είδα μια ραχοκοκαλιά πριν στον ουρανό ενώ οδηγούσα και σκέφτηκα τους flaming lips, σκέφτηκα το embryonic, θυμήθηκα τον καθηγητή λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο που γελούσε με το αποκάλυψη τώρα ως σπουδαία ταινία και άξια μεταφορά της καρδιάς του σκότους, προκαλώντας μας να διαβάσουμε το βιβλίο του κόνραντ εάν θέλουμε πραγματικά να κατέβουμε στην καρδιά του σκότους και να μην χαριεντιζόμαστε με την καλοστημένη τρέλα του κόπολα. πιστεύω θα του άρεσε το embryonic και εύχομαι να ζει ακόμα

το embryonic είναι ένα απόστημα, ο κακός σπόρος στη δισκογραφία των flaming lips, αλλά και μια μαύρη τρύπα για το μουσικό τοπίο, όταν και πρωτοκυκλοφόρησε πίσω στο 2009. ό,τι αγγίζει, το μολύνει, έχει τη γεύση της πικρής σταγόνας που κρύβεται μέσα στο λουλούδι όταν σπας το μίσχο από το άνθος και νομίζεις ότι για μια στιγμή το πιο όμορφο πράγμα στον πλανήτη σε δηλητηρίασε

για ένα σχήμα που ξεκίνησε φτιάχνοντας μέτριους ή ακόμα και κακούς δίσκους (είναι ένα ταλέντο και αυτό), στη δεκαετία του ’90, όταν άρχισαν προς έκπληξη όλων να παραδίδουν έναν μετά τον άλλον δίσκους λυσσεργικής ομορφιάς, στο τέλος της χιλιετίας, όταν έγιναν κεντρικό σχήμα και συγκρότημα αναφοράς για τα μουσικά πεπραγμένα, στο 2009, όταν το embryonic έφτασε με το σημάδι του κάιν στο μέτωπο και προκάλεσε ανησυχία όταν έπαιξε στα συστήματα μας: πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει διατηρηθεί σε τέτοια επίπεδα έμπνευσης για τόσα συναπτά έτη, να έχει κυκλοφορήσει τουλάχιστον 3 δίσκους που θα έμπαιναν αξιωματικά σε κάθε λίστα '1001 album που πρέπει να ακούσεις πριν τα τινάξεις' και ξαφνικά να παραδίδει ένα δίσκο που καταπίνει όλα τα προηγούμενα, σαν ένα σαρκοβόρο στόμα που στο τέλος τρώει τον εαυτό του;

οι pink floyd, οι black sabbath, οι king crimson, οι can, ο ηλεκτρικός miles, οι butthole surfers, όλοι οι μουσικοί ναοί των flaming lips δηλαδή, είναι εδώ, αλλά τυλιγμένοι στις φλόγες. η παραγωγή του dave fridmann σπρώχνει όλο το οικοδόμημα σε συχνότητες οδοντικές, σε ένα post-production όραμα που αξιοποίησε τον κορεσμό του ήχου ως νέο πεδίο συγκίνησης, από τις ελάχιστες φορές που το ψηφιακό θα πλησιάσει τόσο κοντά το κυτταρικό. όλα τα παραπάνω έχουν κλειστεί μέσα στο μελίσσι του embryonic, φτιάχνοντας αργά και μοχθήρα ένα μαύρο μέλι

τραγούδι με το τραγούδι, το embryonic γίνεται αυτό που υποδηλώνει η ίδια η λέξη, μια χαρτογράφηση αυτών που μπορεί να σκέφτεται ένα έμβρυο, αλλά ένα έμβρυο σκέφτεται χωρίς λέξεις, δηλαδή δεν σκέφτεται, τα συναισθήματα για αυτό είναι θερμικά φαινόμενα, κύματα έντασης, υγρές εικόνες. το embryonic είναι η προσπάθεια τεσσάρων ενηλίκων να γυρίσουν στο φαντασιακό προ-γενέθλιο τόπο, για να ξαναπαίξουν στο μυαλό τους τη σκηνή που είναι αναγκασμένοι να βγουν και να αντικρύσουν το απαίσιο φως της ζωής, μέσα από κολλώδη αγάπη, γεμάτοι φόνο και θαύμα στα μάτια

ως συμβατικός δίσκος, το embryonic έδειξε ότι μπορεί να υπάρχουν ακόμα δίσκοι αναφοράς στη μετά - ok computer εποχή, δίσκοι που θα διεκδικήσουν επιρροή στη ψηφιακή επιπολαιότητα που κατέκλυσε το φάσμα της ακοής μας, δίσκοι που ρουφάνε ζωτική ενέργεια από τους γύρω τους με θράσος, όπως ο daniel day lewis απλώνει το καλαμάκι του από την άλλη άκρη του δωματίου και σου πίνει το milkshake, δίσκοι αδιαπέρατοι που αρνούνται να μετακινηθούν για να περάσεις, ταυτόσημοι με το βάρος τους, σύμφυτοι με το αρνητικό τους φως (το σημάδι του κάιν), συνώνυμοι με το υπαρξιακό τους σκοτάδι. 11 χρόνια μετά παραμένει ένα ακατανίκητο album. και να σκεφτούμε πως αυτό που το ακολούθησε, το the terror, ίσως είναι και ένα σκαλί πιο πάνω, αυτά όμως μάλλον ισχύουν για εμάς που στους flaming lips βλέπουμε ένα σχήμα το οποίο με την κάθε δουλειά που καταθέτει τοποθετείται μίλια εργασίας μπροστά από κάθε άλλο συγκρότημα στον πλανήτη (καμία αντικειμενικότητα, δεν υπάρχει εξάλλου), τους flaming lips που είναι το δικό μας μητρικό πλοίο, όπως για άλλους αστρόπληκτους ήταν οι pink floyd

συντριπτικό άκουσμα, ακόμα και τώρα το προσεγγίζω με προσοχή, σα να πρέπει να τραβήξω κάτι για να αμυνθώ






Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
Cover photo: v_era