Πολλά χρόνια τώρα σκεφτόμουν πόσο υπέροχο θα ήταν να μπορούσα να γράψω για ένα live των λατρεμένων Godspeed You! Black Emperor. Βλέπετε, η πρώτη φορά που τους είδα, έμεινε μόνο στο μυαλό και στις αναμνήσεις μου. Και να που ήρθε η στιγμή! Ιδού η ευκαιρία και…και τελικά δεν έχω τί να γράψω! Δε βγαίνουν λέξεις…
Τι να πρωτοπώ αλήθεια; Για το πόσο τυχεροί ήμασταν όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Gazi Music Hall χθες βράδυ; Ή μήπως να γράψω για τους τόνους ιδρώτα που έχυσαν τα μέλη της μπάντας; Για τις σκέψεις που γεννούσε κάθε νότα τους; Για τις χιλιάδες λέξεις που δε λένε στα πειραματικά post μουσικά ταξίδια τους, γιατί δε χρειάζεται να πουν; Για το ότι αφήσαμε τα μυαλά μας εκεί μέσα;
Ας το προσπαθήσω λοιπόν…
Είναι η αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό (δίμηνο σίγουρα) όλη μου η σκέψη αλλά και τα περισσότερα μουσικά κείμενα που διάβαζα περιστρέφονταν γύρω από τους GY!BE. Το αφιέρωμα που αποφασίσαμε να κάνουμε στο Sliding Backwards το απαιτούσε άλλωστε. Έτσι αποτυπώθηκαν δυνατά μέσα μου οι συνθήκες του Μόντρεαλ μέσα από τις οποίες γεννήθηκε η κολεκτίβα τους (δείτε εδώ), οι ατάκες που κατά καιρούς έχουν πει στις ελάχιστες συνεντεύξεις, που αποτυπώνουν πλήρως την κοσμοθεωρία τους (δείτε εδώ), τα συγκροτήματα και τα side projects που προέκυψαν από μέλη τους, που πάνω κάτω όλα κινούνται σε παρόμοια μουσικά πλαίσια (δείτε εδώ), ενώ θυμήθηκα τόσο το ντεμπούτο (δείτε εδώ) αλλά και το τελευταίο πόνημα τους (δείτε εδώ). Όλα αυτά στροβίλιζαν στο μυαλό, και είχα την εντύπωση ότι τους «ξέρω» καλά πλέον, είναι φίλοι μου, όχι απλά κάποιοι μουσικοί που ήρθαν από μακριά για να δώσουν ένα show και να φύγουν.

Με σχετική χρονική ακρίβεια, ανέβηκε στη σκηνή ο KGD (Kevin Doria), μπήκε πίσω από τα synths του, έπαιξε μια νότα (οκ, ίσως και δύο) και μετά από μισή ώρα έφυγε. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται να αναφερθεί επί τούτου.
Γύρω στις 10μμ, πάλι με καλή ακρίβεια οι GY!BE άρχισαν να εμφανίζονται σιγά-σιγά στη σκηνή, μπροστά σε ένα κατάμεστο Gazi Music Hall (ή όπως το λένε τελοσπάντων). Αν δεν έγινε τελικά sold out, θα το γλίτωσε για ελάχιστα εισιτήρια. Μετά το χαμό, με χειροκροτήματα και σφυρίγματα από τον κόσμο και με ελαφρύ χαιρετισμό ανταπόδοσης από εκείνους, το live ξεκίνησε. Καθ’όλη τη διάρκεια του, στον τοίχο πίσω τους περνούσαν διάφορα visuals και μηνύματα με μεγάλη ταχύτητα. Αρχικά έβλεπες συχνά τη λέξη hope ενώ στην πορεία η λέξη fear μάλλον κυριάρχησε. Ξεκίνημα με το Hope Drone (σύνθεση μόνο για τις live εμφανίσεις) / Mladic (Allelujah! Don't Bend! Ascend!, 2012 ). Οι εικόνες (πορείες, εξεγέρσεις, γκρεμισμένες πόλεις, τεράστιες πολυκατοικίες-κουτιά, περιπολικά, φωτιές, φτώχια, εγκατάλειψη, εργοστάσια) τόσο έντονες και σημαντικές για την ατμόσφαιρα, που συχνά ξεχνούσες ότι είσαι σε συναυλία.
Με το Bosses Hang από το περσινό Luciferian Towers μπήκε οριστικά φωτιά στο κοινό, με τον ανατολίτικο / psych στροβιλισμό του, και τα κεφάλια δε σταμάταγαν να κινούνται μπρος/πίσω (ωραίο θέαμα από ψηλά).
Η στιγμή που πρωτοαντιληφθήκαμε ότι ακούμε νότες που παραπέμπουν στο The Sad Mafioso… του East Hastings ήταν σίγουρα από τις πιο χαρακτηριστικές της βραδιάς. Νομίζω πως απ’όσες φορές το έχω ακούσει (ζωντανά ή στο internet) ήταν η πλέον αλλαγμένη, μπερδεμένη, ψαγμένη, βαριά στα όρια του metal, πειραγμένη στις παρυφές της ambient και μεθυστική στα όρια του psych rock, εκτέλεση. Εκστατική πραγματικά!
Αν δε με απατά η μνήμη μου ακούσαμε, το μεγαλύτερο μέρος του Luciferian Towers, παραλλαγμένο σε αρκετά σημεία φυσικά, πιο συναυλιακό ίσως. Στα πολλά, δε, σημεία με σαξόφωνο, πολύ σημαντική ήταν και η παρουσία της Νορβηγίδας μουσικού Mette Rasmussen. Όρθια, στο κέντρο της σκηνής και με πλάτη γυρισμένη στον κόσμο, σα να διευθύνει τους υπόλοιπους. Εντυπωσιακή προσθήκη!
Κατά τις 12, αποσύρθηκαν λίγο αφήνοντας ένα βόμβο να βγαίνει από τα όργανα επί σκηνής, δημιουργώντας την προσδοκία επιστροφής σε αυτήν. Κάτι που έγινε, και έτσι εν μέσω επευφημιών ζήσαμε ένα ανατριχιαστικό δεκαπεντάλεπτο encore με το Moya (βγαλμένο μέσα από ένα από τα ωραιότερα E.P όλων των εποχών, το Slow Riot For New Zero Kanada, 1999) και μας έφυγε η ψυχή!

Οι GY!BE παίζουν punk! Το παρελθόν τους ήταν τέτοιο, και αυτό συνεχίζουν να κάνουν. Το κάνουν όμως, όπως όλα, με ένα δικό τους -όσο το δυνατόν -αντισυμβατικό τρόπο, όσο γίνεται πιο ασυμβίβαστα.
Σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα, στο Gagarin το 2010, σημαντική ήταν η διαφορά μεγέθους του venue, που αυτόματα έφερε στο “προσκύνημα” και αρκετούς μη φανατικούς. Προφανώς λοιπόν, υπήρξε και λίγο περισσότερο κουβεντολόι (Αχ και να έλειπε αυτό το κουβεντολόι από τις συναυλίες…!) που όμως δε νομίζω ότι ήταν τόσο ενοχλητικό, παρά την ιδιαίτερα απαιτητική παράσταση και μουσική τους.
Επίσης, η εμφάνιση ήταν πιθανότατα λίγο πιο στρογγυλεμένη, “επαγγελματική”, λιγότερο επιθετική. Μεγαλώνουν και αυτοί όπως και εμείς, γίνονται ενδεχομένως λιγάκι πιο εγκρατείς και λιγότερο αυθόρμητοι. Κάτι απόλυτα θεμιτό και φυσιολογικό. Έτυχε άλλωστε λίγες ώρες πριν το live να τους πετύχω στους δρόμους του Κεραμεικού να βολτάρουν. Και τους πήρε αρκετή ώρα να καταλάβουν πώς θα περάσει το καρότσι του μωρού μεταξύ των τραπεζοκαθισμάτων και των παράνομα παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Καθημερινές ανησυχίες λοιπόν και αυτοί, όπως όλοι μας, που ενδεχομένως μία δεκαετία πριν να μην ήταν τόσο έντονες..
Από μια εμπειρία σαν αυτή, σου μένουν πολλά. Δε ξέρω αν βγάζει πολύ νόημα αυτό, αλλά αισθάνθηκα βγαίνοντας, λίγο καλύτερος άνθρωπος. Η δύναμη της μουσικής είναι απίστευτη και κάθε φορά που διαπιστώνω ότι δεν είμαστε λίγοι εκεί έξω που την νιώθουμε, γίνομαι πιο αισιόδοξος. Άντε, ας πάρουμε τις αντιπολεμικές, τις αντιρατσιστικές, τις αντιμισαλόδοξες, τις ανθρωπιστικές, τις (πραγματικά και όχι “συνθηματικά”) αλληλέγγυες σκέψεις που μας υπενθύμισαν οι GY!BE από σκηνής, χωρίς να πουν λέξη, και ας προσπαθήσουμε να τις κάνουμε πράξη στη ζωή μας. Αυτό σκεφτόμουν φεύγοντας…

Υ.Γ: Θα το βάλω σε υστερόγραφο γιατί δε θέλω να αλλοιώσω την συνολική εντύπωση που άφησε η βραδιά. Η διοργάνωση ήταν νομίζω καλή. Εντάξει, όταν μιλάμε για τέτοια προσέλευση όλο και κάτι μπορεί να πάει στραβά. Όμως, και άνετα μπήκε ο κόσμος, και γρήγορα βγήκε και γενικώς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα δεν υπήρξε (χρονική ακρίβεια εμφάνισης, εξαιρετικός ήχος, νορμάλ τιμή μπύρας, αρκετά bar να εξυπηρετούν κλπ) εκτός από ένα: Όσοι ήμασταν στην δεξιά μεριά του εξώστη (ίσως να συνέβη και από την άλλη, δε το γνωρίζω) δεινοπαθήσαμε από τον εξαερισμό. Εκτός του ότι άνοιγε και μας πάγωνε και κατόπιν έκλεινε και ιδρώναμε και άντε πάλι, το χειρότερο απ’όλα ήταν ότι σίγουρα κάποιος στο τεχνικό κομμάτι, δε πολυήξερε από GY!BE και σίγουρα δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει. Ο θόρυβος που έβγαινε από τον εξαερισμό, το διαρκές τρίξιμο λες και βρισκόσουν σε κουπαστή, σε καϊκάκι Πόρος – Γαλατάς, δεν είναι ό,τι καλύτερο για καμία συναυλία, πόσο μάλλον για μια ιδιαίτερων απαιτήσεων όπως αυτή των GY!BE. Όπως το γράφω ακριβώς: Κάποιος εκεί μέσα «δεν ένιωθε». Κατά τα λοιπά, η διοργάνωση ήταν άψογη.
Δείτε παρακάτω ένα κομμάτι από το live