o dino valente ήταν τόσο αληθινός που θα μπορούσε να μην υπάρχει. δεν υπήρχε ποτέ εξάλλου γιατί η αρχική του επιθυμία ήταν να ονομάζεται dino valenti, η εταιρεία όμως που κυκλοφόρησε το πρώτο και τελικά μοναδικό προσωπικό του album επέμενε στην εκδίωξη του τελικού ‘i’ προς χάριν του ‘e’, το οποίο (υποθέτω) θα προσέδιδε μια άλλη αγοραστική αύρα σε αυτόν το νέο, μυστηριώδη τραγουδοποιό που ήδη είχε προλάβει να ανακατώσει τη σκηνή με την αλλόκοτη ύπαρξη του τη δεκαετία του '60

σαν κουτάβι που μπλέκεται στα πόδια σου, σαν υποχρεωτικό κυριακάτικο ανάγνωσμα, σχεδόν εκβιαστικά, ο δίσκος του chet powers (το πραγματικό όνομα του dino valente) σχεδόν επιβλήθηκε στη μέρα. δίσκος μυθικός για διάφορους ανθρώπους και για τους πλέον διαφορετικούς λόγους. ανάμεσα στους εφηβικούς φίλους, θυμάμαι άρνηση, σχεδόν αποστροφή, για το μελανό τόνο του album, θυμάμαι προτάσεις που δεν ολοκληρώνονταν μπροστά στην οδυνηρή ομορφιά του. δίσκος μυθικός και για αυτήν την περίεργη ράτσα των συλλεκτών βινυλίου που νομίζω ακόμα θεωρούνε τις πρώτες σειρές αντιτύπων κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο στο ανεξήγητο κυνήγι τους

πριν προσχωρήσει επίσημα στους quicksliver messenger service ως βασικός τραγουδιστής και συνθέτης, ο dino valente έχει προλάβει και έχει κάνει ήδη πολλά, φτιάχνοντας ένα όνομα ως songwriters' songwriter. το 1968, αμέσως μετά την αποφυλάκιση του (αυτό που φαντάζεστε), θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο ποσό χρημάτων για να ολοκληρώσει το πρώτο του προσωπικό album. τα διαπιστευτήρια για μια τέτοια εμπιστοσύνη τα έχει κερδίσει ως συνθέτης του απόλυτου ύμνου του love and peace πνεύματος της δεκαετίας του ’60, του 'get together', κομμάτι που εμείς μάθαμε από την κονιορτοποίηση που του επιφύλαξε ο krist novoselic στην εισαγωγή του 'territorial pissings' των nirvana (αυτές ήταν οι μέρες)

και ενώ οι ηχογραφήσεις του album ξεκινούν αρμονικά, ο dv αναποδογυρίζει τα sessions, διώχνοντας τόνους ενορχήστρωσης από το στούντιο και μένοντας τελικά μόνος με την δωδεκάχορδη κιθάρα του. ήταν μια σοφή κίνηση. το νευρικό του παίξιμο στο όργανο δίνει ένα σχεδόν συμφωνικό τείχος στα τραγούδια, και έπειτα η φωνή του ίπταται πάνω από αυτό το διάτρητο φρούριο, σε ελιγμούς οριακούς, που τη φέρνουν πιο κοντά σε μια τρομπέτα που αλυχτά. δεν μπορώ να πω πολλά για μια τέτοια φωνή, δεν σε αφήνει η ίδια εξάλλου. αφοπλίζει, έχει το εύρος κλεισίματος ταινίας, είναι φωνή που μπορούν να κρυφτούν πολλοί και πολλά μέσα της, σα να την ελέγχει ένας τρελός θεός. προσωπικά δεν έχω ξανακούσει άνθρωπο να τραγουδάει έτσι τη λέξη ‘time’, 4 γράμματα τεντωμένα σε κάτι που μοιάζει με παράπονο ορφανού ζώου

στέκομαι αντιφατικά μπροστά σε ένα τέτοιο album. είναι πολύ δύσκολο να το ακούσεις χωρίς να αντιδράσουν οι δακρυΐκοί σου αδένες. πολλές φορές δεν χρειάζεται να νιώθεις έτσι με τη μουσική, αλλά με το που κυλήσει ο δίσκος στα πρώτα του αυλάκια είναι σα να μην σου αφήνει καμία πρωτοβουλία σε αυτό. είναι λοιπόν σα να μην ήξερε ο dino valente τους αφηγηματικούς τρόπους να αναπαραστήσει το θυμικό, να βάλει σε κανάλια το συναίσθημα. γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ωμή πρώτη ύλη, το φτιασίδι της τέχνης έχει φύγει για τσιγάρο στα παρασκήνια και στη σκηνή ξεσπάει ένα δρώμενο. στην ουσία δεν υπάρχει σκηνή, αλλά αυτό που κρύβεται στις σκιές ενός τραγουδοποιού όταν φωνή και όργανο συντονίζονται και κλειδώνουν σαν σαγόνι. η δύναμη ζωής είναι ασύγκριτη

δεν ξέρω αν είναι από τα σημαντικότερα folk album της δεκαετίας του ’60, ξέρω όμως ότι είναι από τα πλέον απαραίτητα και πέρα από τη folk, δείχνοντας πόσο μακρυά μπορεί να πάει μια ανθρώπινη φωνή με μια κιθάρα όταν δεν φοβάται να πέσει πάνω στους τοίχους τσακίζοντας την περηφάνεια της. δίσκος που θυμίζει το γενναίο σύρσιμο του john frusciante στα πρώτα του αξεπέραστα album, τραγούδια που θα μπορούσαν να φτιάξουν μια ολόκληρη ταινία για τον vincent gallo αν δεν ήταν τόσο ανερυθρίαστα αληθινά
μια ακρόαση μπορεί να είναι και αρκετή, έπειτα ζει για πάντα μέσα σου

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era