Το γνωστό ηλεκτρονικό synth duo της Ειρήνης Τηνιακού και του Γιώργου Κατσάνου, οι Incirrina, θα εμφανιστεί τη δεύτερη μέρα (Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου) του φετινού Death Disco Open Air Festival (20-21 Σεπτεμβρίου, Τεχνόπολη. Επ' ευκαρία αυτής της εμφάνισης, απάντησαν με πολύ ζήλο στο SpeeditUp 21 και είχαμε έτσι την ευκαιρία να μάθουμε πολλά σχετικά με τις απόψεις και τις προτιμίσεις τους.
Διαβάστε παρακάτω και σπεύστε να τους δείτε live.

Είμαστε οι Incirrina, πήραμε το όνομα από ένα είδος χταποδιού καθώς μας αρέσουν πολύ τα πλάσματα του βυθού. Επίσης γιατί πολλοί φίλοι του Γιώργου τον αποκαλούσαν έτσι, επειδή μπορεί να παίξει ταυτόχρονα πολλά όργανα. Το είδος της μουσικής που παίζουμε είναι cold wave/dark electronic/minimal synth, μεέμφαση στον αναλογικό ήχο που αγαπούμε πολύ, και με μηδενική χρήση υπολογιστή.

Tρία συγκροτήματα που αγαπάμε πολύ είναι οι Joy Division, οι Kraftwerk και οι Depeche Mode.

Ένα κομμάτι μας, αντιπροσωπευτικό του ήχου μας, είναι τo Dance Of The Dark (ακούστε το παρακάτω).

Οι περισσότεροι από τους στίχους μας αναφέρονται σε θέματα όπως η βιοπολιτική, η κοινωνική βία, η απομόνωση, αλλά και στην ομορφιά πραγμάτων και στιγμών της ζωής. Τους υπογράφει ο ποιητής Κωνσταντίνος Λόντος με τον οποίο μας συνδέει μια βαθειά σχέση φιλίας και επικοινωνίας, τα τραγούδια γεννιούνται μέσα από πολύ έντονες συζητήσεις, διεργασίες, ιδέες, συναισθήματα που βιώνουμε και ανταλάσσουμε μεταξύ μας. Μας εμπνέουν όσα συμβαίνουν γύρω μας - κυρίως όσα μας πονάνε, όπως η ολοένα και πιο δύσκολη καθημερινότητα, η σχέση του ατόμου με τα τρομερά γεγονότα της εποχής μας, τα κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα...όλα αυτά για τα οποία θέλουμε να μιλήσουμε, ο Κωνσταντίνος τα μεταμορφώνει σε λέξεις τις οποίες τραγουδάμε. Επίσης μας εξάπτουν την φαντασία θέματα όπως η σχέση με τον χρόνο και την μυστηριακή πλευρά της ζωής, καθώς και γυναικείες φιγούρες και "τύποι" - αερικά/νεράιδες της πόλης όπως η Αλεξία μας, η "μούσα" της μπάντας, για την οποία έχουν γραφτεί αρκετά από τα τραγούδια και η οποία εχει παίξει σε όλα τα βίντεο κλιπ μας τα τελευταια 3 χρόνια - αλλά και "καθημερινές" φιγούρες, εργαζόμενες, γυναίκες του μόχθου. Οτιδήποτε μας τραβήξει το ενδιαφέρον, ξυπνήσει μια θαμμένη μνήμη ή συναίσθημα, μιλήσει με κάποιον τρόπο στην ψυχή μας, σύντομα βρίσκει την θέση του στα τραγούδια μας.

Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή για live ως Incirrina, είχαμε κουβαλήσει τόσα πολλά σύνθια και πετάλια που μετά βίας χωρούσαμε στη μικρή σκηνή που μας φιλοξενούσε, γινόταν ένα χάος από καλώδια και τελικά, ενώ είχαμε τεράστια χαρά για αυτό το πρώτο live, φαινόμασταν πολύ μουτρωμένοι και σοβαροί, επειδή απλά προσπαθούσαμε να μην σκοντάψουμε και μπουρδουκλωθούμε μέσα στον χαμό.

Το μουσικό ραδιόφωνο (των FM), είναι ένα μέσον με τεράστιες μεν, αναξιοποίητες δε, στις περισσότερες περιπτώσεις, δυνατότητες ως προς την αναμετάδοση διαφορετικών ακουσμάτων πέρα από τα καθιερωμένα. Ενώ υπάρχουν τόσα καινούρια και ενδιαφέροντα συγκροτήματα και μουσικές όλων των ειδών, φαίνεται σαν να υπάρχει μια στασιμότητα και επαναληπτικότητα σε συγκεκριμμένα ρεπερτόρια και μουσικές επιλογές. Ομολογούμε οτι εμείς έχουμε μια αδυναμία στα SW, μας αρέσει να ακούμε τα βράδυα μουσικές από διάφορες χώρες, με "χιόνια" και παράσιτα.

Θα θέλαμε κάποτε να παίξουμε live σε κάποιον γοτθικό καθεδρικό ναό ή σε κάποιο τεράστιο σπήλαιο με σταλακτίτες.

Θα γουστάραμε να ήταν δική μας σύνθεση το Oxygène του Jean - Michel Jarre, μας έχει σημαδέψει και τους δύο αυτός ο δίσκος.

Ένα live που παραβρεθήκαμε -σαν θεατές- και μας «πήρε τα μυαλά», ήταν το live του Roger Waters The Wall Live στο ΟΑΚΑ το 2011.

Ένα λάθος που δεν πρέπει να κάνει όποιος σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να κουβαλήσει το "Εγώ" του στην μπάντα χωρίς να προσπαθήσει να το υπερβεί ή τουλάχιστον να το προσαρμόσει/ συνταιριάξει με τα "Εγώ" των υπολοίπων. Αλλιώς υπάρχουν και τα solo projects.

Η άποψή μας για την επίδραση του internet στη μουσική είναι ότι, ναι μεν έδωσε την ευκαιρία σε όποιον θέλει, να κυκλοφορεί την μουσική του χωρίς να εξαρτάται από μεσάζοντες, ωστόσο το τίμημα για αυτό το προνόμιο είναι τεράστιο - η υπερπληθώρα πληροφορίας και η ταχύτητα και ευκολία στην πρόσβαση (και όχι μονο στην μουσική βέβαια) άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο ακούμε μουσική και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Έχει χαθεί πια αυτή η μαγική αίσθηση σημαντικότητας, σπανιότητας, εμβάθυνσης, ενθουσιασμού και συγκίνησης, "λυωσίματος" με ένα τραγούδι, με ένα μουσικό κομμάτι. Σχεδόν όλα αντιμετωπίζονται με την αδιαφορία του ότι κάτι είναι δεδομένο και εύκολο να παραχθεί, λίγοι άνθρωποι πια κάθονται να ακούσουν ολόκληρα κομμάτια. Δεν ξέρουμε αν η ποσότητα είναι εις βάρος της ποιότητας, σίγουρα πάντως η ταχύτητα και η ευκολία είναι ενάντια στη συγκίνηση και σε κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα τα οποία έχουν ισοπεδωθεί.

Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος, αυτό θα ήταν στο Παρίσι την εποχή του Eric Satie στην λεγόμενη "μπελ εποκ" επειδή μας ελκύει η αισθητική και η αύρα που αποπνέει εκείνη η εποχή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανομαστε από μαρτυρίες και έργα τέχνης.

Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμασταν με τον Brian Eno, είναι ένας ζωντανός μύθος της μουσικής και μας αρέσει πολύ η αισθητική του πάνω στον ήχο.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική είναι η χρηματοδότηση των όσων σχετίζονται με μια μπάντα, δυσκολία που είναι συνηθισμένη για την συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων στην χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες που υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες τόσο οικονομικές, όσο και καλλιτεχνικές.

Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το The Man-Machine των Kraftwerk.

Θα θέλαμε να έχουμε γράψει μουσική για την ταινία Dead Man του Jim Jarmusch - ή για οποιαδήποτε ταινία του, είναι από τους πιο αγαπημένους μας σκηνοθέτες, λατρεύουμε την αισθητική του.

Η μουσική σήμερα θεωρούμε οτι δυστυχώς δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία συνολικά, όμως όσοι ασχολούνται με αυτήν, δεν πρέπει να πάψουν να το προσπαθούν, γιατί η μουσική έχει την δύναμη να ευαισθητοποιεί και να ταρακουνάει τους ανθρώπους - ακόμα κι έναν μόνο άνθρωπο να αγγίξει και να του αλλάξει την ζωή ή να τον αφυπνίσει ως προς κάτι, είναι τρομερά σημαντικό. Και στην εποχή μας που έχουμε χάσει την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, το μόνο στο οποίο τολμάμε να ελπίζουμε είναι οι προσωπικές, ατομικές αλλάγές και επαναστάσεις, σπίθες που ίσως κάποια στιγμή ενωθούν σε κάτι πιο συνολικό.

Θεωρούμε ότι μια μπάντα πρέπει να εκφράζει κοινωνικές/πολιτικές απόψεις - η τέχνη ήταν και (πρέπει να) είναι ένα αγκάθι στο μαξιλάρι που στρογγυλοκάθεται η εξουσία, επίσης οι μουσικοί συνήθως έχουν μεγαλύτερες κοινωνικές ευαισθησίες από τους πολιτικούς, οπότε είναι απαραίτητο οι δικές τους φωνές να αρθρώνουν λόγο, είτε είναι αρεστός είτε όχι. Με την μόνη προϋπόθεση αυτός ο λόγος να μην εμπεριέχει ρητορικές μίσους, μισαλλοδοξίας, αποκλεισμού και επιβολής.

Αν -υποχρεωτικά- έπρεπε να κρατήσουμε μία στιγμή από την έως τώρα πορεία μας, αυτή θα ήταν το πρώτο μας live στο εξωτερικό -στο Freiburg της Γερμανίας, τον Απριλιο του 2022, ήταν μαγική εμπειρία, πρωτόγνωρη για εμάς, το πώς μας δέχτηκαν και αγκάλιασαν την μουσική μας, ήταν μάλιστα μετά από τα χρόνια του εγκλεισμού λόγω κόβιντ πράγμα που έκανε ακόμα πιο δυνατή την αίσθηση του να συνυπάρχουμε με πραγματικούς ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο και να μοιραζόμαστε άμεσα την μουσική μας.

Η ερώτηση που ποτέ δε μας κάνουν, οπότε την ρωτάμε και απαντάμε μόνοι μας είναι: -"Τι θα θέλατε δώρο για τα γενέθλιά σας;" -"5-6 σύνθια που ζαχαρώνουμε εδώ και μήνες".

FOLLOW INCIRRINA

Bandcamp // Facebook // YouTube // Web // Instagram // Soundcloud