Πριν περίπου δέκα χρόνια βρέθηκα σε ένα live των Dead Kennedys στο εξωτερικό. Δεν πήγα επειδή θα έπαιζαν, απλώς βρέθηκα στην ίδια πόλη και είπα «γιατί όχι;». Ήξερα φυσικά ότι δεν υπήρχε Jello Biafra πλέον, αφού στην επανένωση της μπάντας δεν συμμετείχε (“No Jello, no DK”;). Ήξερα την ιστορία της μπάντας την οποία στα ντουζένια της δεν την είχα δει, ήξερα ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν απόψεις σα τα πουκάμισα, ήξερα όμως πως και οι εποχές αλλάζουν. Το live ήταν εξαιρετικό, πέρασα πολύ καλά για αυτό που πήγα να δω και να ακούσω, όντας όμως ηλικιακά αρκετά μεγάλος ώστε να καταλαβαίνω πως πολλά απ’όσα τραγουδούσαν και πρέσβευαν, ξεθώριαζαν στο μυαλό μου. Έχοντας αυτόν ακριβώς τον «πρόλογο» κατά νου, πήγα στο live των Black Flag iiii του 2025 και πέρασα πολύ καλά.

Πήγα χωρίς απαιτήσεις για...επανάσταση, χωρίς να πιστεύω ότι συμμετέχω σαν κόκκος σε ένα ακόμα λίθο στον τοίχο που θα κλείσει απ’έξω το σύστημα. Πήγα όμως για τα νιάτα μου, τότε που ονειρευόμουν λίγο πιο συχνά και λίγο πιο μακρόπνοα, πήγα γιατί μ’αρέσει η μουσική τους, πήγα για την απορία πως ακούγονται σήμερα και για κάτι ακόμα (αυτό και αν ήταν απορία): Σε τι ποσοστό, θα έβρισκε ανταπόκριση η φάση “punk/hardcore” στη σημερινή νεολαία. Έφυγα με ένα τεράστιο χαμόγελο!

Επειδή η «γκρίνια» μέσα μου καλπάζει πάντα όμως, θα ξεκινήσω με αυτήν.
Νευριάζω με τις μπάντες που έρχονται πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από 200 χρόνια καριέρας. Δεν το ξέρω σίγουρα, αλλά από το δελτίο τύπου αυτή ήταν η ενημέρωση, οπότε δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω. Εδώ δεν τελειώνει η γκρίνια, πιο κάτω έχω λίγο ακόμα.
Ας προσπαθήσω να δικαιολογήσω το χαμόγελο που προανέφερα.

Καταρχάς: Τι τερατάκια ήταν αυτοί οι τρεις πιτσιρικάδες που μάζεψε ο Greg Ginn (μοναδικός από το αρχικό σχήμα που μάλιστα ονομαζόταν Panic) σε αυτή την 4η έκδοση της μπάντας; Δεν ξέρω που τους βρήκε αλλά μπράβο του. Max Zanelly (φωνή), David Rodriguez (μπάσο) Bryce Weston (ντραμς) σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αθροιστικά να συμπληρώνουν τα χρόνια του (71) και πραγματικά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! Το ίδιο περίπου είχα αισθανθεί και στα πιτσιρίκια που είχε μαζέψει ο, αείμνηστος πλέον, Mark Wilkins των Astronauts στο live του 2019 στο Αν Club, εδώ όμως μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση το νεαρό της ηλικίας σε συνδυασμό με την απίστευτη απόδοση στη σκηνή.

Φυσικά, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει απολαυστικό αν δεν υπήρχε το καταπληκτικό κιθαριστικό κρεσέντο του Ginn να καθοδηγεί την μπάντα. Άλλοτε σε punk ή και hardcore μονοπάτια και άλλοτε να ξεφεύγει σε ένα άλλο δικό του κόσμο, με πειραματισμούς που ξεκινούσαν από prog και κατέληγαν σε post rock/doom/metal ταξίδια. To εντυπωσιακό ήταν ότι όλα αυτά συνέβαιναν τόσο ομαλά και φυσικά που το κοινό τα "απορροφούσε" και τα απολάμβανε εξίσου. Φυσικά η νεολαία, (ναι! είχε μπόλικη νεολαία, βέβαια τα 50 χρόνια που υπάρχει -με διακοπές- η μπάντα είναι πολλά, καλύπτει μπόλικες…γενιές νέων) που ήταν συγκεντρωμένη μπροστά και στο μέσο της αρένας και έδινε το ρυθμό και το…ξύλο, έδειχνε μία παραπάνω προτίμηση στις hardcore στιγμές. Σε αυτές που η Max Zanelly υπήρξε άψογη! Τρομερή και απόλυτα προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις των κομματιών φωνή, άψογη κίνηση και γενικότερη συμπεριφορά και φυσικά με ένα μόνιμο χαμόγελο. Με όλα τα παραπάνω να ισχύουν, δε γινόταν να μη φύγω και εγώ με χαμόγελο.

Υ.Γ: Λίγη γκρίνια ακόμα. Το live ήταν χωρισμένο σε 2 τμήματα. Δεν το έχω ξανασυναντήσει αλλά το δέχομαι. Όμως προσωπικά με κούρασε πολύ το 30λεπτο σχεδόν διάλειμμα. Δεν χρειαζόταν σε καμία περίπτωση, ειδικά όταν το πρώτο μέρος κράτησε περίπου 40 μόλις λεπτά και παράλληλα άργησαν να ξεκινήσουν. Χαλάλι πάντως γιατί περάσαμε καλά!

photos/videos: v_era