ καλό τους κομμάτι, το Backseats). Προσωπικά το άλμπουμ που με έχει καταπλήξει είναι το τρίτο και πιο πρόσφατο, το ασύλληπτο και ανατρεπτικό Arsenal of Hope. Από εκεί ακούσαμε το ομώνυμο, το Model Society και το Supersonic. Δεν ακούσαμε ένα από τα αγαπημένα μου εγχώριας παραγωγής κομμάτια των τελευταίων πολλών χρόνων (Quicksand), αλλά είναι κάπως αργό οπότε κατανοώ γιατί δεν το επέλεξαν στα 40 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους.

Είχαμε την τύχη να ακούσουμε και ένα καταπληκτικό, νέο κομμάτι, το Big Mistakes, το οποίο νομίζω πως είναι instant hit! Σύντομα έρχεται ο νέος δίσκος και -κρίνοντας από την πρόγευση- θα είναι πολύ καλός.

Deaf Radio Set List
Dance Like a Reptile
Colours
Animals
Model Society
Supersonic
Big Mistakes
Backseats
Arsenal of Hope.

Και πάμε στο κυρίως θέμα. Κάθε φορά που ανακοινώνεται live των Jesus, η καρδιά μου χτυπά λίγο πιο έντονα. Παρότι υπάρχει καταιγισμός συναυλιών πλέον, ένα live των TJAMC δε χάνεται. Παραπάνω είπα πως τα συναισθήματα από τις 4-5 φορές που τους είδα μετά τη Δραπετσώνα (που είχα πάθει σοκ!) ήταν ανάμεικτα. Ο λόγος ήταν ότι είχαν μια περίεργη συμπεριφορά, όχι αγενή, απλώς λίγο στη φάση: “σας τα έχουμε γράψει στους δίσκους, τι να σας λέμε τώρα εδώ…». Μια γλυκιά νωχελικότητα, όπως είναι και η μουσική τους άλλωστε.

Αυτό δε συνέβη σε καμία περίπτωση στο live της Τετάρτης στο Gazarte. Συναντήσαμε τους πλέον κεφάτους αδερφούς Reid που (μαζί με την καταπληκτική μπάντα τους) για παραπάνω από μιάμιση ώρα μας πήραν τα μυαλά και σήκωσαν όλο το venue στον αέρα. Δεν ξέρω αν όσοι πήγαν την πρώτη μέρα του live έζησαν το ίδιο σκηνικό, το εύχομαι πάντως.
Ο χώρος σχεδόν γέμισε (ίσως να μην έγινε sold out) αλλά το κυριότερο είναι ότι όσοι ήρθαν ήταν καλοδιαβασμένοι και…μπαρουτοκαπνισμένοι fans. Xορός και τραγούδι συνεχώς και πολύ χειροκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού. Φυσικά υπήρξαν οι ξεχωριστές στιγμές. Αυτές σαφώς είχαν να κάνουν με τα παλαιότερα κομμάτια. Άλλωστε κακά τα ψέματα ο μέσος όρος ηλικίας πλησίαζε…θερμοκρασία καύσωνα.

Το ζέσταμα έγινε από νωρίς με τα April Skies και Far Gone And Out και καταλάβαμε πως στη γιορτή για τα 40 χρόνια τους θα θυμηθούμε μαζί τους μεγάλο μέρος της δικής μας ζωής, των δικών μας πεπραγμένων.
Στο Cracking Up, πιθανότατα το μεγαλύτερο hit τους, δεν υπήρξε νομίζω πόδι που να μην σηκώθηκε από το έδαφος. Το αντίστοιχο συνέβη λίγο μετά με το αγαπημένο Head On αλλά και με το βαρβάτο, Blues from a Gun, ένα κομμάτι που πραγματικά ακούγεται τόσο φρέσκο, τόσο σημερινό και ας έχει γραφτεί 30 χρόνια πριν. Βεβαίως δεν παρέλειψαν να παρεμβάλουν και ορισμένα κομμάτια από τον περσινό, σπουδαίο, δίσκο τους (Glasgow Eyes) και νομίζω πως επέλεξαν τα καλύτερα: Jamcod, Chemical Animal, Venal Joy αλλά και το Pure Poor για το οποίο δεν τρελαίνομαι.
Λίγο πριν το τέλος είχαμε ακόμα μια ξεχωριστή στιγμή. Η δική μας Lia Hide εμφανίστηκε και …έγινε το απίστευτο. Κλείνεις τα μάτια, τεντώνεις τα αυτιά και ξαφνικά η Hope Sandoval αισθάνεσαι ότι είναι στο χώρο, μπροστά σου. Sometimes Always με τη Lia πραγματικά να αποδίδει άψογα το δικό της μέρος των φωνητικών. Με χροιά που προσομοίαζε με αυτή της Hope και (σημαντικό) άψογη προφορά. Πολλά μπράβο!

Ακολούθησε το φοβερό Just Like Honey όπου και σε αυτό είχε συνεισφορά η Lia και με το I Hate Rock’n’Roll μας άφησαν. Μόνο για λίγο βέβαια καθώς οι επευφημίες και τα ρυθμικά χειροκροτήματα τους προέτρεπαν να επιστρέψουν. Φυσικά αυτό έγινε. Μπορεί να μην ακούσαμε το Sidewalking (νομίζω το μόνο που έλειψε για να είναι εντελώς ολοκληρωμένο το best of), όμως με το Darklands ήρθα στα ίσα μου, γύρισα πίσω στην αρχή της ιστορίας μου μαζί τους. Πάρτε και ένα Taste of Cindy, άντε και ένα Reverence και γρήγορα όλοι σπίτια γιατί είναι καθημερινή. Κοιτάξτε όμως με ευλάβεια τις ζωές σας, σκεφτείτε αν και τι πήγε λάθος και διορθώστε το.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε αγαπημένοι!

Τhe Jesus and Mary Chain Set List
Jamcod
April Skies
Far Gone And Out
Happy When It Rains
All Things Pass
Chemical Animal
Some Candy Talking
Cracking Up
Nine Million Rainy Days
Pure Poor
Head On
Venal Joy
Blues From A Gun
Between Planets
In A Hole
Sometimes Always
Just Like Honey
I Hate Rock & Roll

Encore:
Darklands
Taste Of Cindy
Reverence.

Photos-videos: v_era