αν δεν κάνω λάθος, η έκφραση ‘big in japan’ αναφέρεται σε προνομιούχους εν τέλει καλλιτέχνες που τους διαφεύγει η επιτυχία στα μεγάλα σαλόνια της δύσης και γνωρίζουν μια ανέλπιστη καταξίωση στην ιαπωνία. αναρωτιέμαι αν αυτό ισχύει και για τους ιάπωνες καλλιτέχνες

μιλάω για τις saboten, ένα γιαπωνέζικο all-girl group που φτιάχτηκε στο τόκυο το 1981, όντας παθιασμένο με τον satie και με μοναδικό σκοπό να αποδώσει τις συνθέσεις του σε ένα ‘rock’ κάδρο. στην πορεία όμως, όπως και συμβαίνει στην υπέροχα ατυχηματική ζωή των συγκροτημάτων, ανακάλυψαν πως είχαν μέσα τους μια άλλη μουσική, τη δική τους μουσική

σε αυτήν μπορούμε να δούμε τα χνάρια άλλων γυναικείων συγκροτημάτων των καιρών τους, που όμως, και εδώ είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης, δρούσαν σε απόλυτο πρώτο χρόνο, πόσω μάλλον σε ένα πολύβουο και εν βρασμώ πολιτισμικά λονδίνο. έτσι, μπορούμε να βρούμε ομοιότητες με τις raincoats (το album των saboten έχει μια ρυθμική αγωγή που το φέρνει κοντά στο αριστουργηματικό odyshape, ενώ οι τόνοι του το φέρνουν τελικά πιο κοντά στο πρώτο ομότιτλο των raincoats), τις slits, κάποιοι λένε τους massacre, το μόνο σίγουρο είναι ότι συνεργάστηκαν με τον fred frith σε ένα πνεύμα αμοιβαίας εκτίμησης, και μάλισταν ξαναδούλεψαν μαζί πριν κάποια χρόνια όταν επιτέλους κυκλοφόρησαν τις εκδοχές τους σε κάποια κομμάτια του satie. το λέω ξανά όμως, όπως λέει και η λένα: ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1982, ο χρόνος είναι ελάχιστος ιστορικά

το υλικό σφύζει αυτοπεποίθησης. η παραγωγή είναι textbook post - punk, τα παιξίματα περίτεχνα αλλά και ευθύβολα, η μπάντα κινείται σαν μονάδα, ενώ διακρίνει κανείς μια whimsical pop λογική (γράφω whimsical γιατί δεν ξέρω πως να το πω στα ελληνικά), η οποία και προκαλεί μια ευχάριστη αποσταθεροποίηση. και στο 'エテンラク' παραδίδουν ένα μικρό κομψοτέχνημα, όπου ένα πλήκτρο δημιουργεί υπέροχα αραβουργήματα πάνω σε σκοτεινές βελονιές της κιθάρας. απίθανο

λέμε μερικές φορές πως αναλωνόμαστε σε εγκυκλοπαιδικά ακούσματα, μόνο και μόνο για να έχουμε μια φιλολογική γνώση μιας μουσικής που όταν κυκλοφόρησε κινήθηκε κάτω από την ακτίνα του ραντάρ. συμφωνώ, αλλά ώρες - ώρες περισσότερο διαφωνώ, γιατί έτσι, σε ένα πνεύμα ιστορικισμού, κοιτώντας και αποτιμώντας το πριν δηλαδή με μια γνώση του τώρα, τοποθετούμε κάτι στις προθέσεις των ανθρώπων που ίσως δεν υπήρχε ποτέ εκεί εξαρχής. όπως εδώ, όπου έχουμε να κάνουμε με μια αθωότητα σχεδόν εκρηκτική, η οποία άνθιζε για τον εαυτό της, ένα σχήμα που ύφαινε τον ιστό του στωικά αλλά στέρεα, χωρίς να νοιάζεται εάν υπάρχει κάποιος γύρω του να το κοιτάει. όπως τα λουλούδια στο γκρεμό, που ριζώνουν γερά και εσύ δεν μπορείς να τα δεις και αυτά πολύ περισσότερο δεν ζητάνε το βλέμμα σου για να υπάρξουν

υπόκλιση,

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era