Από τον φίλο μας ΚΚΚalles
Η συμπεριφορά σου στην τουαλέτα του σπιτιού σου δεν αφορά κανέναν. Ίσως κάποιες φορές τον συγκάτοικο όταν δεν αντικαθιστάς το τελειωμένο χαρτί ή όταν έχεις μπει «για ένα ντουσάκι» πριν δυο ώρες. Κατά τ’ άλλα μπορείς να κάνεις ό,τι θες, με όποιο τρόπο θες και για όσο χρόνο σου πάρει. Στις ημι-δημόσιες όμως δεν θα κάτσεις να σπάσεις μπιμπίκια τραγουδώντας, δεν θα τη δεις “are you talking to me?”, δεν θα τριμάρεις τρίχες ούτε θα ρίξεις ξύρισμα με σπιτικό after shave. Πολύ περισσότερο δεν θα εξασκηθείς. Στις ημι-δημόσιες, έχουν πάει άλλοι πριν από σένα και θα ακολουθήσουν πολλοί περισσότεροι. Γι’ αυτόν το λόγο, έχουν κάποιους δικούς τους ιδιαίτερους «κανόνες καλής συμπεριφοράς».
Ειδικότερα, το πώς συμπεριφέρεσαι στην τουαλέτα του bar δεν έχει σχέση με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι σε αυτήν του εστιατορίου ή του club. Στο εστιατόριο έχεις πάει για φαγητό οπότε αν σου έρθει, μία ή δύο φορές, θα επισκεφτείς τις ανδρικές. Στο club θα πας στις ανδρικές και επιπλέον θα έχεις μπροστά σου να διαλέξεις ανάμεσα σε τρεις, τέσσερις ή και παραπάνω, για να μην αναφέρουμε αυτές των ορθίων, ιδιαίτερα αν μιλάμε για live club (που σέβεται την ύπαρξή του). Η τουαλέτα του bar όμως τις περισσότερες φορές είναι unisex. Και αυτή μας απασχολεί εδώ. Αυτή που χρησιμοποιείτε τόσο εσύ που μπορείς να πιεις ένα καφάσι μπύρες όσο και ένα κορίτσι που θα λιβανίζει το ποτό της κάνα δίωρο.
Βγαίνεις λοιπόν να πιεις. Αυτό κάνεις και συγχαρητήρια που μπορείς. Οπότε πίνεις. Και κάποια στιγμή σου έρχεται να πας στον καμπινέ. Σε γενικές γραμμές το σωστό είναι να μην αναβάλεις αυτή την επίσκεψη. Να πηγαίνεις όταν σου έρχεται. Γι’ αυτό λέγεται «ανάγκη». Είναι κάτι αντίστοιχο με την αφυδάτωση η οποία έχει ήδη ξεκινήσει πριν το αίσθημα της δίψας ταξιδέψει προς το κεφάλι σου. Έτσι κι εδώ, η κύστη σου έχει γεμίσει πριν σου έρθει σήμα. Καλό είναι λοιπόν να την επισκέπτεσαι πριν φτάσεις στα όριά σου, πριν το “δεν κρατιέμαι άλλο”. Δεν μας νοιάζει τόσο για την υγεία σου (αφού δεν νοιάζει εσένα) αλλά για την έλλειψη υποτυπώδους διορατικότητας. Δεν ξέρεις τί θα συναντήσεις εκεί μέσα. Θα έχει κόσμο να περιμένει; Πόσο θα καθυστερήσει ο πριν-από-σένα; Το κορίτσι που χαμογελούσε όταν περνούσες δίπλα της σε γουστάρει ή έχεις κάνα μαρούλι στα δόντια σου;
Μπαίνεις και βλέπεις την πόρτα της τουαλέτας κλειστή. Μην μπαίνεις έτσι, τσαμπουκαλεμένα! Όση καλτίλα κι αν εμπεριέχουν τα «ΕπΩπ» (μπαίνεις – “Επ!” ο άλλος – “Ωωπ!” εσύ), είναι ενοχλητικά. Γι’ αυτό χτύπα! Αν δεν ακούσεις κάτι του στυλ “μισό!”, “άλλος!” ή “ποιος είναι;” μάλλον ο χώρος είναι διαθέσιμος. Και λέμε “μάλλον” επειδή υπάρχει η πιθανότητα ο χρήστης του μέρους να έχει απαντήσει αλλά να μην τον έχεις ακούσει εξαιτίας της δυνατής μουσικής που παίζει από πίσω (άλλη μάστιγα-άλλο κείμενο). Γι’ αυτό και δεν είναι κακό να ξαναχτυπήσεις! Αν δεν τον άκουσες με την πρώτη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τον ακούσεις με τη δεύτερη. Το πολύ-πολύ να είναι αγενής και να (μην) ακούσεις κάνα “κουφάλογο” πριν το “είπαμε, μισό!”. Επομένως μην μπαίνεις τσαμπουκαλεμένα όπως και να ‘χει! Μπορεί να χτυπήσει κόσμος! Ή να κοπεί η διαδικασία και να χρειαστεί να περιμένεις μέχρι να του ξανάρθει. Αν επείγεσαι δεν το έχεις διαχειριστεί σωστά το θέμα. Αν δεν κρατιέσαι, το ένα δευτερόλεπτο που χωρίζει το χτύπημα της πόρτας από την μη-απάντηση, δεν θα σε σώσουν. Φαντάσου αν κάποιος απαντήσει! Τι θα κάνεις τότε; Θα μπεις να αλληλοκρατηθείτε;
Αν δεις την πόρτα ελάχιστα ανοιχτή, πάλι χτύπα! Και πάλι, ίσως να είναι κατειλημμένη. Όχι, δεν είναι ότι αυτός που βρίσκεται μέσα γεννήθηκε σε καΐκι αλλά απλά δεν τον ψήνει η ιδέα να πιάνει πόμολα που έχουν πιάσει (με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς) χιλιάδες πριν από αυτόν έχοντας προηγουμένως πιάσει την τσουτσουρίκα τους. Επιπλέον με την πόρτα μισάνοιχτη, οι πιθανότητες να τον ακούσεις ανεξάρτητα από την ένταση της μουσικής είναι περισσότερες. Γι’ αυτό και μην τον λοξοκοιτάς όταν βγαίνει από μισάνοιχτες πόρτες. Δεν είναι αγενής. Θα σε έγραφε στα παπάκια του αν η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και κοιτούσε κάτω.
Μπαίνεις και σπρώχνεις την πόρτα με το πόδι για να κλείσει (όχι εντελώς). Ξαλαφρώνεις. Πολύ ωραία ως εδώ (εκτός κι αν έχεις προστάτη ή τίποτα πέτρες). Όπως και να ‘χει, μετά τράβα ή πάτα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά τέλος πάντων χρησιμοποίησε οπωσδήποτε το καζανάκι! Ο επόμενος δεν είναι ο ουρολόγος σου για να μαζέψει δείγμα. Ούτε τον νοιάζει αν έχεις αφυδάτωση ή αν έχεις φάει σπαράγγια. Πολύ περισσότερο αν ο άνθρωπος μετά από εσένα είναι γυναίκα οπότε πλέον είναι ζήτημα υγείας. Κι αν νομίζεις πως δεν σε αφορά το θέμα, σκέψου πως η επόμενη που μπαίνει είναι η δικιά σου και πως με μια ουρολοίμωξη θα κάνεις βδομάδες να ακουμπήσεις το παπί της. Η παραπάνω δικαιολογία για τα πόμολα, εδώ δεν πιάνει μία. Κόψε λίγο χαρτί και τράβα/πάτα/σπρώξε. Και είναι παντελώς αχρείαστο να κατεβάσεις το καπάκι! Μόνο κακό μπορείς να κάνεις ειδικά σε κάποιον που δεν κρατιέται ή που έχει πιει πολύ και τον έχει πειράξει στα μάτια (και στην ισορροπία).
Είσαι μέσα και κάνεις την ανάγκη σου (με κλειστή ή ελάχιστα ανοιχτή πόρτα-δεν μας νοιάζει). Κάποιος χτυπάει. Το να απαντήσεις όπως μιλάς στο σπίτι σου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι ο Κάποιος να μην σ’ ακούσει και να μπουκάρει. Ο τρόπος που θα μπει (τσαμπουκαλεμένα ή όμορφα), εδώ δεν παίζει ρόλο (αν και θα έπρεπε). Γι’ αυτόν (που δεν άκουσε απάντηση) το μέρος είναι διαθέσιμο προς χρήση. Εντάξει, δεν λέμε να του βάλεις τις φωνές αλλά λίγη επιπλέον ένταση επιβάλλεται! Δεν είσαι δα και στη βιβλιοθήκη. Αν κάνει καμιά σκέψη του στυλ “καλά, δεν είμαι και κουφός” κατ’ αρχάς δεν σε νοιάζει και κατά δεύτερον δεν ξέρει πού βρίσκεται.
Τράβηξες και καζανάκι και είσαι ωραίος. Τα χεράκια; Ντρέπεσαι να τα πλύνεις; Το να μην τα πλένεις είναι ένα είδος territorial pissing. Θα τα βουτήξεις στα στραγαλοφύστικα της παρέας, θα πιάσεις ποτήρια, μπουκάλια και κανάτες που θα χρησιμοποιήσουν κι άλλοι, θα τα δώσεις για χειραψία, θα ανάψεις τσιγάρο με τον αναπτήρα του κοριτσιού που σου χαμογελούσε πριν. Γιατί πρέπει να αφήσεις το σημάδι σου παντού; Λεκές είσαι;
Κι όταν τα πλύνεις φίλε δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαλάσεις μισό κιλό χαρτί για να τα σκουπίσεις. Φτάνουν τρία-τέσσερα κομμάτια χαρτί για τα χέρια κι άντε, άλλο ένα για να κλείσεις τη βρύση. Μπορεί να μην αποτρέψεις την οικολογική καταστροφή του πλανήτη αλλά σίγουρα δεν τιμωρείς και τον μαγαζάτορα που “τον καριόλη, τόσα βγάζει, ας πληρώσει και κάτι”. Αυτόν που τιμωρείς είναι ο επόμενος ο οποίος δεν θα βρίσκει χαρτί να σκουπίσει τα χέρια του ή την σερβιτόρα η οποία καθυστερεί την παραγγελία σου επειδή πρέπει να γεμίσει τις χαρτοθήκες.
Τα ίδια ισχύουν και με το χαρτί υγείας αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Το να σε πιάσει κόψιμο είναι μαλακία και στραβή. Το να έχεις ξεμείνει από χαρτί όμως είναι απείρως χειρότερο. Αν πάντως σε πιάσει και κάποιος χτυπήσει, μην σιγήσεις, απάντα-δεν είναι κακό. Τέτοιου είδους ανάγκη δεν είναι καλή φάση για κανένα μας και αν μας τύχει δεν είναι κιόλας ότι το επιδιώξαμε. Αν σκέφτεσαι την ντροπή, ή δεις κάνα γελάκι όπως βγαίνεις, αναρωτήσου αν αυτός θα τα έκανε πάνω του. Οκ, θα καθυστερήσεις λίγο αλλά ενημέρωσε. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ότι είσαι άνετα και θα χαζολογήσεις διαβάζοντας το “29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν…” σε κάθε πιθανή διατύπωση ούτε ότι μετά θα κάνεις και μπιντέ. Αν λοιπόν ο επόμενος δεν κρατιέται (άλλος ένας λόγος για να μην φτάνεις στα όρια) καλό θα είναι να εξετάσει τις εναλλακτικές του. Η φάση του να ακούς χτυπήματα, να μην απαντάς και (προφανώς) να έχεις κλειδωμένη και την πόρτα, εγκυμονεί θέματα. Αν ο αναμένων δεν είναι στ@@στής υπάρχει το ενδεχόμενο να πάει ο νους του στο κακό, σε καμιά αυτοκτονία ή σε κάνα OD. Μετά φαντάσου: ενημέρωση υπεύθυνου μαγαζιού, χτυπήματα πάλι, καμία απάντηση, αστυνομία, πυροσβεστική, τσεκούρι, σπάσιμο πόρτας, σε περικυκλώνουν ινδιάνοι, έρχεται το ιππικό…
Το οποίο ιππικό έχω την εντύπωση πως χρειάζεται να επέμβει όταν μιλάμε για γυναικείες τουαλέτες. Αλλά μ’ αυτό το θέμα δεν έχω βγάλει άκρη τόσα χρόνια. Ας ασχοληθεί κάνας άλλος, ή καμιά άλλη-αν τα καταφέρουν, δεν ξέρω. Εγώ έτσι κι αλλιώς, πάντα με τους ινδιάνους ήμουν.
B-Side
Η τουαλέτα είναι ίσως το τρίτο πιο σημαντικό μέρος της εξίσωσης “bar” και δεν εννοώ μόνο από αισθητικής άποψης. Εντάξει, η αισθητική και η χωροταξία παίζουν ρόλο όταν η τουαλέτα γίνεται σημείο για φλερτ. Για παράδειγμα, είναι ωραίο να έχει έναν άνετο και διακριτικά φωτισμένο προθάλαμο προκειμένου να μιλήσεις με το κορίτσι που σου χαμογελούσε νωρίτερα, την ώρα που ένας τρίτος περιμένει τη σειρά του. Η αισθητική όμως είναι θέμα γούστου και η άνεση μπορεί να θυσιάζεται για χάρη μιας μεγαλύτερης μπάρας ή για να χωρέσει ο dj. Λειτουργικά όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά.
Οι πόρτες έχουν μηχανισμό επαναφοράς και λαβή. Όχι πόμολα και χερούλια. Έχουν κλειδαριά για όποιον θέλει ιδιωτικότητα αλλά η γλώσσα είναι αχρηστευμένη. Ειδικότερα η πόρτα της τουαλέτας έχει τζάμι στο πάνω μέρος. Είναι αναμμένο το φως; Κάποιος είναι μέσα. Πώς το κατάλαβα; Επειδή το φως ανάβει με αισθητήρα! Σατανικό;
Επιπλέον, άπαντες οι λειτουργίες είναι χρησιμοποιούμενες με το πόδι. Πατάς καζανάκι με το πόδι και μετά πατάς όσο νερό πραγματικά χρειάζεται για να πλύνεις χέρια. Όχι “πλένομαι” και μετά “να κι εμένα, άσε το νερό να τρέχει, ας κλείσει τη βρύση ο επόμενος”. Και για στέγνωμα πάντα χειροπετσέτες. Από αυτές τις παλιές, τις καλές, τις μπανάλ ντε, που τις τραβάς μία-μία. Όχι χαρτοθήκες με μηχανισμούς, αισθητήρες, φρου-φρου κι αρώματα. Πολύ περισσότερο, όχι αεροστεγνωτήρες (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η καμαρωτή παπαριά που πάντα κλείνει πριν τελειώσεις το στέγνωμα και που όσες φορές κι αν το κάνεις, πάλι τα χέρια σου είναι υγρά).
Αυτά τα λίγα και να πίνεις πολύ νερό.
Bonus Track
