Mε μεγάλη ανυπομονησία περιμέναμε την διαφορετική εκδοχή του πολύ γνωστού πλέον Ζiria Festival, την πρώτη διοργάνωσή του σε αστικό περιβάλλον και συγκεκριμένα σε αυτό της Αθήνας. Φυσικά, πέρα από το ίδιο το φεστιβάλ σα διοργάνωση, πολύ ενδιαφέρον είχαν και τα ονόματα που θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε, τόσο σε σχέση με την αξία τους, όσο και για την ποικιλία των μουσικών ειδών, του εύρους ήχων που αυτά καλύπτουν. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε απόλυτα ως προς την προσέλευση και ακόμα και αν το πολύ ζεστό Arch δεν είναι πολύ μεγάλος χώρος, το κοινό ήταν και πολύ αλλά και αρκετά ζωηρό.

Πολλά και διάφορα λοιπόν είδαμε και ακούσαμε από τα τέσσερα ονόματα της βραδιάς. Το ξεκίνημα έγινε με την νεαρή Ελληνίδα electro dj Billie Kark, που με τους techno/ambient/dance ήχους της, προθέρμανε το κοινό που συνεχώς γέμιζε το χώρο. Οι μουσικές της καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ηλεκτρονικής μουσικής, στο μυαλό μου όμως ερχόταν συχνά ο Moby (της techno φυσικά εποχής του, αλλά και των ambient πειραματισμών του) που πιθανώς να είναι και μία από τις επιρροές της. Τα κομμάτια που ακούσαμε είναι δικές τις συνθέσεις, συνδυάζοντας ηλεκτρονική μουσική με παραδοσιακούς ήχους και φωνητικά. Τα συναρπαστικά video που προβάλλονταν, ήταν απόλυτα ταιριαστά με το ύφος της μουσικής της, καθώς ήταν όλα γυρισμένα στις κορυφογραμμές της Πίνδου. Όλη η εμφάνιση ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική και ενδιαφέρουσα. Η μόνη παρατήρηση μου είναι πως τα φωνητικά θα μπορούσαν (και ίσως σε μελλοντικές να το δοκιμάσει) να αλλάζαν τόνο και ύφος, από κομμάτι σε κομμάτι. Μου φάνηκαν λίγο μονότονα ηχητικά, από ένα σημείο και μετά.

Τους Lungs δεν τους είχαμε ξαναδεί και είχαμε πελώρια λαχτάρα να το κάνουμε. Οι λόγοι πολλοί, αν και φρέσκια μπάντα ακόμα. Ο βασικός είναι πως λατρεύουμε ό,τι κάνουν οι Steams και εφόσον δυο μέλη τους είναι μέλη και των Lungs (Ανδρέας Κοκοβίκας, Νικόλας Μαμάσης) ε, πόσο λάθος να πήγαινε αυτό; Καθόλου! είναι η απάντηση μετά τα όσα είδαμε στο Ziria Urban Edition.

Επικές ψυχεδελικές/heavy folk/indie μουσικές με καταπληκτικές κιθαριστικές φάσεις, τρομερά ρυθμικά κομμάτια (ντραμς, μπάσο – φωτιά), καταπληκτική σκηνική παρουσία σε βαθμό να θέλω να ανέβω και εγώ πάνω στη σκηνή και να παρασυρθώ στο ξέφρενο πανηγύρι τους, μυσταγωγικό κλίμα και άλλα πολλά. Δεν ανέφερα τα φωνητικά γιατί χρειάζονται ειδική μνεία. Μπορεί από το πολύ echo να μην πολυκαταλάβαινα τι έλεγε ο Κωνιός, αλλά ο τρόπος που τα έλεγε ήταν φοβερός και απόλυτα συμπληρωματικός της μουσικής.Τις επόμενες μέρες που είχα την ευκαιρία να ακούσω καθαρότερα τους στίχους τους, κατάλαβα πως κάθε άλλο παρά αδιάφοροι είναι.
«Απ’τις στάχτες των ημών, έσηκωθηκε, δάκρυσε, του παιδιού το εγκώμιόν, επισκιάζει τον εαυτόν» (Πικρο Λεμόνι)

Δε θα γράψω άλλα. Απλώς μεταφέρω την τρομερή διάθεση μου να τους ξαναδώ και ίσως το video της v_eraς σας πείσει περισσότερο απ’όσο οι λέξεις παραπάνω.

LUNGS Set List
Στον χορό μας θα φανεί
Πικρό λεμόνι
Κάλεσμα
Φυλαχτό
Ψυχομύρτιλλον
Ήλιος
Εμπιστοσύνη

Η πρώτη φορά που θα βρισκόμασταν σε συναυλία ράπερ ήταν γεγονός. Ο Ταφ Λάθος μαζί με τον DJ Mike θα ήταν η πρώτη μας εμπειρία σε live του συγκεκριμένου ήχου. Διορθώνω το «συναυλία ραπ» και προσθέτω ένα «περίπου», γιατί το παραπάνω προϋποθέτει και τον αντίστοιχο κόσμο και εκτός από εμάς, (κατόπιν ερώτησης του ίδιου του Ταφ Λάθος από σκηνής) αποδείχτηκε πώς πολλοί παραπάνω από τα 2/3 του κοινού δεν άκουγαν το συγκεκριμένο είδος, που απαιτεί αλληλεπίδραση με το κοινό περισσότερο από κάθε άλλο είδος. Το μόνο που μπορώ να θέσω σαν γενική παρατήρηση είναι ότι δεν είναι τυχαίο πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης θεωρείται κορυφή στο είδος. Δε θες πολύ για να το καταλάβεις και ας μην είσαι fan. Τρομερά φωνητικά, απίστευτη δυνατότητα να θυμάται και να «φτύνει» τις λέξεις (δεν ξέρω και τις ορολογίες για να τα μεταφέρω πιο σωστά…), τρομερή επικοινωνία με το κοινό. Εκτός των άλλων, ακούσαμε και ένα κομμάτι -από τα συνολικά τρία- που δημιούργησε σε συνεργασία με τον τεράστιο μαέστρο Σταύρο Ξαρχάκο. Πριν κλείσω τη σύντομη αναφορά μου (για να μην γράψω λάθος πράγματα, όσο λιγότερα αναφέρω, τόσο καλύτερα), θα ήθελα να πω πως το «μαμώ την τραπ» που είπε ο ΤΛ από σκηνής προς το τέλος του live, λέει πολλά και «συμφωνεί» απόλυτα με όσα κατάλαβα ακούγοντας τους στίχους του, που είναι αιώνες μακριά από τα σκουπίδια που ακούγονται στην τραπ. Ο δε dj Mike, κυριολεκτικά μας άφησε άφωνους με τη μαεστρία με την οποία τιθάσευε τα decks με τα scratches και τις loop-ες του. Άξιος!

Αισίως φτάσαμε στο τελευταίο σχήμα της βραδιάς και από που να το πιάσει κανείς με τους Electric Litany... Ιστορική αναδρομή δε θα κάνω εδώ γιατί ήδη είναι ένα φτασμένο γκρουπ, παγκόσμιας αναγνώρισης, με καθαρά αντικειμενικά στοιχεία και υπεραγαπημένο, με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια.

Αυτοί οι «παγκόσμιοι» μουσικοί, ήρθαν στο Arch, έστησαν τα όργανα τους, έκαναν το soundcheck τους με τις ώρες, κουβάλησαν ηλεκτρικό πιάνο επί σκηνής (μην κάνοντας καμία έκπτωση στον ήχο τους) και έπαιξαν για παραπάνω από μιάμιση ώρα, απογειώνοντας μας με μερικά από τα εκπληκτικά κομμάτια τους, κάποια εκ των οποίων θα βρίσκονται στον επερχόμενο δίσκο. Ο Αλέξανδρος Μίαρης και η παρέα του, κράτησαν τα μάτια μας καρφωμένα στη σκηνή με τις post punk μουσικές τους οι οποίες όμως έχουν τόσο ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος που τους κάνει πραγματικά ξεχωριστούς. Το πιάνο ,σαφώς μαζί με τον πολύ ιδιαίτερο και λυρικό ήχο της κιθάρας, αλλά και την αντίστοιχη λυρικότητα του στίχου τους, σε ταξιδεύουν με μαγικό τρόπο. Το απολαυστικό όμως με αυτούς είναι το πόσο εύκολα (ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι) περνούν από την ατμοσφαιρικότητα στη μεγάλη ένταση.

 Η μετάβαση τους σε πιο ηλεκτρονικούς ήχους τελευταία, δείχνει ότι πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων με όρεξη να εξερευνήσουν τον ήχο, να αλλάξουν τα στεγανά τους, να "ξεβολευτούν" από το ιδιαίτερο ύφος τους, και να δουν από άλλη οπτική γωνία τη μουσική τους. Αυτό στα μάτια μου τους κάνει ακόμα πιο αξιόλογους και ενδιαφέροντες. 

Στην σκηνή μαζί τους ανέβηκε και ο Θεόφιλος με την κρητική του λύρα, για να στολίσει το The Soul Remembers Everything (αν δεν κάνω λάθος), ενώ το δοξάρι "βίαζε" την ηλεκτρική κιθάρα, το σαντούρι έδινε μια γεύση από το παρελθόν και τα ντραμς του Richard και τα πληκτρα του Jason ενορχήστρωναν την εξαιρετική φωνή του Άλεξ. 
Πολλές οι καταπληκτικές στιγμές, που άλλοτε μας βυθιζαν στο σκοτάδι τους και άλλοτε μας πόρωναν με την απίστευτη ένταση που έβγαζαν επί σκηνής. Feather of Ecstasy, Name, φυσικά το Enemy και το απίστευτο Tear μας ταρακούνησαν για τα καλά. Αναφέρω μερικά μόνο από τα υπέροχα και γνωστά τραγούδια τους που μαζί με κάποια καινούρια έφτιαξαν ένα εξαιρετικό set. Στο encore (εκτός του Tear) ακούσαμε και δύο από τα αγαπημένα μου, το ανυπερβλητο και αντριχιαστικό Empty Sea και το February.
Όσες φορές και αν τους δούμε, δεν είναι ποτέ αρκετές. Ελπίζουμε η επόμενη, να είναι πολύ σύντομα. Λογικά θα συνοδευεται και από την παρουσίαση του νέου τους δίσκου.

ELECTRIC LITANY SET LIST
Itor
Time is Lost
Feather of Ecstasy
Refugee (Under A Common Sky)
Home
The Soul Remembers Everything
Recip
Bedroom
Window 
Diamond
A Time (Never Be Late)
Name
Enemy
ENCORE
Tear
Empty Sea
February

More photos: 

Photos/videos: v_era