(Συνέχεια από day1)

Σάββατο 20/5
Το Σάββατο, δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν μία ελαφρώς διαφορετική εμπειρία, κυρίως ως προς το γεγονός ότι πλέον γνωρίζαμε και το χώρο και -περίπου- τη φάση που θα ζούσαμε. Πιστέψτε με όμως, ανυπομονούσαμε να τα ξαναζήσουμε όλα. Έτσι για την ποικιλία (άλλωστε υπήρχε και ένα «Convention» στον τίτλο του festival που χρειαζόταν να δικαιολογήσει την ύπαρξη του) η δεύτερη μέρα του 1st Athens Pop Undergournd Fest & Convention, ξεκίνησε το μεσημεράκι του Σαββάτου στο Κουκάκι και το πάντα φιλόξενο Tiki Bar. Εκεί, βρίσκονταν ήδη κάμποσες από τις μορφάρες που πρωτογνωρίσαμε την προηγούμενη βραδιά στο Half Note Jazz Club. Το πατάρι ήταν ασφυκτικά γεμάτο με ανθρώπους που έβλεπες ότι έρεε μουσική στο αίμα τους. Θα μπορούσαν να μιλάνε για τις εμπειρίες τους και την αγάπη τους για αυτήν, για ημέρες. Για την μουσική την ίδια αλλά και όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτήν. Ιστορίες από το παρελθόν, εμπειρίες αξέχαστες, χιουμοριστικά σκηνικά, συνθήκες και εικόνες λίγο θολές από την πάροδο του χρόνου, μπερδεύονταν με τους ήχους κάποιας κιθάρας. Κάποιοι απλά διηγήθηκαν και μοιράστηκαν πράγματα που έζησαν, μίλησαν για την λατρεία τους προς τα βινύλια, το παλιό καλό ραδιόφωνο, τις συνεργασίες τους με "μεγάλα" ονόματα του μουσικού στερεώματος και άλλοι απλά έπαιξαν κάποια από τα τραγούδια τους, σε μια πιο minimal, ακουστική version. Για ακόμα μια φορά θαυμάσαμε αυτήν την παρεΐστικη ατμόσφαιρα μεταξύ ανθρώπων που μέχρι την προηγούμενη μέρα δε γνωρίζονταν καν. Η όλη φάση θύμιζε λίγο πενταήμερη, με συμμαθητές όμως από διαφορετικές χώρες προέλευσης, και αυτό το έκανε όλο ακόμα πιο γοητευτικό. Ήπιαν τα ποτά τους, τσίμπησαν και κάτι και ήταν καθ' όλα έτοιμοι για τη δεύτερη ζωηρότατη βραδιά στο Half Note.

Το απογευματάκι έφτασε πριν καν το καταλάβουμε, το Tiki είχε βοηθήσει άλλωστε σε αυτό (μπυρίτσα, μουσικές, κουβεντούλα, γνωριμίες) και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε μπροστά στη σκηνή να ακούμε τις εναρκτήριες νότες της πρώτης μπάντας της βραδιάς, τους…

Low Ceiling
Με αυτή τη μπάντα συνέβη το εξής περίεργο που θα το γράψω όπως το αισθάνθηκα: Στα πρώτα λεπτά δε μου έκατσαν καθόλου καλά. Δεν μου άρεσαν τα φωνητικά κυρίως (του ντράμερ και βασικού μέλους Kώστα Βαγενά). Πολύ-πολύ σύντομα όμως το πράγμα γύρισε εντελώς ανάποδα. Συνειδητοποίησα ότι ακούω μία πολύ καλή μίξη kraut rock, ψυχεδέλειας, indie/post punk ήχου. Kαι με τα φωνητικά το πήρα εντελώς αλλιώς: Το τρίο των Low Ceiling μου θύμισε πολλά σπουδαία πράγματα, όπως τους φανταστικούς (το έληξαν δυστυχώς πριν λίγες μέρες) Πορτογάλους 10.000 Russos, ή ακόμα και τον Lou Reed στους Velvet του ή κάποια από τα φωνητικά των Can.
Επίσης, μου άρεσε που «έπαιζαν» μεταξύ ελληνικών και αγγλικών στίχων από τραγούδι σε τραγούδι. Αν και τα ελληνικά δε με ξετρελαίνουν στη μουσική που μου αρέσει, εδώ ακούγονταν με ωραίο τρόπο, και καθαρά ηχητικά, ταίριαζαν πολύ με τα κομμάτια. Το ίδιο αντιλήφθηκα και από το κοινό που ως επί το πλείστον εκείνη την ώρα ήταν τα γνωστά πλέον παρεάκια (των Άγγλων, Ισπανών, Γερμανών, Αμερικάνων, Νορβηγών, μέχρι και Φινλανδών που πετύχαμε στο έβγα…) από τις μπάντες του διημέρου! Πολύ μου άρεσε το Elixirio, ενώ και τα Universe και Pestrofa ήταν επίσης καταπληκτικά. Μην τα πολυλογώ, οι Low Ceiling με εντυπωσίασαν και ανυπομονώ να βγάλουν το LP τους σε βινύλιο!

Low Ceiling Set List
1 Mercy Joy
2 Rinokeros
3 Universe
4 Elixirio
5 Excuse the system
6 Paron, parelthon, mellon
7 Pestrofa.

Gary Olson/Ole Johannes Aleskjaer(USA/NOR)
Οι Gary Olson και Οle Aleskjaer, είναι δύο μουσικοί που συνεργάστηκαν εκ του μακρόθεν για μεγάλη περίοδο (ο ένας βρισκόμενος στη Νεα Υόρκη, ό άλλος κάπου στη Νορβηγική επαρχία) και, εν τέλει το 2020 ηχογράφησαν στο στούντιο του δεύτερου, το άλμπουμ «Gary Olson». Κομμάτια από αυτό τροφοδότησαν το μεγαλύτερο κομμάτι του set. Σημειωτέον ότι ο Olson έχει μεγάλη καριέρα πίσω του, ως μέλος της folk (και ψηλοindie) μπάντας The Ladybug Transistor που την ίδρυσή της συναντάμε κάπου στα μέσα των ΄90s. Την αμαρτία μου θα την πω, αλλά δεν πολυψήθηκα. Ίσως αυτό το είδος της folk να μη μου λέει πολλά, ίσως το ότι έπαιζαν απλώς με δύο κιθάρες (όχι ντραμς, όχι μπάσο, όχι keyboards…) και δεν υπήρχε ένταση, ίσως απλά το γεγονός ότι είχαμε μπριζωθεί για περισσότερη ένταση και έκατσε λίγο απότομα το υπερβολικά ατάραχο αμερικάνικο folk, ίσως κάτι άλλο…! Στα θετικά να αναφέρω πως στα περισσότερα κομμάτια ο Olson χρησιμοποιούσε και τρομπέτα, που έδινε μια πολύ ενδιαφέρουσα νότα στα κομμάτια. Επειδή θέλω να είμαι δίκαιος μαζί του, αξίζει να ακούσετε μερικές στιγμές από τα studio άλμπουμ του, όπως το Going Up North από το Argyle Heir του 2001 ή το καταπληκτικό Cienfuegos από το The Albemarle Sound του 1999. Καλύτερες στιγμές στο live, το Like a Summer Rain και Rushes of Pure Spring (από την μπάντα του, The Ladybug Transistor, το πρώτο κομμάτι του 1999 και το δεύτερο από το 1997).

Gary Olson/Ole Johannes Aleskjaer Set List
All Points North
The Old Twin
Navy Boats
Postcard From Lisbon
Giovanna Please
Some Advice
Province
Like a Summer Rain
Oceans in the Hall
Rushes Of Pure Spring

Silver Biplanes UK
Ο κόσμος πλέον ήταν πάρα πολύς, είχε σχεδόν γεμίσει το venue. Μακράν περισσότερος από την προηγούμενη ημέρα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έως τότε live, έβλεπα μία κυρία στο κοινό με μία πολύ φαντεζί μπλούζα και μου έκανε εντύπωση η μορφή της, η λάμψη και το μπρίο της. Όπως αποδείχτηκε ήταν η τραγουδίστρια των Silver Biplanes, Vanessa Vass (στα 90’s ήταν μέλος της μπάντας The Melons, μαζί με τον ντράμερ των Silver Biplanes, Rob Scott), μιας μπάντας εκ των πολύ ευχάριστων εκπλήξεων του διημέρου. Οι Λονδρέζοι, έχουν μεγάλη ιστορία σαν μουσικοί (άλλη μία μπαρουτοκαπνισμένη μπάντα λοιπόν) και όπως μας είπε ο ιδρυτής τους (γνωστός και από τους ιστορικούς Razorcuts) Tim Vass «σταματήσαμε (να ασχολούμαστε με τη μουσική) πριν πολλά χρόνια, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας κλπ, αλλά νιώσαμε πως έπρεπε να επιστρέψουμε». Το έκαναν ως Silver Biplanes με το φετινό A Moment In The Sun, το οποίο ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο και μπήκαμε για τα καλά στον glam rock/post punk κόσμο τους (ο ίδιος ο Tim περιέγραψε τον ήχο τους ως «ανεξάρτητο ψυχεδελικό post-punk glam krautrock»). To μουσικό τους στίγμα είναι κοντά σε μπάντες όπως οι Primitives, και νομίζω πως δεν είναι τυχαίο ότι η επόμενη συναυλία που θα έδιναν, πίσω στην πατρίδα τους θα ήταν μαζί με τη συγκεκριμένη μπάντα.
Πολλά τα ωραία κομμάτια, όπως το There’s a Party (όντως συνέβη αυτό κατά το live τους), το Parallel World (είχαν κυκλοφορήσει και ομώνυμο ΕP το 2022), το Songs that Don’t Exist. O χαμός όμως έγινε με τη διασκευή που μας επιφύλαξαν για το τέλος. Την προανήγγειλαν ως «μία διασκευή από την καλύτερη live μπάντα του πλανήτη», όμως κανενός το μυαλό δεν πήγε σε αυτό που θα έπαιζαν: Silver Machine από Hawkwind και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Προσαρμοσμένο βέβαια αρκετά στο δικό τους post punk / glam ύφος, παρολ’αυτά μας έβαλε φωτιά και προσωπικά χάρηκα γιατί έδειξαν ότι το έχουν και το heavy/psych στο αιματάκι τους…

Silver Biplanes Set List
No Better and No Worse
There's a Party
Think Again
Parallel World
Silver Moon
Fairground Rocket Ride
Breaking the Grey
Songs That Don't Exist
The Stars Align
Searching for your Name
Silver Machine (Hawkwind cover).

The Vaxtones
H εμφάνιση των νεοφερμένων στα εγχώρια μουσικά πράγματα (όμως, με μέλη μπαρουτοκαπνισμένους μουσικούς) ήταν από τις σημαντικότερες εμφανίσεις του διημέρου. Άλλωστε, έπαιξαν μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο χώρο και πως να μη συμβεί αυτό αφού επρόκειτο για το ιστορικό, πρώτο live της μπάντας, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ τους, Νever Ending Story. Οι Vaxtones, με πέντε πολύ δυνατούς μουσικούς και frontwoman τη λαμπερή Etten (μία από τις καλύτερες φωνές στην Ελλάδα) έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση και με το πολύ good feeling ύφος τους κατάφεραν να σηκώσουν «στο πόδι» το κοινό. Ακούσαμε όλα τα κομμάτια (γραμμένα τα περισσότερα από τον κιθαρίστα της μπάντας Δημήτρη Βόγλη) του άλμπουμ -σαν μία παρουσίαση δίσκου στην ουσία- ύφους garage/pop/indie και δεν σταματήσαμε να χορεύουμε. Ήρεμη δύναμη ο Παναγιώτης Λουκουμάς κρατούσε (μαζί με τον Δημήτρη Βόγλη) το κιθαρίστικό τέμπο, ενώ «τα έσπαγε» με τα κιθαριστικά solos και την ενέργεια του, o Θάνος Αμοργίνος. Εντυπωσιακά σταθερός στο μπάσο ο Χρήστος Ζώης που μάλιστα σε αρκετά κομμάτια χρησιμοποίησε και ένα επιβλητικό κοντραμπάσο. Προσωπικό αγαπημένο είναι το I Could be Dancing με τις πολλές εναλλαγές και το καταπληκτικό drumming από τον Νίκο Φωτίου που μου φέρνει έντονα στο μυαλό Blondie αλλά και Primitives. Το αγαπημένο της συν-Slider, v_era, I Cannot Write a Happy Song (σε στίχους της Etten) ήταν επίσης μία από τις καλύτερες στιγμές σε ένα live που άρεσε πολύ σε όλους και όπως και ο φίλος Μ.Μ έγραψε στο facebook: “Άλλοι καυχιόνται ότι είχαν δει τους Sex Pistols στο Screen On The Green. Εμείς θα λέμε ότι ήμασταν στην πρώτη συναυλία των Vaxtones”! Well said…

The Vaxtones set list
Never Ending Story
Don’t Tie Me Down
Sha La La
I Cannot Write a Happy Song
The Things we Never Learned
Yellow and Blue
Dreamer
I Could be Dancing
What was he Like
Never Understand

The Yellow Melodies ES
Οι Ισπανοί indie pop/post punk (και όχι μόνο) The Yellow Melodies (όσο και αν λατρεύω το χρώμα) για το δικό μου γούστο, ήταν λίγο παραπάνω 80’s new wave pop. Να σημειώσω όμως ότι από αρκετές μεριές άκουσα τα καλύτερα: το κέφι τους, το μπρίο, ο τρόπος που το μετέφεραν στο κοινό κλπ. Σε όλα αυτά θα συμφωνήσω απόλυτα. Μέχρι και «τραινάκι» έγινε από τον κόσμο στο τελευταίο κομμάτι, We All Deserve This, (που παρόλ’ αυτά μετά τους Vaxtones μειώθηκε σε πλήθος αρκετά δυστυχώς), ας δεχτώ ότι βοήθησαν και οι μπύρες δύο ημερών…
Οι εκ Μούρθια ορμώμενοι -μπαροτοκαπνισμένοι επίσης, με καριέρα που ξεκινά στα τέλη ‘90s- μουσικοί, δε με ενθουσίασαν ως προς το συνθετικό κομμάτι όμως έβγαλαν τρομερή ενέργεια στη σκηνή και σίγουρα αυτό μετράει στα πολύ θετικά τους. Η μουσική τους εκτός της indie/pop χροιάς, είχε και μια επαναστατικότητα. Έτσι κι αλλιώς η ισπανική γλώσσα παραπέμπει αρκετά προς τα εκεί.

The Yellow Melodies Set List
C86 e Indiepop
No More Parties
Don’t Go
Sitting in my Room
What I Do
Si
Importante
Come and See
Dance Party
You Make Me Fall
Look Back in Anger
Life
Follow The Sun
We All Deserve Α Chance

Acid Barretts
Oι Acid Barretts ήταν κατά την άποψη μου η πλέον αδικημένη μπάντα της βραδιάς. Όχι πως έγινε κάτι λάθος ή «άδικο», απλώς, αν κατάλαβα σωστά, υπήρχε χρονικό όριο μέχρι τις 01.30 στο να ολοκληρωθεί το live. Όσο να’ ναι, μετά από πέντε μπάντες όλο και κάποιες καθυστερήσεις θα έχουν συμβεί, μέχρι να κάνεις και εσύ ένα soundcheck κλπ, νομίζω πως αναγκαστικά έπαιξαν λίγη ώρα. Πρόλαβαν όμως με τις παραμορφωμένες κιθάρες, τα σκοτεινά φωνητικά, την ατέλειωτη ψυχεδελική τους διάθεση και τους παράξενους ambient/electro ήχους τους, να μας μαγέψουν. Ακούσαμε μόλις πέντε κομμάτια αλλά κατάφεραν να μας «στείλουν» με την ένταση τους (Disintegrate) και να μας ταξιδέψουν ψυχεδελικώς (Down Again). Για να είμαι ειλικρινής, εκτός από τους Vaxtones, ήταν η μόνη μπάντα που είχα προλάβει να ακούσω αρκετά πριν το live, ήξερα τι να περιμένω και είχα απόλυτη συνείδηση ότι θα είναι ΓΑΜΑΤΟ! Μου άρεσε πολύ ότι παρά την ώρα και την πιθανή κούραση αλλά και παρά το γεγονός ότι ο ήχος τους ήταν αρκετά διαφορετικός απ’ όσα ακούσαμε μέσα στο διήμερο, το κοινό (οι ξένοι φιλοξενούμενοί μας στο μεγαλύτερο ποσοστό) που έμεινε ως το τέλος έδειχνε να τους γουστάρει πάρα πολύ! Εύγε παιδιά!

Acid Barretts set list
ake me home
Sunflower
Heartlock
Down again
Disintegrate

 Σίγουρα, τέτοιες διοργανώσεις χρειαζόμαστε περισσότερες στην Αθήνα και την Ελλάδα γενικώς (χμ, μια φάση σε νησάκι, καλή θα ήταν; ε; ε;). Το ξαναγράφω πως η όλη φάση δε θύμιζε ακριβώς φεστιβάλ αλλά μία μεγάλη μάζωξη φίλων (ή καλύτερα ανθρώπων που ήρθαν άγνωστοι μεταξύ τους και έφυγαν φίλοι), ένα 2ήμερο party! Ανυπομονούμε για μια πιθανή νέα συνάντηση του χρόνου. Μία ακόμα ευκαιρία να γνωρίσουμε μπάντες, να κάνουμε νέους φίλους και να ακούσουμε μουσικάρες.
Eις το επανιδείν! Hasta Luego! See You Again Soon! Wir werden uns wieder treffen! ser deg igjen! Näkemiin!

Photos/videos: v_era