Το ντεμπούτο των Αθηναίων Loud Silence, Elements (κυκλοφόρησε από την Ikaros Records τον Φεβρουάριο, 2020 και το γιατί πρέπει να το αναζητήσετε, θα εξηγήσω παρακάτω), είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα στο βάσανο της κατάστασης εγκλεισμού της covid-19 περιόδου και όσων δυσάρεστων συμβαίνουν παγκοσμίως. Είναι τόσο καλοί, που από το καθισιό και τα…φουντούνια μπροστά στην TV και τον υπολογιστή, με «ανάγκασαν» να πιάσω την air-guitar μου και να ξεχυθώ ίσαμε και το…μπαλκόνι!
“Καλά εντάξει, αλλά μήπως υπερβάλεις λίγο;” είναι η εύλογη ερώτηση. Ασφαλώς και η κακή ψυχολογία μπορεί να δημιουργεί προϋποθέσεις κακής εκτίμησης, ανάγκης από κάπου να πιαστείς, να βρεις ένα τραγούδι (Τι να πει κανείς για το εκπληκτικό Flow With it; Τι riffs, τι εναλλαγές, post-rock δομή μπολιασμένη με όλα τα στοιχεία της “ιεράς βίβλου” για μία hard rock μπαλάντα), ένα δίσκο…κάτι. Όμως έχω αρκετά επιχειρήματα για να στηρίξω τον ενθουσιασμό μου.
Καταρχάς, είναι μια μπάντα που δείχνει να ξέρει που θέλει να πάει, ποιος είναι ο μουσικός στόχος της. Κάτι, που όταν είσαι στην αρχή δεν είναι εύκολο, αλλά είναι κυριολεκτικά ευλογία αν το’ χεις. Ο ήχος της είναι heavy rock μεν, με πολλά στοιχεία από κλασσικό old school hard rock και τόσο-όσο ψυχεδέλειας, δε. Μη φαντάζεστε 80’s hair rock μπάντες και τον μπόλικο κατιμά που φάγαμε εκεί, προς τα τέλη των ‘80s - αρχές ‘90s, αλλά τα ωραία στοιχεία της εποχής. Εδώ θα βρείτε μελωδίες, ωραίες prog-ίζουσες εναλλαγές, riffάτα περάσματα, δυναμισμό. Όλα αυτά μπορείτε να τα συναντήσετε στο Black Sabbathικό After Pain, ας πούμε. Ακούστε το παρακάτω, στο τέλος του κειμένου.

Μπορείτε επίσης να βρείτε και μια καταπληκτική instrumental μπαλάντα, το Emoceans, που με πήγε πίσω σε εκείνες (τις προαναφερθείσες, ωραίες εποχές), και είναι ένα από τα δύο κομμάτια που μου καρφώθηκαν στο μυαλό περισσότερο.
Ένα ακόμα επιχείρημα είναι η παραγωγή. Κρυστάλλινος ήχος, με όλα τα όργανα να είναι στιβαρά, σε σωστή ένταση και με σωστές εναλλαγές αυτής. Το κάθε μέλος (Αντρέας Γιαννακόπουλος -κιθάρα, Ιάσωνας Θέριος - μπάσο, Νικόλας Γιαννακόπουλος - ντραμς) αναπνέει και παίρνει το ρόλο του οδηγού, όταν απαιτείται. Παράδειγμα αυτού μπορείτε να αντιληφθείτε στο μικρό τζαμάρισμα στο τέλος του καταπληκτικού, εναρκτήριου Legacy.
Και τα επιχειρήματα δεν τελειώνουν εδώ...! Περνάμε και στα φωνητικά. Η προφορά είναι σε πολύ καλό επίπεδο ενώ, τόσο η χροιά, όσο και η ένταση και η μελωδικότητα είναι ικανοποιητικές, ειδικά όταν μιλάμε για ντεμπούτο άλμπουμ και σίγουρα για μια «άγουρη» φωνή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι και ένα από τα ατού της μπάντας, προσέξτε ας πούμε πόσο διαφορετική είναι η φωνή στο G!, ίσως και στο A Closure, σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια.
Τέλος, το άλμπουμ βρίθει έμπνευσης. Ίσως και να έπρεπε να αναφερθεί πρώτο αυτό, αλλά σε ντεμπούτο, προσωπικά δίνω προτεραιότητα σε άλλα πράγματα, αν έχεις καλή «πρώτη ύλη», κάποια στιγμή θα έρθει και η έμπνευση. Δεν είναι υποχρεωτικό να την βρεις με το καλημέρα. Εδώ πάντως τέτοιο θέμα δε φαίνεται να υπάρχει, καθώς και αρκετά κομμάτια μπορεί να ξεχωρίσει κανείς, αλλά και καθένα από αυτά έχει δικά του, μοναδικά στοιχεία, να το ομορφαίνουν.

Ο βαθμός, στο τέλος κάθε αναφοράς μας σε δίσκο, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Επίσης είναι μία στιγμιαία αποτύπωση της φάσης που γράφεται η άποψη, ενώ επηρεάζεται και από παράγοντες όπως το αν ο δίσκος είναι παρθενικός και αν οι απαιτήσεις είναι μεγάλες εξαρχής (άλλα περιμένεις από τους Tool, άλλα από τους… Nickelback). Το 8/10 που θα δείτε παρακάτω προκύπτει απ’ όλα τα παραπάνω, και από το γεγονός ότι δεν βγαίνουν συχνά εγχώρια άλμπουμ που να με συναρπάζουν τόσο πολύ, από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Flow With it, Emoceans

8/10