παλιά το έκανα δώρο παντού, σε γιορτές, γενέθλια, χωρίς αφορμή, γραμμένο σε cd, τότε που ακόμα αντιγράφαμε σε cd, τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο, αυτοσχέδια συσκευασία, για το αστραφτερό του πράγματος, στη μέση ένα λεπτό label με αυτοκόλλητο, αυτό που βάζαμε στις tdk, το οποίο έγραφε πάνω με γράμματα αράχνης, όπως είχε πει μια συμμαθήτρια μου κάποτε για το γραφικό μου χαρακτήρα, kicking against the pricks

kicking against the pricks. τι φράση, να τη βάλεις στο μνήμα σου, τη διαβάζω κάθε φορά και ένα σκατένιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου, σα να έσπασα το βάζο της μαμάς στο σαλόνι

κάποιες φορές η κουβέντα θα πάει στο ποιο είναι το καλύτερο album διασκευών που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. ο απέναντι θα πεταχτεί και θα πει το through the looking glass των siouxsie and the banshess, θα με βάλει σε σκέψεις, σε πειρασμό, αλλά εγώ είμαι εδώ, σε αυτό που μπορεί να είναι και το απόλυτο nick cave and the bad seeds album για εμένα

γιατί εδώ μέσα υπάρχει πολλή φιλία. έχει ειπωθεί πολλές φορές πως οι μεγάλες μπάντες δε χρειάζεται να απαρτίζονται από φίλους για να φτάσουν σε κάτι πολύ ψηλά ή σε κάτι πολύ βαθειά. το ακούω, αλλά όταν σε μια μπάντα τα μέλη είναι ήδη φίλοι μεταξύ τους, ο συνδυασμός είναι αχτύπητος, γιατί υπάρχει παντού έρωτας, όλα είναι βρεγμένα από το μοναδικό έρωτα της φιλίας

έτσι τους νιώθω τους bad seeds εδώ. είναι το μοναδικό album που νιώθω τον cave να έχει γίνει και αυτός ένας bad seed και να μη χρειάζεται να υπάρχει αυτό το nick cave στο εξώφυλλο. είναι σα να βλέπουμε το wild bunch, παγιδευμένο όμως στα αυλάκια ενός δίσκου. τέτοιο είναι το ήθος εδώ, όλοι για τη συντροφιά, για να μη σπάσει πουθενά, και να τσακίσουμε τα πάντα στο διάβα μας

οι επιλογές είναι άλλοτε camp (tom jones), άλλοτε πρωταρχικές (βλέπε velvet, cash, john lee hooker), πάνω από όλα όμως το kicking against the pricks είναι ο δίσκος που σκότωσε τα guilty pleasures. καμία (μουσική) απόλαυση δεν είναι ένοχη και κάπου εδώ ερχόταν και το ντουέτο με την kylie minogue σαν τρένο από το μέλλον

θα έχω στο νου μου πάντοτε τον cave στις παλιές συναυλίες όταν πήγαινε και ακουμπούσε το χέρι του στον ώμο του blixa ενώ τραγουδούσε, το πως κοιτάζονταν μεταξύ τους οι bad seeds στα video των 80s και 90s, βλέμμα γεμάτο από τη γενναιοδωρία μιας φιλίας που διαστέλλει τη ζωή, όταν γυρνάγανε τις σκηνές του κόσμου, ένα περίεργο μεταλλικό κήτος που έμπαινε στις πόλεις και όταν έβγαινε άφηνε πίσω του ένα κολλώδες μονοπάτι για όλα τα πειραγμένα παιδιά του κόσμου

αμήν

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
Cover photo: v_era