ελπίζω να μην έχετε βαρεθεί με τα albums που ανεβαίνουν εδώ μέσα. ή και να έχετε βαρεθεί, είναι πολύ λογικό, όπως και να ‘χει, κάποιοι συνεχίζουμε, κάποιοι συνεχίζουν για εμάς, στον αυτόματο πιλότο, δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι εδώ πάντα, κάποιοι χαλαρώνουν, κάποιοι δίνουν, σημασία έχει να προχωράει η ιστορία

σήμερα άκουγα ένα album που με ένα τρόπο ταιριάζει, ή μάλλον, μοιάζει στην οριζόντια μελαγχολία της ημέρας. ας μη γελιόμαστε, οι μέρες του πάσχα κάθονται πάνω στην απογείωση της άνοιξης, αυτό δεν είναι τυχαίο. υπάρχει ένας συμβολισμός εδώ, τον φέρνουμε μέσα στα κεφάλια μας, όλοι κάπως είναι σα να αλλάζουμε δέρμα, αυτό το μεγάλο ανακάτωμα, από τη χαρά στη λύπη και πάλι πίσω

ένα album λοιπόν για αυτούς που θα ήθελαν σήμερα να ζητήσουν συγχώρεση και ένα album για αυτούς που δεν έχουν να ζητήσουν συγχώρεση από κανέναν (κανονικά έπρεπε να ανεβάσω virgin prunes, αλλά τέλος πάντων). το πρώτο album των bark psychosis, το album που γέννησε τον όρο post - rock πίσω στο 1994, από το στόμα του simon raynolds

τι έχουμε εδώ; μάλλον όλους τους καλούς, ή τους καλύτερους, λόγους που αυτό το ρεύμα έφερε τα πάνω κάτω. μια αγέλη ελεύθερων μυαλών που έλιωσε στα φοιτητικά της χρόνια μέσα σε extreme ήχους, λατρεύοντας τους napalm death, τους swans, τους big black, τους sonic youth των 80s, και κάποια στιγμή ακούσανε τη γόνιμη έκταση που απλωνόταν στις συνθέσεις των talk talk. music freaks, κάποιος είχε μια άκρη σε μια εκκλησία, άρχισαν να παίζουν και να ηχογραφούν εκεί, δανειζόμενοι εξοπλισμό από όπου μπορούν για να φτάσουν εκεί, στο hex, ενώ γράφουν μετά τα μεσάνυχτα για να έχει ηρεμήσει η κίνηση στους δρόμους. με τέτοιους ανθρώπους θέλω να τα πίνω

από το dub πήραν το χώρο, από τη jazz τις υφές, από την ηλεκτρονική μουσική το trigger του ήχου με τον εγκέφαλο, από το rock τον ηλεκτρισμό, από το post - punk την αφοβία, από την pop την ανάγκη να είσαι ευθύς, από την κλασσική μουσική το άπλωμα στο χρόνο, πέρα από τις νότες, στον υφαντόκοσμο που βρίσκεται πίσω από αυτό που φτιάχνεις, αυτό που σε ακούει ενώ του δίνεις μορφή

πραγματικά τυχερός όποιος το άκουσε πίσω στο 1994, φίλοι που το κάνατε, μιλήστε
και αν η ακρόαση του album αποκαλύπτει μια σταθερά πίσω στο παρελθόν, αυτή είναι στο πολύ άμεσο παρελθόν και δεν είναι άλλη από τους talk talk των spirit of eden και laughing stock. όλα εδώ το φωνάζουν με αγάπη, για αυτή τη χαμηλόφωνη αποκάλυψη για τη μουσική, που ξαναξύπνησε το χώρο ως το μεγάλο δοχείο του ήχου, τον mark hollis, που ήταν σα να έλεγε, άσε τα πουλιά να μείνουν μέσα στο studio, άσε και το γέλιο της άνοιξης, δεν πειράζει

φίλες, φίλοι, κρατηθείτε, όλες, όλοι θέλουν να σας ξαναδούν εκεί έξω, και αυτό είναι ένα album να μας θυμίζει τις πιο τρελές και όμορφες μας μέρες

αφιερωμένο στον αδερφό John Podeszwa που έχει ανεβάσει ήδη το codename: dustsucker, το δεύτερο τους album, το οποίο ίσως και αγαπώ περισσότερο, αλλά εδώ έχουμε την πρώτη μεγάλη κοπάνα που μας έκανε αυτό που πάνω – κάτω είμαστε

καλό μας ξημέρωμα,

Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: vera