η connie converse κάθεται σε μια κουζίνα το 1954. μπροστά της ένας κυνηγός ταλέντων, ο οποίος πρόκειται να την ηχογραφήσει πολύ σύντομα στο κασετόφωνο του. δεν έχει πειστεί καθόλου για τη γυναίκα που έχει μπροστά του. του φαίνεται κάπως απόμακρη, ίσως λίγο αλαζονική, σα να μην τη νοιάζει η εξωτερική της εμφάνιση. αυτό το τελευταίο μάλλον τον έχει πειράξει περισσότερο από όλα. δεν φοράει καθόλου make up, έχει διαλέξει ένα αδιάφορο φόρεμα και έχει πιασμένα τα μαλλιά της σε κότσο ψηλά, σα να έχει γυρίσει μόλις από το άρμεγμα αγελάδων

σε λίγο θα πατήσει το rec και θα ακούσουμε θριαμβευτικά το σαγόνι του να σκάει στα πλακάκια της κουζίνας. γιατί αυτός, όπως και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι στο δωμάτιο, θα ακούσουν τις αυθεντικές συνθέσεις της connie converse, και κανείς από αυτούς δεν έχει ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο. ποια είναι αυτή η γυναίκα και τι είναι όλο αυτό που βγαίνει από τη φωνή και την κιθάρα της; πως γίνεται στη μεταπολεμική νέα υόρκη, σε αυτό το πολιτισμικό καζάνι, να υπάρχει μια γυναίκα, μόνη, που γράφει τραγούδια με μια κιθάρα, τραγούδια με τέτοια εκλέπτυνση στο στίχο και τη μελωδία που δεν θυμίζουν κανέναν άλλο τραγουδοποιό της εποχής;

γεννημένη το 1924 από θεοφοβούμενος γονείς, η connie converse είναι ένα κορίτσι πιο γρήγορο από τη ζωή. πολυμαθής, επιτυγχάνει σε ό,τι καταπιάνεται ως μαθήτρια. θα κερδίσει μια υποτροφία για το κολλέγιο, μετά από λίγο όμως θα το παρατήσει και θα φύγει για τη νέα υόρκη (πάντα!) για να ασχοληθεί με το γράψιμο. ζει στο greenwich village, δουλεύει και στον ελεύθερο της χρόνο γράφει ποίηση, ζωγραφίζει, σχεδιάζει καρτούν, κάνει ταξίδια μόνη της, και, κυρίως, μαθαίνει να παίζει κιθάρα

η πρώτη της σύνθεση χρονολογείται το 1950. το 1950 ο bob dylan και η joan baez πηγαίνουν στο σχολείο. το 1955 θα τελειώσει αυτό το σερί συγγραφής τραγουδιών, και ένα χρόνο νωρίτερα, όπως είδαμε, θα γράψει σε εκείνη την κουζίνα το δίσκο που ακούμε απόψε

σε αυτές τις συνθέσεις, έχει αφομοιώσει όλη την αμερικάνικη μουσική καθομιλουμένη, μέσα σε απόλυτα ιδιαίτερα chord sequences για την εποχή και ένα εκνευριστικά άνετο fingerpicking στην κιθάρα. μπορείς να εντοπίσεις ίνες από rural blues, country, gospel, folk, pop, jazz, hillbilly, parlor songs και πρώιμη jazz, όμως το προσωπικό της γραφής και της ερμηνείας τη σηκώνει με ένα μαγικό χέρι πάνω από το μεγάλο αμερικάνικο κανόνα και τη φέρνει πιο κοντά στην emily dickinson ως πνοή. ναι, μπορεί να υπήρχαν παράλληλα ο pete seeger και ο woody guthrie, όμως εκείνοι τραγουδούσαν ξεκάθαρα πολιτικό υλικό. με την connie converse, είναι ίσως η πρώτη φορά που γεννιέται η ιδέα του singer-songwriter που σμίγει ποίηση, μουσική και συναισθηματικό βάθος, φτιάχνοντας παράλληλα ένα θηλυκό αρχέτυπο δημιουργικότητας που δεν επικάθεται στις βασικές θεματικές του έρωτα και της απόρριψης, όπως γινόταν με άλλες ερμηνεύτριες/τραγουδοποιούς της εποχής, αλλά κινείται κάπου αλλού, στην όμορφη εγκατάλειψη του μυαλού μέσα στο σπασμένο κάδρο του κόσμου. τραγούδια που δείχνουν μια γυναίκα μόνη, περήφανη, δύσκολη, σε αναμονή κάποιου ή κάτι. και με κιλά χιούμορ. τέλεια

τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. ύστερα από μια τηλεοπτική εμφάνιση και την αποτυχία να βρει κάποια στοιχειώδη αποδοχή, το 1961, τη χρονιά που φτάνει στο greenwich ο bob dylan, εγκαταλείπει τη νέα υόρκη για το ann arbor. εκεί συναντάει τον αγαπημένο της αδερφό, δουλεύει πάλι στο πανεπιστήμιο, ξεκινάει τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, δραστηριοποιείται ως πολιτική ακτιβίστρια, κάποιοι λένε πως είναι μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, αλλά το κρύβει καλά για να μη δημιουργήσει προβλήματα στην οικογένεια της, αργότερα απολύεται, κάποιες πρώτες επισκέψεις μιας πεινασμένης μελαγχολίας, ποτό

το 1974 μπαίνει στο αυτοκίνητο της και φεύγει, έχοντας μοιράσει κάποια γράμματα στους κοντινούς. κανείς δεν ξέρει που κατευθύνεται και κανείς δεν θα την ξαναδεί ποτέ

μυαλό ιδιοσυγκρασιακό, με τελείως δική του καλωδίωση, τέντωσε τον εαυτό της πιο πέρα από τα όρια του, γκάζι και φρένο μαζί, έφτιαξε κάτι το οποίο δεν μπορούσε να το αντιπαραβάλλει με κάτι άλλο, ο περίγυρος δεν μπόρεσε να απορροφήσει αυτό που έκανε, και δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη καταδίκη για έναν καλλιτέχνη, αυτό το πικρό χιούμορ και οι θεατρινισμοί της ιστορίας, που κοιτάει αλλού γιατί είσαι πιο έξυπνη από αυτήν

την αγάπη μας

“Playboys die young, this one did too / all worn out making dreams come true”

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era