To live των ΣΤΟΜΑ και των 2/3 των Mob Trio μαζί με τον Marius Mathiszik που είδαμε πριν λίγες μέρες στο Φ48 θα μας μείνει βαθιά χαραγμένο στο μυαλό για καιρό. Οι λόγοι θα αναφερθούν παρακάτω εν συντομία, όμως αυτό που μπορούμε με ασφάλεια να πούμε, σαν γενική εντύπωση, είναι πως η Αθήνα είναι γεμάτη από όμορφες, κρυφές γωνιές στις οποίες εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται σπουδαία ζύμωση μεταξύ μουσικών (και καλλιτεχνών γενικότερα) με κόσμο που αναζητά κάτι διαφορετικό στη ζωή του, την πνευματική και πολιτιστική του αναζήτηση αλλά και τη διασκέδαση του.
Ένα από αυτά τα μέρη είναι το Φ48. Δεν γνωρίζω πόσο καιρό υφίσταται σα χώρος μιας και τον έμαθα από την ανακοίνωση πρόσκλησης του Αποστόλη Βασιλόπουλου για το live που θα συμμετείχε με τη (νέα) μπάντα του. Εμπιστεύομαι το μουσικό του γούστο αλλά και τους χώρους που επιλέγει οπότε δεν χρειάστηκα δεύτερη σκέψη για το αν θα ανταποκρινόμουν στο κάλεσμα.
Ένα πρώτο σημαντικό βήμα για να μπείτε στο Φ48 είναι να…το βρείτε. Η διεύθυνση σαφής, φτάνοντας όμως δε βλέπεις πουθενά ταμπέλες ή κάτι που να θυμίζει χώρο εκδηλώσεων. 'Ενα καλά κρυμμένο μυστικό και μία επιγραφή φτιαγμένη στο χέρι.

Μέσα ο χώρος μοιάζει να είναι βγαλμένος από ταινία. Το ισόγειο είναι ένας μικρός, μακρόστενος χώρος που όλα μοιάζουν diy. Παλιοί καναπέδες, τραπεζάκια και καρέκλες σε διάφορα σημεία, ένα αυτοσχέδιο bar για κάποια ποτά, ένας χώρος φερμένος από άλλους τόπους και ωραίες indie/post/electo μουσικές να καλύπτουν τις ομιλίες των 25-30 επισκεπτών. Στο βάθος μια κυκλική σιδερένια σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο, ένα ακόμα μικρότερο και σκοτεινότατο χώρο, που στολιζόταν από παράξενες κατασκευές και…καροτσάκια super market.
Το live ξεκίνησε αθόρυβα, όμως κάθε άλλο παρά βουβό εξελίχθηκε. Ο κόσμος σιγά-σιγά και σταδιακά ξεκίνησε να κατεβαίνει προς το υπόγειο ενώ το fuzz της κιθάρας και τα πρώτα ρυθμικά κελεύσματα από τα ντραμς, επιβεβαίωναν ότι θα ζήσουμε κάτι πολύ δυνατό.

Όπως και έγινε. Ο επιβλητικός στα τύμπανα Πέτρος Κολοτούρος έδινε μεγάλη παράσταση αλλά και το σωστό ρυθμό στον Σπύρο Ευαγγελάτο να φτιάξει φοβέρες ψυχεδελικές ατμόσφαιρες τόσο με τη φωνή όσο και με την μπασοκιθάρα του. Παράλληλα, ο ίδιος έπαιζε και με την ηλεκτρονική κονσόλα και το laptop μπροστά του, με τον Αποστόλη Βασιλόπουλο να δίνει περισσότερη ένταση και απίστευτο βάθος με την κιθάρα του. Aυτοί οι τρεις είναι το ΣΤΟΜΑ.
Η όλη κατάσταση, η έντονη μουσική που "έπαιζε" μεταξύ kraut, ψυχεδέλειας και αυτοσχεδιασμών, οι πειραματισμοί με τις ιαχές (η ανυπαρξια στίχων ή λέξεων) του Σπύρου, ο λίγος -ζεστός και πιστός- κόσμος που καθόταν στο πάτωμα, το σκοτάδι, ακόμα και το ότι δεν βρίσκαμε εύκολα το ίδιο το Φ48, αλλά και οι γραμμές του τραίνου που είδαμε ερχόμενοι, η παρεΐστικη ατμόσφαιρα στο ισόγειο όταν μπήκαμε, όλα δημιουργούσαν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα.

Μάλιστα, μου έφεραν στο μυαλό κάτι που φυσικά δεν είχα ζήσει live αλλά κάπως έτσι το φανταζόμουν: την κολεκτίβα των Godspeed You! Black Emperor, την γειτονιά Mile End που βρισκόταν σε υποβαθμισμένη περιοχή του Montreal και το Hotel2Tango τους, απ’όπου ξεπετάχτηκαν δεκάδες συγκροτήματα (φυσικά και οι ίδιοι), δημιουργήθηκε μία παγκόσμια μουσική τάση, έλαμψε η μουσική και η καλλιτεχνία της πόλης. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα και εδώ, για το τι ακριβώς εννοώ.
Μπορεί ο παραλληλισμός να είναι υπερβολικός, μπορεί να μην φτιαχτεί μουσική τάση, νέο ρεύμα (κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος), όμως όλα ταίριαζαν με αυτό που είχα στο μυαλό μου για το Hotel2Tango και την όλη GodSpeedYou! φάση, την οποία φυσικά και μνημονεύω γιατί λατρεύω. Όπως λάτρεψα και τη φάση που ζήσαμε στο εν λόγω live.

Όλα τα ανωτέρω τα επιβεβαίωσε στο μυαλό μου και η επόμενη τριάδα μουσικών που συνέχισε σε παρόμοιο μοτίβο να μας συνεπαίρνει μουσικά. Πάλι τρεις μουσικοί, ντραμς, μπάσο με τα 2/3 των Mob Trio (Παναγιώτης Κωστόπουλος και Αλέξανδρος Δελής) και κιθάρα από τον Marius Mathiszik. Τους δύο πρώτους άλλωστε, τους είχαμε δει πολύ πρόσφατα και ξέραμε ότι το παίξιμό τους είναι εξαιρετικό.

Το ύφος αλλά και οι ρυθμοί εδώ έκλιναν περισσότερο προς jazz (free Jazz) όμως υπήρχε επίσης έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και των πειραματισμών. Έτσι, συνεχίσαμε να βρισκόμαστε σε ένα ονειρικό ταξίδι, μην ξέροντας ποια θα είναι η επόμενη νότα, ο επόμενος ρυθμός και το επόμενο μουσικό κλίμα που θα συναντούσαμε. Ο κόσμος συνέχισε να λικνίζεται στους ρυθμούς, δεχόμενος σεληνιασμένος τα καλά μουσικά κύματα που έρχονταν από τη σκηνή.
Φοβερή φάση, ελπίζουμε σύντομα να ξαναδούμε τις μπάντες σε αυτόν ή σε αντίστοιχα μυστηριώδεις, χαλαρούς και οικείους χώρους.

Photos/Videos: (αν και σε μεγάααλα σκοτάδια) v_era