για αυτό λατρεύω τη δεκαετία του ’60, γιατί δίνει, κάνει deliver που λέμε και εδώ, εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν καταχωρηθεί και αρχειοθετηθεί στον όροφο των 60s, ξεπροβάλλει ένα album και ανοίγει η ψυχή σου με αυτή τη συναισθηματική γενναιοδωρία που χάριζε απλόχερα η εποχή

υπεύθυνος για αυτή τη μελοδραματική εισαγωγή είναι ο harumi. κάπως, με ένα μαγικό τρόπο, ένας άγνωστος γιαπωνέζος κατάφερε το 1967 να εντοπίσει το φημισμένο παραγωγό tom wilson (simon & garfunkel, nico, bob dylan) στη νέα υόρκη και να τον πείσει να αναλάβει την υλοποίηση του πρώτου του album

ο harumi (όνομα γυναικείο παρακαλώ) θα τραγουδήσει στα αγγλικά και όχι στα γιαπωνέζικα. ας μην ανακινήσει υποψίες αυτό περί μιμητισμού ή θαμπώματος από την κυρίαρχη δυτική κουλτούρα του τότε (μην ξεχνάμε άλλωστε την πραγματεία του julian cope για τη ψυχεδελική/πειραματική σκηνή της δεκαετίας του ’60 στην ιαπωνία, το 'japrocksampler' - εξάλλου η ψυχεδέλεια είναι σαν την κερασιά, φύεται παντού)

και όλο αυτό που παραδίδει ο harumi εδώ είναι όντως μητρικό. σκόρπια πετράδια ψυχεδελικής pop που φέρνουν στο νου τους zombies, τον donovan, ενώ σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι νωτισμένα από ένα blue eyed soul πνεύμα, με τα πνευστά να υποκλίνονται στην stax, όλα αυτά στις σωστές, κατάλληλες δόσεις που δεν θα αποτρέψει κανέναν μη-θιασώτη αυτών των ήχων να νιώσει το απόλυτα feel-good άγγιγμα αυτών των τραγουδιών. πάνω από όλα αυτά, ο harumi τραγουδάει σαν μαστουρωμένος αστροναύτης, σαν ένας smokey robinson με διεσταλμένα μάτια

και ενώ έχει δημιουργηθεί ένα θεσπέσιο κλίμα με 11 τραγούδια σαν αυτά που περιγράψαμε, ο δίσκος θα κλείσει με δύο far-out extended cuts που φέρνουν τούμπα όλη την προσπάθεια, αλλά ταυτόχρονα συνοψίζουν και το zeitgeist των καιρών. ήταν κάτι εξάλλου που συνέβαινε συχνά, κάποιοι μάλλον έριχναν λίγο acid παραπάνω και θεωρούσαν καλή ιδέα να μπουν στο στούντιο και να γράψουν μια ημίωρη ραψωδία. λογικά αυτοί περάσανε καλύτερα από εμάς, αλλά ίσως είναι προτιμότερο να τα ζεις αυτά παρά να τα ακούς. με αυτό, δεν θέλω να τα αδικήσω καθόλου ως ηχογραφήματα, το ένα είναι και πολύ συγκινητικό μάλιστα, μιας και μιλάει για μια έγκυο σκυλίτσα. όμως είναι κάπως σαν τον φίλο σε μια παρέα που έχει ξεφύγει σε άλλους χημικούς ουρανούς. δεν σε ενοχλεί, απλά πιάνετε άλλο σταθμό στο ραδιόφωνο

θέλω να προσέξετε τα μπάσα, πόσο μπροστά είναι στη μίξη, στήνοντας grooves που κοιτάνε προς david axelrod μεριά. για τον υπογράφοντα, οι παραγωγές της δεκαετίας του ’60 ήταν και παραμένουν οι κορυφαίες (αν και αυτή είναι λίγο λασπώδης σε σημεία). όλα αναπνέουν, όλα δονούνται (κίτρινη κάρτα για χιπισμό, το ξέρω). κομμάτια έτοιμα για σαμπλάρισμα, βουτήξτε (βουτήξτε όχι κατά το κλέψτε) και μετά αποδώστε τα εύσημα

δίσκος που έπαιξε και έσωσε την υπόληψη της ημέρας. δίσκος που στάζει καλοκαίρι (κόκκινη κάρτα, έφυγα)

για πάμε,

Ακούστε

sd

 η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era