λένε πως η μουσική βγαίνει από το χώμα, σαν ένας καρπός. η εντοπιότητα του ήχου είναι κάτι που μαθαίνεις να διακρίνεις, όπως κοιτάς ένα φρούτο. για αυτό και κάποια πράγματα, ενώ είναι υπέροχα, κάτι δεν ακούγεται σωστά. λείπει η γη μέσα τους

είμαι πρόθυμος να αποδεχτώ ότι αυτό ισχύει για όλες τις εκφράσεις στη μουσική, εκτός όμως από την ψυχεδέλεια. γιατί η ψυχεδέλεια έχει τις ρίζες της στον ουρανό, στον ουράνιο θόλο μέσα στο κεφάλι μας. και κάνει ακριβώς αυτό, αντιστοιχεί νοητικούς αστερισμούς από ένα εσώτερο διάστημα με απόκοσμα σχήματα στο ανώτερο, σα να ξεκινάει ένας σωλήνας από το κεφάλι σου και να φεύγει πάνω στο άπειρο

enter pärson sound, ένα σουηδικό σχήμα που έδρασε το 1967 για πολύ μικρό διάστημα, ίσα με ένα χρόνο. τι σημασία έχει αν ψήγματα από αυτό που πρόλαβαν και ψέλλισαν βρήκαμε μετά στους amon düül, στους faust, στους can, στους hawkwind, στο doom~sludge~stoner φάσμα; οι pärson sound έπαιξαν μια πρωταρχική, σχεδόν βουκολική, ψυχεδέλεια, χωρίς τη δαντέλα στη μελωδία, χωρίς τον αρμονικό ίλιγγο που έφερε το είδος στη δυτική μουσική. τι σημασία έχει να πούμε ότι ίσως ήταν από τα πρώτα σχήματα που έπαιξαν έτσι, όταν μιλάμε για μια μουσική που υπάρχει πρωτίστως για να αναιρεί το γραμμικό του χρόνου προς χάριν του κυκλικού; εξάλλου, ποιος μπορεί να κατοχυρώσει αυτή το φωτεινό και σκοτεινό σάστισμα που φέρνει η ψυχεδέλεια στο μυαλό; η ψυχεδέλεια είναι μια σχέση με τον ήχο, ένα μυστηριώδες εύρημα από αρχαΐκά μέλλοντα

11 συνθέσεις, ηχογραφημένες εδώ και εκεί, σα να τους έγραφε ένας αόρατος alan lomax, πότε σε ένα πάρκο, ένα σχολείο, ένα εστιατόριο (λόγω τιμής), μια πρόβα, μια performance σε ένα μουσείο, μια συναυλία για το ραδιόφωνο. κανένα studio τεκμήριο από τις ημέρες δράσης της μπάντας και αυτό είναι που κάνει το αποτέλεσμα τόοο γοητευτικό. μέσα στα field tapes, ακούς τα επίπεδα της εμπειρίας, το δωμάτιο, το χώρο, τα σώματα, τις ακτίνες που ενώναν τη μπάντα πάνω στη σκηνή σαν λώροι, όλα αυτά σαν τις φλούδες ενός κρεμμυδιού, ξεφλουδίζεις, αφαιρείς, και στο τέλος υπάρχει ένας βολβός, ο βολβός του ήχου

ο θρύλος αναφέρει κάποιες συναυλίες με τον terry riley (είναι παντού εδώ μέσα), ένα opening για τους doors, μια εμφάνιση σε μια έκθεση ύστερα από πρόσκληση του andy warhol. μετά τέλος, άλλα πράγματα, άλλα σχήματα
2 ώρες και κάτι αστροφυσικής ομορφιάς, δεν είναι και λίγο. ο καθένας ας διαλέξει την ουσία του και ας εισέλθει, τώρα που οι μέρες έγιναν εκπληκτικές και όλα φαίνονται καλά, ενώ φυσικά δεν είναι, και η άνοιξη μας οπλίζει με τα γλυκά της λόγια, μέχρι να βρεθούμε ξανά εκεί που θέλει ο καθένας, στο δικό του ομιχλώδες και οριακό πανηγύρι, όπως αυτό που στήνουν οι pärson sound εδώ μέσα
καλό ταξίδι,

 Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era