Η Ride αποτέλεσαν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της μουσικής που βγήκε στα 90’s, όχι απαραίτητα της δημοφιλέστερης πλευράς αυτής. Πολύ air guitar με κλειστά τα μάτια, πολύ ταξίδι και μπόλικο… κοίταγμα παπουτσιών συνοδεία μελαγχολικών μελωδιών, εκεί στα μέσα των 90’s, τότε που γεννήθηκε το shoegaze. Για παραπάνω από μία 15ετία όμως, λίγο πριν το 2000, μας εγκατέλειψαν με αποτέλεσμα η φήμη τους να ατονήσει. Οι ίδιοι (οι 4 κολλητοί), δήλωσαν πως “μπουχτίσαμε με αυτό που κάναμε, κουραστήκαμε με τον rock’n’roll τρόπο ζωής. Ήταν η φάση που έκανες δίσκο πιο πολύ για να ζεις ιστορίες που θα διηγείσαι αργότερα, παρά για την ίδια τη μουσική”.
Με την επιστροφή τους, το 2014, η αγάπη του κόσμου για αυτούς αναθερμάνθηκε ταυτόχρονα με τη δική τους διάθεση να συνεχίσουν ό,τι είχαν αφήσει στη μέση. Εμείς δε, στο Sliding, τους είδαμε τρεις φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σε τρεις διαφορετικές χώρες (Πολωνία, Ελλάδα, Ιταλία), και μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι τόσο η μπάντα όσο και οι fans τους έδειχναν σα να μην έφυγαν ποτέ η 90s θετική προδιάθεση προς την μπάντα, πασπαλισμένη πλέον με αρκετή νοσταλγία για τη νιότη που έφυγε.
Το φετινό This is Not a Safe Place, βάζει το κερασάκι στην -πιθανότατα- καλύτερη φάση της καριέρας τους. Το αν οι “μουσικές απαιτήσεις” του σήμερα έχουν ανάγκη τους Ride περισσότερο από τα 90’s, είναι άλλο θέμα συζήτησης. Βέβαια και σε αυτό η μπάντα έχει έτοιμη την απάντηση. Όπως είχα γράψει και σε κάποια από τις αναφορές μας στα live που είδαμε, οι Ride με την επιστροφή τους, πήγαν τον ήχο τους σε αρκετά διαφορετικά μονοπάτια, κάτι που είχε διαφανεί και από το Weather Diaries του 2015. Προσάρμοσαν έτσι, τον υπέροχο «shoegaze» ήχο τους, στο σήμερα.
Πρωτοπόροι ακούγονταν τότε, πρωτοπόροι θέλησαν να είναι και τώρα και σε ένα βαθμό το καταφέρνουν. «Αγρίεψαν» αρκετά τις κιθάρες τους, ταυτόχρονα όμως άφησαν και χώρο σε πιο dream pop αναζητήσεις (όπως στο εξαιρετικό Future Love). Εκεί πάντως που το άλμπουμ φτάνει στην κορύφωση του, είναι στα σημεία που η μπάντα βγαίνει εκτός των πλαισίων της, στα κομμάτια δηλαδή που αφήνουν ελεύθερη την έμπνευση να τους οδηγήσει χωρίς περιορισμούς, όπως στο εναρκτήριο post/noise δυναμίτη R.I.D.E. Και επειδή οι συνθέσεις που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία είναι πολλές, λογικό είναι να μιλάμε για έναν από τους πλέον ολοκληρωμένους δίσκους της καριέρας τους. Πώς ας πούμε να μην πάθεις πλάκα με τη noise ενέργεια του Kill Switch;
To Clouds of Saint Marie από την άλλη, ορθώς επιλέχτηκε ως single. Με σαφώς πιο pop προσανατολισμό, αλλά ακουμπώντας γερά στο shoegazing παρελθόν τους. Catchy μελωδία, όμορφα φωνητικά, απλοί στίχοι. Έτοιμο hitακι, παρόλ’ αυτά ακόμα και εδώ, με τα υπέροχα «γυρίσματα», τα διπλά φωνητικά και τη γλυκιά γεύση που αφήνει στο τέλος, βρίσκει κανείς λόγους να θυμηθεί γιατί αγάπησε τους Ride!
Και αν δε σας πείσει το “Clouds…”, τότε το Jump Jet υπερτονίζει τα προφανή. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο ιστορικό και ανεπανάληπτο Going Blank Again του 1992, άλμπουμ και -συγκεκριμένη- περίοδος που και οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί σαν τη φάση που περνούσαν καλύτερα. Φάση και διάθεση που έβαλαν στόχο να ξανανιώσουν παίζοντας μαζί και πάλι. Προφανώς, αν δε τα κατάφεραν, σίγουρα πλησίασαν πολύ!
Στην προσπάθεια για επιλογή των δύο καλύτερων τραγουδιών, πάνω που τάχα βρει τη ζωή μου έκανε δύσκολη το End Game, γιατί ο δυναμισμός , ο φοβερός ρυθμός αλλά και οι στίχοι του το ανάγουν σε ένα από τα ανατριχιαστικότερα που συνέθεσαν ποτέ.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, να πούμε πως, όπως και στο παρελθόν, έτσι και εδώ, είχαν και λιγότερο εμπνευσμένες στιγμές, όπως το απολύτως άγευστο Eternal Recurrence και το αδιάφορο Dial Up. Αλλά αυτά είναι αναμενόμενα, ειδικά σε μπάντες που θέλουν να χωρέσουν όσα περισσότερα κομμάτια μπορούν σε ένα άλμπουμ, κάτι που οι Ride συνήθιζαν. Στα 90’s ίσως να είχε νόημα, σήμερα στην εποχή που “κάνεις δεν ακούει ολόκληρα άλμπουμ”, μάλλον όχι.
Οι Ride να είναι καλά, να μας κάνουν να χορεύουμε, να βουρκώνουμε και να μη “μασάμε” που μας εγκαταλείπουν οι φράντζες (όπως τον Μark Gardener η δικιά του), που ζαρώνει λίγο το πρόσωπο και περνάνε τα χρόνια. Μεγαλώνοντας με τέτοια συγκροτήματα και με καλή μουσική γενικότερα είναι…μικρό το κακό.
Υ.Γ.: Το άλμπουμ δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται στα καλύτερά μας της χρονιάς.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Kill Switch, End Game.
8/10
Photos: v_era (1st:from OFF Festival Katowice 2015, 2nd: Ejekt Festival 2019, 3rd: Ejekt Festival 2019, 4th: TOdays Festival 2019)
