έχω δει στον ύπνο μου ότι έχω πάρει ελικόπτερο με μια φίλη για να πάμε να δούμε τους fugazi. το όνειρο σταμάτησε όταν φτάσαμε έξω από το venue. το όνειρο δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και εδώ στην αθήνα, μιας και δεν κατάφεραν να εμφανιστούν στο αν ή στη βίλα, όπως θέλει ο θρύλος, και όχι από δική τους επιθυμία

η λέξη fugazi θα κάνει κάποιες και κάποιους να συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του κειμένου σχεδόν αυτοματικά, είναι η μαγική επιρροή που έχουν τα γράμματα αυτά όταν σχηματίζουν αυτή τη λέξη, για ένα συγκρότημα που είμαι βέβαιος ότι πολλές και πολλοί από εμάς έχουμε φτιάξει ένα δωμάτιο στο μυαλό μας και τους αφήνουμε να πηγαινοέρχονται

δεν θέλω να μιλήσω όμως για τους fugazi, αλλά για ένα συγκρότημα - σκαλί προς τη δημιουργία τους, αυτά που τα ρουφάει η ιστορία και τα φτύνει πίσω γιατί ήταν τόσο αδιαπραγμάτευτα έτοιμα

φτιαγμένοι την άνοιξη του 1987, οι happy go licky (παραφθορά της φράσης happy-go-lucky που σημαίνει κάτι σαν 'cheerfully unconcerned about the future') άντεξαν για περίπου ενάμιση χρόνο. είχαν μόλις βγει από τα συντρίμμια ενός από τα ουσιαστικότερα punk συγκροτήματα στο βορειαμερικάνικο τοπίο της δεκαετίας του ’80, τους rites of spring (ναι, φυσικά από το έργο του stravinsky). για την ακρίβεια είχαν ακριβώς τα ίδια μέλη. τώρα αυτό είναι κάτι περίεργο, συνήθως όταν διαλύεται ένα συγκρότημα, εάν συνεχίσει με κάποια άλλη μορφή, δεν το κάνει με την ίδια σύνθεση. στην περίπτωση μας εδώ, δεν είναι απλά σαν να αλλάζει όνομα κάποιος, αλλά και προσωπικότητα μαζί, το χρώμα στα μάτια του

δεν υπάρχει καμία studio ηχογράφηση από τα έργα και τις ημέρες των happy go licky, μόνο αυτό το album με σταχυολογημένες live στιγμές, και το λέω αυτό σχεδόν με ανακούφιση, μιας και θα ήταν τουλάχιστον απογοητευτικό ένα studio ντοκουμέντο να μην αποτύπωνε την οργιαστική δύναμη που με το ζόρι συγκρατεί εδώ η μαγνητοταινία. συγκρότημα που έπαιζε σα να φορούσε ωρολογιακή βόμβα, θα διαλυθεί, τόσο μυθικά, την πρωτοχρονιά του 1988

και από ήχο τι γίνεται; tapes, feedbacks πλήρως χορογραφημένα, κιθάρες σε μια drone ‘n’ roll δίνη, μπάσο αλύπητα μινιμαλιστικό. μπορούμε να φανταστούμε τον guy picciotto (το δικό μας καλύτερο frontman όλων των εποχών) να σαρώνει όλη τη σκηνή με τις υπέροχες αραχνοειδείς κινήσεις του, τον brendan canty να κάνει τα drums ευτυχισμένα, το holy noise από τις κιθάρες του eddie janney, το μπάσο του mike fellows να τα συγκρατεί όλα πριν την οριστική εκτροπή

στο ‘twist and shout’, όταν γίνεται το πρώτο ξέσπασμα, υπάρχει μια ανατριχιαστική στιγμή: κάποιος από το ακροατήριο ουρλιάζει τόσο αυθόρμητα (και ταιριαστά με το χείμαρρο που μόλις κατευθύνεται πάνω του) που σε κάνει να εκλιπαρείς για την επόμενη στιγμή που θα βρεθείς σε μια συναυλία και κάποιος θα σε κάνει να νιώσεις τόσο έκρυθμος και αγνά απρόβλεπτος

εύχομαι λοιπόν να σας φέρει στο νου εκείνη την υπέροχα προσωπική και εκστατική στιγμή όταν μπαίνετε ανυποψίαστοι στο χώρο μιας συναυλίας και σε λίγα λεπτά ένα άγνωστο, μυστηριώδες συγκρότημα θα ανέβει στη σκηνή και θα κάνει hijack σε εσάς, τις αισθήσεις σας, το μυαλό και το σώμα σας, αλλά εσείς ακόμα δεν το ξέρετε αυτό, ότι σε λίγο κάποιος θα σας αλλάξει, θα αλλάξει, έστω και για λίγο, το όνομα σας, το χρώμα στα μάτια σας

let the sugar rise

Aκούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era